Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, είναι η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Και αυτό διότι το μόνο πράγμα στο οποίο θα συναινέσουν θα είναι να μην κάνουν απολύτως τίποτα για περιορισμό των δαπανών του δημοσίου και να επιτεθούν απο κοινού με φόρους και έκτακτες εισφορές στον ιδιωτικό τομέα, στο εισόδημα των εργαζομένων και στην περιουσία τους.

Η πρόταση για την εξαγορά του συνολικού χρέους των υπερχρεωμένων ευρωπαικών χωρών απο το EFSF είναι αναμφίβολα η πιο λογική και η πιο αποτελεσματική απο όσες έχουν ποτέ συζητηθεί σχετικά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. 

Πολύ πρίν την ένταξη μας στην ΟΝΕ, απο την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, βλέπαμε την Ευρώπη – ΕΟΚ τότε- ώς μια πηγή χρηματοδότησης που θα βελτίωνε το βιοτικό μας επίπεδο. Με αυτήν τη λογική κινηθήκαμε ώς έθνος, με αυτή τη λογική αλλάξαμε άποψη και απο πολέμιοι της ΕΟΚ (που ήταν το ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ) γίναμε οι πιστότεροι και φαντικότεροι ευρωπαίοι σύμφωνα με τις έρευνες του Ευρωβαρόμετρου.

Πώς δηλαδή;

Προφανώς η αποτυχία στην εφαρμογή του μνημονίου, η διατήρηση του υψηλού ελλείμματος και η αύξηση του χρέους, είναι αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης. Χειρίστηκε το ζήτημα με απίστευτη επιπολαιότητα, αλλαζονεία, ανεπάρκεια και καιροσκοπισμό. Δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και το μόνο που κατάφερε είναι να συναγωνίζεται την κυβέρνηση Καραμανλή για το ποιά εκ των δύο είναι η χειρότερη.