Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
![Reporter.gr on Google News](/images/google%20news/reporter%20news%20300x100.png)
Το 1992, στο δρόμο προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία καθιέρωσε δυο κριτήρια: κάθε ευρωπαϊκή χώρα που επιθυμούσε να είναι μέλος της μελλοντικής Οικονομικής Ένωσης, θα έπρεπε να έχει χρέος/ΑΕΠ στο 60% και έλλειμμα/ΑΕΠ στο 3,0%.
Παράμετρος 1η: Έλλειμμα/ΑΕΠ στο 3,0%
Η παράμετρος αυτή υιοθετήθηκε από τον Guy Abeille, σύμβουλο του τότε Γάλλου ΥΠΟΙΚ, στη δεκαετία του 1980. Αν και με τις τότε οικονομικές συνθήκες ήταν μια παράμετρος η οποία είχε νόημα ύπαρξης, αυτό που ήταν απόλυτα λάθος, ήταν ότι η παράμετρος αυτή καθιερώθηκε ως το «δόγμα του 3,0%».
Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι κάθε χώρα έπρεπε να υιοθετήσει αυτή την παράμετρο χωρίς να έχει περιθώρια να ελιχθεί. Χώρες με διαφορετικά μοντέλα οικονομίας, με διαφορετική παραγωγικότητα, με διαφορετικό ΑΕΠ, με διαφορετική διάρθρωση οικονομίας και πολλά άλλα, κλήθηκαν να εφαρμόσουν το «δόγμα». Το αποτέλεσμα ήταν, σχεδόν όλες οι χώρες να καταστρατηγούν τον κανόνα αυτό και να οδηγούνται σε υπερχρέωση.
Παράμετρος 2η: Χρέος/ΑΕΠ στο 60%
Από την παραπάνω περιγραφή, είναι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι και ο κανόνας αυτός καταστρατηγήθηκε από όλες τις χώρες. Δεν υπάρχει καμία χώρα της ΕΕ που να κινείται στο 60% και χαμηλότερα από τη συνθήκη αυτή.
Όλα τα παραπάνω άρχισαν να δημιουργούν στρεβλώσεις στην ευρωπαϊκή οικονομία και όταν ξεκίνησε η κρίση, αντί να αλλάξουν οι παράμετροι και να υπάρξει μια περίοδος χάριτος για όλες τις χώρες, οι οποίες όμως θα κατέθεταν μια ολοκληρωμένη λύση προς έγκριση, διατηρήθηκαν οι τύποι. Και η κατάσταση έγινε δραματική με αποτέλεσμα οι κανόνες αυτοί να μην έχουν πλέον καμία αξία.
Η Ευρωζώνη έπεσε θύμα της μηδενικής της εξέλιξης, της τυπολατρίας και του μηδενικού βαθμού προσαρμογής. Και επειδή συνεχίζει έτσι, το μέλλον παραμένει δυσοίωνο.