«Δεν κάνουμε τίποτα, είναι το πιο ασφαλές», ψιθυρίζει ο Εστραγκόν στο φίλο του Βλαντιμίρ. Αυτό το «τίποτα», στο συγγραφικό κόσμο του Σάμιουελ Μπέκετ, περικλείει το παν. Ο «τέταρτος τραγικός» (μετά τους αρχαίους κλασικούς) τοποθετεί τον άνθρωπο σ’ έναν μη τόπο ή «σ’ ένα τόπο που δεν μοιάζει με τίποτα, δεν έχει τίποτα» και μέσα από τη φωνή που ψελλίζουν οι πιο αθόρυβες, οι πιο περιθωριοποιημένες… κόπιες του είδους του, αναρωτιέται πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία.