Με την επικείμενη αλλαγή κυβέρνησης, εν μέσω της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αναταραχής, καλό θα είναι να θέσουμε έναν νέο εθνικό στόχο, προκειμένου να αλλάξουμε μερικά πράγματα που μας βασανίζουν και που είναι η γενεσιουργός αιτία και των σημερινών βίαιων ταραχών. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η αντίληψή μας περί κράτους και δημοκρατίας. Το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος ακραία κομματικό, και αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές με την κυβέρνηση Καραμανλή. Ο κόσμος χωρίζεται σε δικούς μας και άλλους: οι δικοί μας διορίζονται, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας προάγονται, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας παίρνουν αυξήσεις, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας μπορούν να κλέβουν, οι άλλοι όχι, και ούτω καθεξής. Επειδή λειτουργούν έτσι τα πράγματα, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που μένουν στο περιθώριο, που τα βλέπουν όλα μαύρα και που φυσικά δεν σέβονται κανέναν θεσμό. Και λογικό είναι να μη σέβονται τους θεσμούς, διότι οι θεσμοί είναι διεφθαρμένοι. Εχουμε μια διεφθαρμένη και ανίκανη κυβέρνηση, μια ανίκανη και επικίνδυνη Αστυνομία, μια Δικαιοσύνη που ανέχεται πολιτικές παρεμβάσεις, παπάδες και καλόγερους που βουτάνε το παγκάρι, γιατρούς που παίρνουν φακελάκια, εφοριακούς που παίρνουν μεγαλύτερους φακέλους και υπαλλήλους της Πολεοδομίας που παίρνουν ολόκληρους χαρτοφύλακες με λεφτά. Εχουμε δασκάλους που διαλύουν τα σχολεία για να εισπράττουν από τα ιδιαίτερα, καθηγητές πανεπιστημίου που δεν πατάνε στο μάθημα και ζουν από τα διοικητικά συμβούλια και τις επιτροπές, κατεστραμμένα σχολεία, ρημαγμένα πανεπιστήμια.