«Δεν κάνουμε τίποτα, είναι το πιο ασφαλές», ψιθυρίζει ο Εστραγκόν στο φίλο του Βλαντιμίρ. Αυτό το «τίποτα», στο συγγραφικό κόσμο του Σάμιουελ Μπέκετ, περικλείει το παν. Ο «τέταρτος τραγικός» (μετά τους αρχαίους κλασικούς) τοποθετεί τον άνθρωπο σ’ έναν μη τόπο ή «σ’ ένα τόπο που δεν μοιάζει με τίποτα, δεν έχει τίποτα» και μέσα από τη φωνή που ψελλίζουν οι πιο αθόρυβες, οι πιο περιθωριοποιημένες… κόπιες του είδους του, αναρωτιέται πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία.

Δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομα του άνδρα που αφηγείται την ιστορία του «Αποτυχημένου». Θα μάθουμε, όμως, πως σπούδασε στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης κατά τη δεκαετία του ’50 και πως, όπως και οι δύο συμφοιτητές του, ο Γκλεντ Γκουλντ και ο Βέρτχαϊμερ ήταν γόνοι εύπορων οικογενειών με λυμένα τα βιοποριστικά τους προβλήματα. «Οι πλούσιοι βρήκαν ο ένας τον άλλον», θα μας πει χαρακτηριστικά ο αφηγητής. Είναι δε, ο μοναδικός ζωντανός από την τριάδα των, τότε, φιλόδοξων πιανιστών.

Μια σύνοψη των θετικών και αρνητικών σημείων για τον «Οιδίποδα Τύραννο» σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα που περιοδεύει στην Αθήνα.

Μια σύνοψη των θετικών και αρνητικών σημείων για τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάστορφ που ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.