Συνεπώς δεν τηρεί τους κανόνες και τους νόμους αν θεωρεί ότι είναι λάθος, ότι είναι άχρηστοι ή ότι τη δεδομένη στιγμή δεν χρειάζεται να τηρηθούν.
Κρίνει κατά περίπτωση και "ασύμμετρα". Μας έπεισαν στους Ολυμπιακούς, μας έπεισαν και στον κορονοϊό. και πειθαρχήσαμε. Όμως δεν μας πείθουν για πολλά άλλα και δεν πειθαρχούμε ή πειθαρχούμε αν κινδυνεύουμε να συλληφθούμε.

Για παράδειγμα, ο Έλληνας δεν περνάει με κόκκινο κάθετα την Λεωφόρο όταν έρχονται άλλα αυτοκίνητα, αλλά στις 4 το πρωί, αν είναι άδειος ο δρόμος, περνάει. Ο Γερμανός ή ο κεντροευρωπαίος δεν θα περάσει ποτέ με κόκκινο ακόμη και αν δεν υπάρχει αυτοκίνητο σε απόσταση χιλιομέτρων, επειδή έτσι λέει ο νόμος. Στην Ελλάδα ο νόμος είναι μάλλον "σύσταση" και όχι εντολή.

Ο Έλληνας θα παρανομήσει (ελαφρά, δεν μιλάω για εγκλήματα) αν κανείς δεν τον βλέπει διότι κρίνει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να συλληφθεί. Ο Έλληνας θα φτιάξει παράνομο τσίπουρο παρά τις απαγορεύσεις διότι κρίνει ότι η απαγόρευση είναι άδικη και την έβαλαν οι ξένοι για να εξυπηρετήσουν τις ποτοποιίες τους (και τις ελληνικές) και θα έχει δίκιο. Ο Έλληνας θα φάει κοκορέτσι παρά την απαγόρευση από την Ευρωπαική Ένωση (και έχει δίκιο) . Ο Έλληνας δεν θα πληρώσει τους φόρους διότι τους βρίσκει υπερβολικούς (και είναι) και διότι δεν παίρνει πίσω το αντίστοιχο επίπεδο υπηρεσιών από το κράτος( και δεν το παίρνει) και επειδή ξέρει ότι με τους φόρους του πληρώνονται γα να κάθονται και να τα ξύνουν οι ημέτεροι του πολιτικού συστήματος (και έτσι είναι). Ο Έλληνας θα σεβαστεί την απαγόρευση του καπνίσματος μέσα στο μπαρ, αλλά δεν θα σεβαστεί την απαγόρευση στην πυλωτή που δεν είναι ανοιχτή από τις τρείς πλευρές αλλά μόνο από τις δυο διότι τη θεωρεί επαρκώς ανοικτή.

Δεν λέω ότι έχει δίκιο σε όλες τις κρίσεις του, πολλές φορές κάνει λάθος, τις περισσότερες ίσως, αλλά όχι όλες.

Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι είμαστε ένας λαός "απείθαρχος" που δεν είναι κακό για τον λαό, αλλά για τις ηγεσίες και σε μεγάλο βαθμό έχουμε επιβάλει με την απειθαρχία μας μια δημοκρατικότερη λειτουργία από αυτή που θα είχαμε αν ήμασταν πειθαρχημένοι. Μια μεγάλη δόση απειθαρχίας, θεωρώ ότι είναι αναγκαία για τη διατήρηση της δημοκρατίας σε κάθε χώρα. Ίσως εμείς να έχουμε λίγο παραπάνω, αλλά μην είμαστε υπερβολικοί, όταν χρειάζεται πειθαρχούμε. Και το αν χρειάζεται το κρίνουμε εμείς και η κρίση μας εξαρτάται από το ποίος μας το λέει, πώς μας το λέει, τι μας λέει και για ποιό λόγο μας το λέει. Δηλαδή από το αν μας πείθει. Και αυτός όπως αποδεικνύεται τώρα είναι ο τρόπος που οι Έλληνες πολιτικοί πρέπει να απευθύνονται στους πολίτες, με πειθώ και όχι με αποφασίζουμε και διατάζουμε. Εδώ αυτό δεν πολυδουλεύει. Και για αυτό υπάρχει και πολύ μεγάλη αντίδραση στην κατάργηση εθίμων και συνηθειών που προσπαθεί να επιβάλει η Ευρωπαική Ένωση και ο δυτικός κόσμος γενικά, αφού θέλουν να καταργήσουν τον ελληνικό τρόπο ζωής χωρίς να μας πείσουν οτι πρέπει να το κάνουμε, αλλά προσπαθούν να μας τις επιβάλουν μόνο με τιμωρητικά μέτρα αν δεν πειθαρχήσουμε.