Ο διορισμός στο Δημόσιο ήταν το όνειρο κάθε οικογένειας τη δεκαετία του 70 και του 80. Σταθερός μισθός, σίγουρη συνταξιοδότηση, καταβολή εφάπαξ. Το κυριότερο όμως ήταν η νοοτροπία πολλών όσων διορίζονταν με μέσο στο Δημόσιο: εξασφαλίζουμε πρώτα το σταθερό μισθό  και σκεφτόμαστε τι δεύτερη δουλειά θα κάνουμε (οδηγός ταξί, σερβιτόρος, βοηθός λογιστή) εννοείτε με μαύρη εργασία για να κλέβουμε την εφορία αφού ως γνωστόν στην Ελλάδα τα χρήματα η κάθε κυβέρνηση τα αντλεί από ένα λεφτόδεντρο που μόνον ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών  ξέρουν που φυτρώνει για να καλυφθούν οι ανάγκες για τη παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια του πολίτη και τη συντήρηση των υποδομών του κράτους.

Με αφορμή το τέλος του ελληνικού προγράμματος, οι Financial Times ετοίμασαν ένα αφιέρωμα για το τι άλλαξε τελικά στην Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων. Έγιναν οι αλλαγές που έπρεπε ή πήγαν χαμένα...;

Από σήμερα Παρασκευή 20 Ιουλίου ξεκινάει ο β' κύκλος του Ενιαίου Συστήματος Κινητικότητας για το 2018, με την υπογραφή της σχετικής εγκυκλίου από την υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Όλγα Γεροβασίλη.

Εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα ιδιωτών βρίσκονται στην κατοχή του Δημοσίου, όχι γιατί οι ιδιοκτήτες τους οφείλουν κάποια δυσθεώρητα ποσά στην εφορία αλλά απλώς και μόνον από τις αποποιήσεις κληρονομιών.

Ενδιαφέρον για την εξαγορά του Νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν Hospital Center και την επανένταξή του υπό δημόσιο έλεγχο εκδήλωσε το Ελληνικό Δημόσιο.

Εκτόξευση του δανεισμού μέσω repos καταγράφεται στο δελτίο δημοσίου χρέους για το πρώτο τρίμηνο του έτους.

Επεκτείνεται η δυνατότητα ρύθμισης οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, με νέα απόφαση του υπουργείου Εργασίας που εντάσεις στις 120 δόσεις και όσους χρωστούν πάνω από 100.000 ή και έως 250.000 ευρώ προς το δημόσιο.