Οι οργανισμοί συνήθως υπονομεύουν το μέλλον τους όταν αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν ή εθελοτυφλούν για προβλήματα στην δομή της λειτουργίας τους, επικεντρώνοντας την προσοχή τους κυρίως σε εκείνα με αντίκτυπο σε «πραγματικό χρόνο». Είτε επ’ ωφελεία πρόσκαιρη είτε λόγω πλημμελούς ικανότητας, των διαχειριστών τους, τείνουν να αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα χωρίς να θεραπεύουν το πρόβλημα. Η ίδια συνθήκη ισχύει αντίστοιχα και για τις λύσεις που υιοθετούνται προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών.