Η κυβέρνηση, άλλωστε θεωρεί πως δεν είναι "σωστό" να αναφερόμαστε στα θύματα και να παραθέτουμε "μακάβριους" αριθμούς (εκτός αν τους συγκρίνουμε με χώρες που έχουν χειρότερες... επιδόσεις). Είχαμε γράψει, ωστόσο, πως αυτοί οι νεκροί είναι αδικημένοι. Δεν ηρωοποιούνται, δεν μαθαίνουμε τις ιστορίες τους και το κυριότερο πεθαίνουν μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα μέσα στα νοσοκομεία. Λόγω της νόσου απαγορεύεται να τους επισκεφθούν οι συγγενείς τους. Πεθαίνουν μόνοι, με τους νοσηλευτές και τους γιατρούς να είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που βλέπουν. Στη συνέχεια κηδεύονται αθόρυβα σε πολύ στενό κύκλο.

Στην Ελλάδα, αν και καμαρώνουμε τη δημοσιογραφία των New York Times και αναπαράγουμε τα εμβληματικά πρωτοσέλιδα με τον κατάλογο των νεκρών από την πανδημία στις ΗΠΑ, για τους δικούς μας νεκρούς συμπεριφερόμαστε σα να μην υπάρχουν. Και όποιος τους επικαλείται κατηγορείται ως λαϊκιστής.

Δημοσιεύουμε απλώς κάθε μέρα έναν αριθμό νεκρών και τον προσθέτουμε στον προηγούμενο. "Οι νεκροί το τελευταίο 24ωρο είναι 85 και συνολικά 3.870". Αυτό είναι όλο.

Δεν θεωρώ πως πρέπει τα ΜΜΕ να κάνουν "μνημόσυνα", αλλά δεν γίνεται να μη μιλάμε για τους νεκρούς. Κοντεύουμε τα 4.000 άτομα που πέθαναν από Covid-19 στην Ελλάδα και είναι μακάβριο το γεγονός ότι είναι απλώς ένας αριθμός.

Εκπαιδεύσαμε τον κόσμο να νοιάζεται μόνο για τα κρούσματα. Άντε και τους διασωληνωμένους. Ο αριθμός των νεκρών μοιάζει κάποιες φορές ακόμα και να συνυπολογίζεται στο τι... χώρο θα δημιουργήσει στις κλίνες των νοσοκομείων και τις ΜΕΘ.

Σε τέτοιο λάθος τρόπο σκέψεις έχουμε μπει.

Ευτυχώς, όμως, μίλησε για το θέμα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πλέον έχουμε όλοι το δικαίωμα να αναφερθούμε στους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους από κορονοϊό.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου:

"Μέρες τώρα μετράμε νεκρούς στα νοσοκομεία μας, μέρες τώρα περιμένουμε με αγωνία να δούμε τον αριθμό τους να μειώνεται. Κι όμως, οι ειδικοί μάς προειδοποιούν: θα υπάρξουν περισσότερα θύματα από τις επιπλοκές της νόσου. Θα υπάρξουν περισσότεροι νεκροί. Ήδη πλησιάζουν τις τέσσερις χιλιάδες.

Είναι μια πραγματικότητα που μας τραυματίζει συλλογικά, ένας απολογισμός που μας μουδιάζει ως κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι που πεθαίνουν καθημερινά μόνοι στις εντατικές, χωρίς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να τους κρατάει το χέρι, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αποχαιρετίσουν τους οικείους τους, δεν είναι "ξένοι νεκροί", απλοί αριθμοί σε μιαν αδιάφορη στατιστική. Έχουν όνομα και πρόσωπο. Είναι πατέρες, μητέρες, αδέλφια, φίλοι. Όταν τους θυμόμαστε, όταν τους μνημονεύουμε, τους ξαναφέρνουμε ανάμεσά μας. Όταν τους ονομάζουμε, δεν τους αφήνουμε να νεκρωθούν οριστικά.

Η εφημερίδα New York Times δημοσιεύει κάθε τόσο έναν κατάλογο νεκρών με δυο λέξεις που τους χαρακτήριζαν όσο ζούσαν. Μια προγιαγιά, που είχε εύκολο το γέλιο. Ένας παππούς που του άρεσε το μπέικον, τραγανό και ξεροψημένο. Ένας πιανίστας της τζαζ, που τον αγάπησαν οι μαθητές του. Μια νοσηλεύτρια που ξενυχτούσε πλάι στους ασθενείς της. Ένας γιατρός, λίγο πριν από τη σύνταξη. Ένας ιερέας αφοσιωμένος στην ενορία του. Εμείς, γνωρίζουμε ελάχιστους από όσους "δεν τα κατάφεραν". Τον πρώτο μας νεκρό, τον εκπαιδευτικό Μανώλη Αγιομυργιαννάκη. Τον πρωτοπόρο ορειβάτη, αναρριχητή, εκπαιδευτή Μιχάλη Τσουκιά. Την 37χρονη βοηθό ακτινολόγου Ευαγγελία Γαζέπη που εργαζόταν στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Τον 39χρονο ντι τζέι Δημήτρη Μπέλλο. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες ακόμη. Και πλάι σ' αυτούς οι λαβωμένες τους οικογένειες που δεν ξέρουν πώς να πενθήσουν τον "απόντα θάνατο" των αγαπημένων τους.

Ας μη συμφιλιωθούμε με την απώλεια. Ας μην τη συνηθίσουμε. Ας μην ξεχάσουμε όσους έφυγαν, έστω κι αν η ανάμνησή τους εξουθενώνει την ηθική μας αντοχή. Αθέατοι πια, αλλά ονομασμένοι, οι νεκροί μας γίνονται φιλικοί, παρηγορητικές σκιές στη δύσκολη καθημερινότητά μας".

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr