Έχετε την εντύπωση ότι ο ίδιος ο Pρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει, ή δεν το ξέρει ο Υπουργός Οικονομικών κ. Χρ. Σταϊκούρας ή ο οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Αλ. Πατέλης ή ο Γιάννης Στουρνάρας;

Το πρόβλημα λοιπόν δεν έγκειται στην ποιότητα των προτάσεων, το πρόβλημα είναι η διάθεση των πολιτικών να τις εφαρμόσουν. Διότι ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, οι πολιτικοί έχουν άλλη ατζέντα η οποία δεν περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις. Τις εχθρεύονται, όπως και οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους οποίους όλοι οι πολιτικοί ταυτίζονται, ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι, διότι οι μεταρρυθμίσεις απλοποιούν το σύστημα, μειώνουν τη γραφειοκρατία, προσφέρουν διαφάνεια και έτσι περιορίζουν δυο πράγματα: Την ισχύ των πολιτικών και των δημοσίων υπαλλήλων και το χρήμα των πολιτικών και των δημοσίων υπαλλήλων. 

Οι προτάσεις λοιπόν που θα φέρει η επιτροπή στο τραπέζι, είναι οι γνωστές και τελικά θα μπούν στο ράφι μιας βιβλιοθήκης να σκονίζονται για δεκαετίες, μαζί με όλες τις προτάσεις όλων των επιτροπών.

Η Ελλάδα έχει ένα πανίσχυρο γραφειοκρατικό κράτος το οποίο απομυζά το χρήμα από κάθε τσέπη για να συντηρεί σπατάλες. Μέσω της σπατάλης επιτυγχάνεται η ευημερία δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών, εξασφαλίζεται μια ισχύς που χρησιμοποιείται για εξαγορά ψήφων και για τη δημιουργία επιχειρηματιών - ολιγαρχών σε ρωσικό μοντέλο και η οικονομία παραμένει κρατικοκεντρική.

Το ζητούμενο είναι να περιορισθεί το κράτος σε υπηρεσίες που πρέπει να παραμείνουν κρατικές, να βελτιωθεί ραγδαία το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες και να ενισχυθεί η οικονομική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο οικονομικό γίγνεσθαι δηλαδή να διευκολυνθεί ο ιδιωτικός τομέας να κάνει επενδύσεις, να παράγει προιόντα και να αυξήσει τις θέσεις εργασίας και τις αμοιβές. Αυτό λοιπόν κανένας πολιτικός και κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν το θέλει και όλοι μαζί κάνουν ότι μπορούν για να το αποφύγουν. Ο καλύτερος τρόπος για να μη κάνουν αυτό που πρέπει είναι να φτιάχνουν επιτροπές που θα προτείνουν μεταρρυθμίσεις τις οποίες στη συνέχεια θα καταχωνιάσουν σε ένα ράφι.

Αντί λοιπόν να γίνουν μεταρρυθμίσεις, γίνονται ανακοινώσεις “μεταρρυθμίσεων” που είναι για κλάμματα. Πάρτε για παράδειγμα την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Σε ένα μεικτό μισθό 1.500 ευρώ, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών είναι 7,2 ευρώ. Για τους χαμηλότερους μισθούς που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, το ποσό της μείωσης περιορίζεται σε 2 ευρώ ανά μήνα. 

Είναι εντελώς αδιάφορο για όλους και σε καμία περίπτωση δεν ευνοεί ούτε τις προσλήψεις, ούτε τις επενδύσεις, όπως παριστάνει ότι πιστεύει ο αρμόδιος υπουργός κ. Βρούτσης. Είναι μια προκλητικά ασήμαντη παρέμβαση η οποία ούτε χρειαζόταν να γίνει, ούτε φυσικά να ανακοινωθεί πανηγυρικά. 

Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών για να λειτουργήσει ως κίνητρο προσλήψεων πρέπει να είναι μεγάλη, με διψήφιο πολλαπλάσιο αυτής που ανακοινώθηκε. 

Και φυσικά δεν αρκεί η μείωση των εισφορών για να γίνει μια επιχείρηση ανταγωνιστική, χρειάζεται μεγάλη μείωση όλων των φόρων, κατάργηση της προκαταβολής φόρου και αφορολόγητα αποθεματικά για επενδύσεις με ταχεία απόσβεση. Αλλά αυτά δεν τα κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί.

Δείτε τι έγινε με τον κορονοϊό. Η κυβέρνηση κινήθηκε γρήγορα και αποτελεσματικά και πήρε μέτρα που εμπόδισαν την εξάπλωση του ιού. Τα νοσοκομεία αναφοράς του κορονοϊού λειτούργησαν πολύ καλά, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό προσπάθησαν και τα κατάφεραν πέραν των προσδοκιών. Μέχρι εκεί όμως. Το να χρησιμοποιείς το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων για να υπογραμμίσεις την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μεγάλου δημοσίου τομέα είναι εκ του πονηρού.

Ολόκληρος ο δημόσιος τομέας εκτός αυτών, του στρατού και της αστυνομίας, σταμάτησε να λειτουργεί. Αυτό που αποδείχθηκε με τον κορονοϊό είναι ότι αντί να προσλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες άχρηστους, θα έπρεπε να προσλαμβάνουν περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές, να έχουν καλύτερα νοσοκομεία, περισσότερες ΜΕΘ και καλύτερη αστυνομία και στρατό. Για την Παιδεία, δε συζητάμε, είναι και θα παραμείνει για κλάμματα.

Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους, όπως αποδείχθηκε και με την ψηφιοποίηση που αναγκαστικά επιβλήθηκε λόγω κορονοϊού, υπολειτουργούν. Πάρτε για παράδειγμα την ηλεκτρονική υπογραφή που καθιερώθηκε τώρα. Θα μπορούσε να έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια. Ουσιαστικά ο Πιερρακάκης κατήργησε εν μια νυκτί το γνήσιο της υπογραφής, τις ουρές στα ΚΕΠ και το σύνολο σχεδόν των υπαλλήλων τους διότι αυτή είναι η βασική τους δουλειά. Φανταστείτε πόσα άλλα μπορούν να γίνουν και να απελευθερώσουν δημόσιους υπαλλήλους από δουλειές και διαδικασίες που μπορούν να γίνονται ψηφιακά. Και πόσο σημαντικό είναι να χρησιμοποιηθούν αντίστοιχα πολλοί άνθρωποι στο δημόσιο αλλά σε χρήσιμες υπηρεσίες και όχι για τη διεκπεραίωση άχρηστων γραφειοκρατικών πρωτοκόλλων.

Εν πάση περιπτώσει, περιμένουμε, όπως πάντα. Περιμένουμε τις μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα ανακοινωθούν το φθινόπωρο στη ΔΕΘ, αν και τα πορίσματα της επιτροπής Πισσαρίδη θα ανακοινωθούν στο τέλος του έτους, άρα και οι μεταρρυθμίσεις αν γίνουν θα γίνουν το 2021. Ελπίζουμε όμως, διότι δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε και επειδή όπως όλοι ξέρουμε πολύ καλά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr