Με το προηγούμενο ιδιότυπο καθεστώς φορολόγησης των προσωπικών εταιρειών, βάσει υποχρεωτικών «επιχειρηματικών αμοιβών», η φορολογική διανομή των κερδών ήταν μονόδρομος. Δηλαδή, οι εταίροι, ήταν υποχρεωμένοι να δηλώσουν τόσο τις «επιχειρηματικές αμοιβές» που αναλογούσαν σε κάποιους, όσο και το υπόλοιπο των φορολογημένων κερδών, σύμφωνα με τον πίνακα διανομής που περιλαμβανόταν στο έντυπο Ε5 (Φορολογική Δήλωση), ασχέτως ποια θα ήταν η πραγματική διάθεση, σύμφωνα με τον φοροτεχνικό Αργύρη Νικήτα.