Είναι, όμως τα πράγματι έτσι; Πρέπει να κληθεί για να παρέμβει;

 

Μία από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Μητσοτάκη στις εκλογές του 2019, και μία από τις πρώτες που υλοποίησε, ήταν η κατάργηση του νόμου περί ασύλου στα πανεπιστήμια. Δηλαδή, η κατάργηση του παρακάτω άρθρου (άρθρο 3 του ν. 4485/2017):

 

«Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ λαμβάνει χώρα σε περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά τις ζωής αυτεπαγγέλτως και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μετά από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου. Οι ως άνω περιορισμοί δεν ισχύουν για το Πυροσβεστικό Σώμα».

 

Αυτά τότε. Πριν το 2019. Πράγματι, για να επέμβει τότε η αστυνομία στα ΑΕΙ χρειαζόταν σχετική απόφαση των πρυτανικών αρχών, εκτός από περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά της ζωής. Εάν το άρθρο αυτό ίσχυε σήμερα, οι κυβερνητικές αιτιάσεις θα ήταν σωστές: η κατάληψη είναι αξιόποινη πράξη, αλλά όχι κακούργημα. Όμως, το άρθρο αυτό σήμερα δεν ισχύει. Όπως προείπα, μία από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη ήταν να το καταργήσει τον Αύγουστο του 2019. Στον νόμο 4623/2019, λοιπόν, το παραπάνω άρθρο αντικαθίσταται ως εξής:

 

«Εντός των χώρων των ΑΕΙ οι δημόσιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμον αρμοδιότητές τους, συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω αξιόποινων πράξεων».

 

Βλέπετε πουθενά εσείς να απαιτείται έγκριση των πρυτανικών αρχών; Όχι, βέβαια. Εξάλλου, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τροποποιήθηκε ο νόμος –για να μην απαιτείται. Αλλά, μια στιγμή. Μήπως οι πρυτανικές αρχές κρύβονται μέσα στη φράση του άρθρου «δημόσιες αρχές»;

 

Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ή παρανόηση επί αυτού, η τότε υπουργός Παιδείας, κυρία Κεραμέως, ανέλαβε να το διευκρινίσει. Να τι ανέφερε μεταξύ άλλων κατά τη συζήτηση και ψήφιση του νόμου στη Βουλή:

 

«Εξομοιώνεται ο χώρος των ΑΕΙ με τον κοινό δημόσιο χώρο. Με την πρότασή μας υπάρχει η δυνατότητα επέμβασης των αρμόδιων αρχών για κάθε αξιόποινη πράξη. Δεν προβλέπεται παρέμβαση των πρυτανικών αρχών. Ισχύει στα ΑΕΙ ό,τι ισχύει σε κάθε δημόσιο χώρο και άρα οι αρχές μπορούν να παρέμβουν για κάθε αξιόποινη πράξη. Ποιες αρχές; Η αστυνομία, η πυροσβεστική, η εισαγγελία, το ΣΔΟΕ ή η πολεοδομία».

 

Σαφές; Ε, νομίζω σαφέστερο δεν γίνεται!

 

Αντί, λοιπόν, παραπλανητικών και ψευδών δηλώσεων των κυβερνητικών αξιωματούχων, με μόνο στόχο την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος των καταλήψεων και των (απολύτως διαβλητών και, άρα, παρανόμων) διαδικτυακών «εξετάσεων» (1) και την μεταφορά της ευθύνης στον «άλλον» (τους πρυτάνεις), η κυβέρνηση οφείλει να πει την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, η απόφαση της μη αστυνομικής παρέμβασης είναι μία πολιτική απόφαση. Μία δική της απόφαση. Και να εξηγήσει τους λόγους που την υπαγορεύουν. Ότι μία τέτοια παρέμβαση ενέχει πολλούς κινδύνους, ιδιαίτερα όπως έχουν σήμερα τα πράγματα –και όντως ενέχει πολλούς και σοβαρούς κινδύνους (η αστυνομία που ξέρει κάτι παραπάνω δεν την θέλει, όπως ο διάβολος δε θέλει το λιβάνι). Ή, ενδεχομένως, να λάβει μία αντίθετη απόφαση, εξηγώντας πάλι τους λόγους. Καθαρά και ξάστερα!

 

Αυτό θα έκανε μία σοβαρή κυβέρνηση –θα αναλάμβανε την ευθύνη των όποιων αποφάσεών της. Δε θα παραπλανούσε. Δε θα «κρυβόταν» πίσω από άλλους. Εάν, βέβαια, σεβόταν τους πολίτες (και τον εαυτό της). Μεγάλο «εάν», θα μου πείτε.