Μεταξύ άλλων, ο κ. Μυτιληναίος μας είπε:

 

Ανησυχώ για την πορεία της Ευρώπης διότι της λείπει η αποφασιστικότητα και η ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων. Σήμερα βιώνουμε σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές που ενδεχομένως η επίπτωση τους να κορυφωθεί μέσα στο 2024.

 

Οι πόλεμοι, στην Ουκρανία και στο Ισραήλ, το ενδεχόμενο μείωσης της αμυντικής βοήθειας που προσφέρουν οι ΗΠΑ στην Ευρώπη μετά τις αμερικανικές εκλογές, η επιδείνωση των σχέσεων Ευρώπης - Ρωσίας από την οποία η ΕΕ εξαρτάται ενεργειακά.

 

Αυτές οι γεωπολιτικές εξελίξεις οδηγούν αναγκαστικά σε αύξηση όλων των ευρωπαϊκών δαπανών, τόσο για την κάλυψη των αμυντικών αναγκών, όσο και για την ενεργειακή ανεξαρτησία της ΕΕ. Απαιτούν δαπάνες πάρα πολύ μεγαλύτερες από αυτές που αντιλαμβανόμαστε σήμερα και που κανένα κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνο του, με τον δικό του προϋπολογισμό. Και αντί να συζητάνε οι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής το πόσο θα αυξήσουν τις δαπάνες, συζητάνε ξανά το Σύμφωνο Σταθερότητας και την αποθέρμανση των οικονομιών.

 

Την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση ως η παγκόσμια δύναμη με τις πιο μεγάλες κοινωνικές, περιβαλλοντικές και πολιτισμικές ευαισθησίες, αντιλαμβανόμενη την ανάγκη προστασίας του πλανήτη, προχωράει στην πράσινη μετάβαση με άλματα που όμως, πολύ φοβάμαι, ότι η βιομηχανία της αλλά και οι Ευρωπαίοι καταναλωτές - φορολογούμενοι, δεν έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν. Η πράσινη μετάβαση έχει τεράστιο κόστος για τις επιχειρήσεις και για τα κράτη. Απαιτεί κολοσσιαίες επενδύσεις, απαιτεί μεγάλες υποδομές, απαιτεί επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, απαιτεί πολύ έρευνα και τεχνολογία. Δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή οι κυβερνήσεις και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών το αποφάσισαν.

 

Κάποιος πρέπει να βάλει τα λεφτά για αυτές τις επενδύσεις και κάποιος πρέπει να πληρώσει για να αποσβεσθούν οι επενδύσεις μελλοντικά. Οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες θα βάλουν φυσικά τα λεφτά και ο καταναλωτής θα πληρώσει για την απόσβεση. Όμως δεν αρκούν τα κεφάλαια των ευρωπαϊκών βιομηχανιών, ούτε τα χρήματα των καταναλωτών. Χρειάζεται πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τα κράτη στις βιομηχανίες και πολύ μεγάλη στήριξη των καταναλωτών για να πληρώσουν αυτό το κόστος. Χρειάζονται λοιπόν αυξημένες κρατικές δαπάνες, ενδεχομένως να είναι αναπόφευκτη η δημιουργία μεγάλων ελλειμμάτων και μεγάλων χρεών.

 

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορική διαδρομή των εθνών, που αναγκαστικά (π.χ. λόγω πολέμων, πανδημίας, άλλων κρίσεων ή και όλων αυτών μαζί) η κοινωνία “δανείζεται” χρήματα από τις επόμενες γενιές, για να τα βγάλει πέρα σε έκτακτες και αντίξοες συνθήκες. Εκεί είμαστε τώρα. Συνεπώς η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και τους δημοσιονομικούς αλλά και τους νομισματικούς κανόνες για να μπορέσει να περάσει αυτό το εκρηκτικά μεταβαλλόμενο σκηνικό και να επανέλθει σε μια κανονικότητα, οπότε τότε θα μπορέσει να αποκτήσει κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες.

 

Τίποτα από αυτά δε γίνεται, μόνο ατέρμονες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις μεταξύ των κρατών, που αντί να συνεργάζονται ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους

 

Το διεθνές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, η ενίσχυση άλλων οικονομικών και στρατιωτικών υπερδυνάμεων, οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις που αλλάζουν την ανθρωπότητα, οι ενεργειακές απαιτήσεις τόσο για την επιβίωση του πλανήτη όσο και για κάλυψη των αυξανόμενων απαιτήσεων των ανθρώπων, οι ξαφνικές στρατιωτικές συρράξεις και οι μεταβολές στις συμμαχικές σχέσεις, οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές που διαρκώς θα αυξάνονται, οι εξελίξεις στην αγορά εργασίας και στον τρόπο ζωής, όλα αυτά απαιτούν μεγάλες και γρήγορες αποφάσεις, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία όμως δυστυχώς δεν διαθέτει ακόμη τη δομή που απαιτείται - δεν έχει τολμήσει να προχωρήσει σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση - αλλά φαίνεται ότι δεν διαθέτει ούτε καν τη διάθεση να υπερβεί τον σημερινό προβληματικό εαυτό της.