Στη... δύση του 2020, το οποίο «βιαζόμαστε» να αποχαιρετήσουμε για να υποδεχθούμε το νέο χρόνο με τα «δώρα» (χωρίς τραγούδια και χαρά, για να αποφύγουμε τη διασπορά), η Ελλάδα εμφανίζει σημάδια επιστροφής στην πρότερη «κανονικότητα». Επιστροφής δηλαδή στη δυσβάσταχτη νεολληνική πραγματικότητα, που ελπίζαμε πως το «σοκ» της πανδημίας θα μπορούσε να μας βοηθήσει να αφήσουμε πίσω μας.

Μην φοβάστε να αποτύχετε παίρνοντας ρίσκα. Είναι αντικειμενικά γνωστό (there is no such thing as absolute objectivity), πως τα περισσότερα σπουδαία πράγματα έχουν θεμελιωθεί πάνω σε μια μακρά, ακλόνητη βάση αποτυχιών. Στη ζωή μου είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους ιδιαίτερης αξίας (και τους ευχαριστώ για τον ρόλο που έχουν παίξει στη διαμόρφωση των σημερινών απόψεών μου αλλά και για όσα πράγματα έμαθα από αυτούς είτε συμφωνούσα είτε όχι-άκου και λέγε μόνιμα ευχαριστώ για τις απόψεις των άλλων όποιες και αν είναι αυτές-). Σε κάποια συζήτηση, λοιπόν, που είχα κάνει με έναν από αυτούς τους μεγάλους καθημερινοφιλοσόφους, μπροστάρη και ιδιοκτήτη μίας γνωστής σε όλους, αξιοσέβαστης εταιρείας, μου είπε: «Αυτή η εταιρία που βλέπεις παιδί μου, είναι η 13η προσπάθειά μου. Στις προηγούμενες 12, απέτυχα.»

Αξίζει τον κόπο σαν ηγέτες να αναθεωρήσουμε το επίπεδο της συναισθηματικής συναλλαγής μας με τον κόσμο. Όπως συμβαίνει με τις οικονομίες των χωρών, η ευημερία εξαρτάται από τον πλούτο που κυκλοφορεί. Αν σταματήσει, η οικονομία μπαίνει σε ύφεση. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλούτο της καρδιάς. Ενώ όλες οι πράξεις καλοσύνης είναι εκ προοιμίου υπέροχες, υπάρχει κάτι ακόμα πιο μαγικό. Το να τις κάνεις και να μην σου χρειάζεται να τις επικοινωνήσεις σε κανέναν. Ενώ πολλοί ηγέτες κάνουν συχνά πράξεις καλοσύνης, συνηθίζουν να τις αναφέρουν, αναζητώντας επιβράβευση. Η πιο ωραία αίσθηση στον κόσμο όμως είναι να κάνεις τις καλές πράξεις ανώνυμα.

Υπήρχε κάποτε, έξω από ένα χωριό, ένα δέντρο τεράστιο και πανέμορφο που χάριζε με γενναιοδωρία, σε όσους το πλησίαζαν, τη δροσιά της σκιάς του, το άρωμα των λουλουδιών του και το υπέροχο τραγούδι των πουλιών που είχαν κάνει τη φωλιά τους ανάμεσα στα κλαδιά του. Το δέντρο το αγαπούσαν όλοι στο χωριό, ιδιαιτέρως όμως τα παιδιά, που σκαρφάλωναν στον κορμό του και ταλαντεύονταν ανάμεσα στα κλαδιά, με τη δική του πρόθυμη συναίνεση. Το δέντρο είχε προτίμηση στη συντροφιά των μικρών παιδιών, υπήρχε όμως ανάμεσά τους ένα παιδάκι που ήταν το αγαπημένο του. Αυτό εμφανιζόταν πάντα το σούρουπο, όταν έφευγαν τα άλλα.

Η  σε συνεργασία με την ελληνική Οικονομικήκαι Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) διοργανώνει συζήτηση για να ακούσει τις θέσεις της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών σχετικά με τα πέντε σενάρια για τη μελλοντική ανάπτυξη της Ευρώπης, όπως περιγράφονται από τον Jean-Claude Juncker στη  της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ίσως είναι καιρός να απαγκιστρωθούμε από την ιεραρχία των έμμονων ιδεών.

Ούτε παράκλητος λαός είμαστε, ούτε όμως και για πέταμα…