Πολύ χαλαρές είναι εσχάτως οι απαντήσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων σχετικά με τις εκλογές. Και ακόμη πιο χαλαρές οι πρακτικές που ακολουθούν, όπως βλέπουμε στην Βουλή, όπου κάθε τόσο αλλάζουν την ημερομηνία των αυτοδιοικητικών εκλογών, αναλόγως των σχεδιασμών τους.

Την γνωστή τακτική της μικροκομματικής εκμετάλλευσης επιστρατεύει η κυβέρνηση στο θέμα των δύο κρατουμένων ελλήνων στρατιωτικών στις τουρκικές φυλακές και αυτό μόνο αισιοδοξία δεν δικαιολογεί.

Το έχουμε πλέον εμπεδώσει. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η πιο σκληρή εχθρός του Αλέξη Τσίπρα.

Και με το (πολιτικό) μίσος που την διακατέχει εκστομίζει πολύ βαριές κουβέντες, όχι αναληθείς.

Τι έχουμε να περιμένουμε στο πολιτικό θέατρο της χώρας για τις επόμενες εβδομάδες; Μπορεί κανείς να προβλέψει με σχετική ασφάλεια. 

Οι απειλές του Πάνου Καμμένου έχουν πέσει λίγο πολύ στο κενό, παρά την επανάληψη τους.

Εκείνος λέει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση αν και όταν και εφόσον, οι ΣΥΡΙΖΑίοι λένε «ναι, καλά, εντάξει…», το θέατρο συνεχίζεται και η αντίληψη που κυριαρχεί είναι ότι η κυβέρνηση θα πέσει όταν έλθει προς ψήφιση η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ στην Βουλή.

Όλα καλά κι όλα ωραία (ας πούμε…) με τις αποφάσεις του Ποταμιού και του Σταύρου, να αποχωρήσουν από το κόμμα στο οποίο διεκδίκησαν με πάθος θέσεις, αξιώματα, διαδικασίες, ποσοστώσεις και που παρεμπιπτόντως βάφτισαν κιόλας (μαζί με την Φώφη).