Οι οποίες ευθύνονται κυρίως για τη διαχρονική κατασπατάληση των εσόδων και τη διόγκωση του χρέους, που σε αυτές προστέθηκαν τελευταία οι κομματικές οικονομικές επιχορηγήσεις, για τις ανάγκες ορισμένων από τους ανθρώπους που τις πλαισιώνουν (βλέπε ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ). Αλλά, οι επιπτώσεις της πρακτικής του «Quick & dirty» θίγουν, και είναι σήμερα ιδιαίτερα ολέθριες οι επιπτώσεις τους, τις μικρομεσαίες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτές, αλλά και γενικότερα την μεσαία τάξη της χώρας.
Η ραχοκοκαλιά της επιχειρηματικότητας στον συνολικό ιστό των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, ήταν και είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η δε μεσαία τάξη, είναι ο πυρήνας της κατανάλωσης και των εσόδων του κράτους, που προέρχονται από την κατανάλωση διαφόρων αγαθών και προϊόντων ένδυσης – υπόδησης, αλλά και του εγχώριου τουρισμού και της διασκέδασης. Και είναι αυτές, που μετά τον πόλεμο, με την σκληρή και πολύωρη εργασία των ανθρώπων της σήκωσαν το βάρος της χρηματοδότησης του κρατικού ταμείου της χώρας, με την πληρωμή απαράδεκτων πολλές φορές και άδικων φόρων, που αντί να πάνε σε επικερδείς και παραγωγικές επενδύσεις,  χρησιμοποιήθηκαν για την επιβίωση των κρατικών επιχειρήσεων. Ενώ πολλά από τα έσοδα, χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων ορισμένων ανθρώπων, που τίποτα δεν προσέφεραν στο κοινό - καλό, όπως επίορκων εφοριακών, γιατρών και άλλων κατ' ευφημισμόν «δημόσιων λειτουργών» και υπαλλήλων. Και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις παραμέτρους της «Quick & dirty» πρακτικής, που συνετέλεσαν στην επιβίωση των επιχειρήσεων αυτών και την γιγάντωση και διόγκωση των εξουσιών των συντεχνιών, γιατί είναι χιλιοειπωμένες.
Για να φτάσουμε σήμερα, οι ηθικοί αυτουργοί της πρακτικής «Quick & dirty», να μένουν έκπληκτοι με όλα αυτά (λες και δεν τα γνώριζαν), και να αντιλαμβάνονται ότι επιτέλους, δεν πάει άλλο, δεν οδηγεί πουθενά η πρακτική αυτή, και αντί να επιδείξουν αποφασιστικότητα και να προχωρήσουν στο δια-ταύτα, συνεχίζουν να έχουν κατά νου το πολιτικό κόστος και την απώλεια της καρέκλας. Κάτι, που εκ των πραγμάτων θα έχουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές/μεταρρυθμίσεις, η απελευθέρωση των περιορισμών της αγοράς, η μείωση των φορολογικών συντελεστών και η μείωση του σπάταλου κράτους. Φοβούμενοι μήπως θίξουν τα κακώς κείμενα των πελατειακών τους σχέσεων, και τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους με τα καθεστώτα των συντεχνιών, αλλά και πολλών άλλων. Αντί αυτού, με τις κατά αυτούς «πολιτικά ορθές» πρακτικές του μνημονίου, οδηγούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ανθρώπους που τις συνθέτουν (δηλαδή την μεσαία τάξη) στην κατάρρευση και την απώλεια της προστιθεμένης αξίας που έχουν στη συνολική οικονομία της χώρας.
Αλλά «κάλιο αργά παρά ποτέ», δεν είναι δυνατόν να πάμε μπροστά, αν συνέχεια κοιτάμε πίσω. Σημασία έχει μόνο το μέλλον, και για να έχουμε μέλλον ως χώρα, χρειάζεται μια άλλη πατριωτική αντίληψη, φαντασία, τόλμη και αρετή από τους κυβερνώντες, αλλά και από τους πολίτες. Και, δεν είναι δυνατόν σήμερα, που οι περιστάσεις απαιτούν συναίνεση και ομοψυχία, ορισμένοι να περιχαρακώνονται στα κατεστημένα του παρελθόντος, ούτε είναι δυνατόν τα κόμματα να αλληλοκατηγορούνται με περισσή υποκρισία, για το ποιος ευθύνεται για την σημερινή άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί, η οικονομία και η κοινωνία της χώρας. Παρουσιάζοντας, έτσι, την εικόνα ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος χωρίς αξία (η πολιτική αξία, είναι σημαντική, όταν την διακρίνουν οι πολίτες και όχι αυτοί που νομίζουν ότι την έχουν ή την διαλαλούν).
Οι πολίτες της χώρας δεν είναι αδαείς, και είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι οι πολιτικοί ηγέτες και τα κόμματα που εφάρμοσαν την πρακτική «Quick & dirty» στο παρελθόν, όσο και να προσπαθούν να τους πείσουν περί του αντιθέτου, κρίνονται και εκ των προθέσεων και όχι μόνο εκ του αποτελέσματος!
[email protected]