Η δραματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας αναδεικνύει την κρίση που σοβεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά στην Ευρωζώνη. Αυτό έγινε φανερό χθες με αφορμή τη συνάντηση της Ευρωομάδας, δηλαδή των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης και του ΕCOFIN, που ακολουθεί σήμερα στις Βρυξέλλες. Οι αντιφατικές δηλώσεις, οι παλινωδίες, η θολή και ασαφής στάση που τηρούν κάποιες χώρες απέναντι στην Ελλάδα έφθασαν μέχρι το σημείο να δημιουργήσουν ρήγμα στον γαλλογερμανικό άξονα, που αποτελεί την σπονδυλική στήλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ρήγμα που μπορεί να θεωρηθεί ότι χωρίζει χονδρικά τους ευρωπαίους σε δύο στρατόπεδα, με τις χώρες του Νότου από τη μία πλευρά και του Βορρά από την άλλη. Ακόμη χειρότερα, ρήγμα που δημιουργεί ανησυχίες ακόμη και για το μέλλον του ευρώ.

Πολύ καλά τα πήγε ο πρωθυπουργός στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αν σκεφθούμε ότι εκπροσωπούσε μία χώρα εξασθενημένη και παγκοσμίως δακτυλοδεικτούμενη για τα οικονομικά της χάλια. Κατάφερε να εξασφαλίσει καλά λόγια και μία πολιτική στήριξη, άλλαξε το κλίμα στα μήντια και διεθνοποίησε το πρόβλημα της κερδοσκοπίας, που απειλεί τους πάντες και τα πάντα. Ευτυχώς, σε αντίθεση με τον Κώστα Καραμανλή, ο Γ. Παπανδρέου  είναι κοσμοπολίτης, έχει άνεση στις διεθνείς επαφές του και αισθάνεται σαν το σπίτι του, όταν βρίσκεται στο εξωτερικό. Επιπλέον, η χαρά του είναι να περιφέρεται διεθνώς και του αρέσει η δουλειά του, παρόλο που του ήλθε στο κεφάλι η κεραμίδα της οικονομίας και τον έχει…γεράσει κάπως.

Ο γύρος του πρωθυπουργού σε Λουξεμβούργο, Βερολίνο και Παρίσι έδειξε ότι το νερό μπήκε σε κάποιο αυλάκι, σχετικά με την οικονομία. Η Άγκελα Μέρκελ  έπαιξε τον «κακό» της ανάκρισης, ο Νικόλα Σαρκοζί τον «καλό», ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ τον αυστηρό φίλο και ο Γιώργος Παπανδρέου αφού πρώτα «ομολόγησε» τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας, στη συνέχεια έδειξε έμπρακτα την πρέπουσα μεταμέλεια παίρνοντας τα σκληρά μέτρα και τελικά απέσπασε πέρα από «μπράβο» και χειροκροτήματα και μία υπόσχεση ότι όλοι μαζί οι ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουν τα τέρατα, τους κερδοσκόπους, και δεν θα αφήσουν την Ελλάδα και το ευρώ να πέσουν βορά στις αχόρταγες ορέξεις τους. Με αυτή την έννοια το ΔΝΤ είναι αχρείαστο, αλλά να μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αν απαιτηθούν και άλλα μέτρα, θα παρθούν και αυτά!

Η αντίδραση των αγορών στα μέτρα δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντική χθες. Η κυβέρνηση βγήκε στη γύρα για να δανειστεί πέντε δισεκατομμύρια και τα βρήκε, αλλά με πολύ υψηλά επιτόκια. Το κόστος του δανεισμού έφτασε στο 6,3% και αυτό δεν παίξε – γέλασε επιτόκιο.

Πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές και να το αντιληφθούν όλοι ότι τα δεινά που μας συμβαίνουν δεν οφείλονται στην ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη. Μπορεί να χάσαμε με το ευρώ τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, δηλαδή τη δυνατότητα της συνεχούς υποτίμησης για να διατηρούμε, υποτίθεται, την ανταγωνιστικότητα της οικονομία, αλλά αυτό δεν θα μας έσωζε. Το μοντέλο «ανάπτυξης» που είχαμε υιοθετήσει, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα σαν χώρα, θα μας οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία, νωρίτερα από σήμερα. Δηλαδή θα ήμασταν προ πολλού στο ΔΝΤ, όπως είναι η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία. Αφού ακόμη και με το ευρώ κινδυνεύουμε να καταλήξουμε εκεί, αν η Γερμανία και ο σκληρός πυρήνας της Ευρωζώνης δεν καταφέρουν να τιθασεύσουν τις περιβόητες «αγορές», που απειλούν να μην αφήσουν τίποτα όρθιο με την πειρατική απληστία τους.

Ξαφνικά, μία ηλιαχτίδα έσκισε τα μαύρα σύννεφα που σκιάζουν τον τελευταίο καιρό τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Κάποιοι που παρατήρησαν ότι δεν είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να περιφέρεται στις πρωτεύουσες όλων των μεγάλων χωρών, αλλά και εκείνων που παίζουν σημαντικό ρόλο στις σχέσεις μας -Πεκίνο, Δελχί, Μόσχα, Παρίσι, Βρυξέλλες, Λονδίνο, Ουάσινγκτον, ΄Αγκυρα, Λευκωσία- και να μην πηγαίνει στο Βερολίνο, κατάλαβαν ότι κάτι πρέπει να γίνει για να σπάσει ο πάγος στις ελληνογερμανικές σχέσεις.

Δύσκολα γίνεται αντιληπτό γιατί και εναντίον ποίων πραγματοποιήθηκε χθες η απεργία του ΠΑΜΕ (δηλαδή του ΚΚΕ), της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. Αν δηλαδή ήταν μία εκδήλωση διαμαρτυρίας και αντίστασης κατά της κυβέρνησης, ή κατά της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ή κατά του παγκόσμιου συστήματος, ή κατά του καπιταλισμού γενικά. Η αν επρόκειτο για μία προειδοποίηση ότι τα μέτρα που αναγκάζεται να πάρει η κυβέρνηση δεν πρόκειται να περάσουν. Εχει σημασία, γιατί αν χθες η χώρα παρέλυσε για να αντιληφθεί η Ευρώπη και ολόκληρος ο κόσμος ότι τα σχέδιά τους δεν πρόκειται να περάσουν στην αδούλωτη Ελλάδα, μπορούμε να το ξεπεράσουμε ξύνοντας το κεφάλι μας με απορία για τη θολούρα της σκέψης, αλλά και για το δούλεμα που επικρατεί στις τάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Αν όμως η απεργία έγινε για να μην περάσουν τα μέτρα, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και σημαίνει ότι ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε εκείνοι που τους ακολουθούν έχουν καταλάβει σε ποια τραγική κατάσταση βρισκόμαστε όλοι.