Πόσο δίκαιη όμως είναι και πόσο χρήσιμη τελικά για την ίδια την κοινωνία αυτή η λογική;

Οι επιχειρήσεις και οι πολίτες που δανείστηκαν και δεν πληρώνουν χωρίζονται χονδρικά σε δυο κατηγορίες: Αυτούς που δεν έχουν και δεν μπορούν να πληρώσουν και αυτούς που έχουν και δεν θέλουν να πληρώσουν. Οι δεύτεροι δεν επιτρέπεται να μείνουν ατιμώρητοι. 

Πολλοί “επιχειρηματίες” πήραν δάνεια μέσω των επιχειρήσεων τους και τα μετέτρεψαν σε σπίτια, σε αυτοκίνητα, σε πολυτελή ζωή. Κάνοντας μια βόλτα στα προάστεια, Βόρεια και Νότια, αλλά και στα ακριβά νησιά, βλέπεις βίλες που νομίζεις οτι ανήκουν μάλλον στον Βαρδινογιάννη, ή στον Λάτση, ή σε κάποιον μεγάλο εφοπλιστή. Ρωτώντας ακούς ένα όνομα που δεν το έχεις ξανακούσει ποτέ, κάποιου που έχει μια εταιρία που δεν την έχεις ξανακούσει ποτέ και αναρωτιέσαι, είναι δυνατόν να έχει τόσα πολλά αυτός από αυτή τη δουλειά, είναι δυνατόν αυτή η χώρα να έχει τόσους πλούσιους και να μη ξέρουμε κανέναν; Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φάει τα λεφτά των επιχειρήσεων τους, έχουν αφήσει απλήρωτες τις τράπεζες και την εφορία, έχουν ρίξει τους προμηθευτές τους και έχουν κάνει δόλια πτώχευση ή περιλαμβάνονται τώρα στα κόκκινα δάνεια. Αυτά τα δάνεια, αν τα χαρίσεις, ευνοείς τους κλεπτοκράτες έναντι των τιμίων. Εκτός αυτού, αν κουρέψεις το δάνειο μιας εταιρίας προκειμένου να γίνει βιώσιμη - πράγμα που θεωρείται από πολλούς ορθό από οικονομικής άποψης - ενισχύεις ουσιαστικά τον αποτυχημένο έναντι του επιτυχημένου. Και μάλιστα δημιουργείς ευνοικές συνθήκες ανταγωνισμού στον αποτυχημένο για να παραμείνει στην αγορά βλάπτοντας ουσιαστικά τον υγιή, αυτόν που κατάφερε χωρίς να δανείζεται να αναπτυχθεί, ή αυτόν που εξυπηρετεί τα δάνεια του.

Το ίδιο ισχύει και στους ιδιώτες. Αυτοί που πήραν δάνεια για να ζήσουν πάνω από τις δυνατότητες τους και τελικά απέκτησαν εξοχικά, δεύτερες και τρίτες κατοικίες, πολυτελή αυτοκίνητα και ακριβά ρολόγια και κοσμήματα, πρέπει με κάποιο τρόπο να πληρώσουν κάτι. Αν τους χαριστούν τα χρέη, ή αν τους κουρευτούν, αδικούνται όλοι οι άλλοι που είτε έζησαν πιο φτωχά αλλά με βάση τις δυνατότητες τους, είτε πληρώνουν κανονικά τα χρέη τους.

Φυσικά μέσα σε όλους αυτούς υπάρχουν και οι ατυχίες, αυτοί που πράγματι δεν μπορούν να πληρώσουν αλλά και που δεν έχουν αποκτήσει περιουσία, αυτοί που η κρίση τους έφερε σε ένα απρόβλεπτο αδιέξοδο. 

Από το χάρισμα των δανείων, γίνεται ζημιά στο υγιές κομμάτι της οικονομίας και χάνουμε όλοι. Διότι για παράδειγμα, αν χαριστούν τα δάνεια μιας μεγάλης επιχείρησης που χρωστάει, χάνει η τράπεζα και οι φορολογούμενοι θα χρεωθούν ξανά τις αυξήσεις των κεφαλαίων της, όπως έγινε μέχρι τώρα, χάνουν οι προμηθευτές της επιχείρησης που δεν θα πληρωθούν, χάνουν οι εργαζόμενοι που θα απολυθούν χωρίς αποζημίωση, χάνουν οι ανταγωνιστές της που θα έχουν αθέμιτο ανταγωνισμό από έναν  αποτυχημένο αλλά διασωθέντα ανταγωνιστή. 

Το κράτος λοιπόν έχει να λύσει ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα, ένα Γόρδιο δεσμό, λαμβάνοντας υπόψη αφενός τα πραγματικά προβλήματα και  αφετέρου την κοινωνική χρησιμότητα, μέσα όμως στο πλαίσιο που δημιουργεί η σωστή απονομή Δικαιοσύνης.

Δεν μπορεί να υπάρξουν γενικές χαριστικές ρυθμίσεις και η κοινωνία πρέπει να καταλάβει οτι δεν την εξυπηρετεί, ούτε πρακτικά, ούτε ηθικά, να είναι πάντα τόσο ανεκτική και τόσο συγχωρετική. Πρέπει να προστατευτούν αυτοί που δεν έχουν τίποτα ή που έχουν μόνο μια πρώτη κατοικία, πρέπει να προστατευθούν οι εργαζόμενοι και οι προμηθευτές, αλλά δεν πρέπει να συνεχίσει ο αποτυχημένος ή ο απατεώνας να ζεί πλούσια εις βάρος των άλλων.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr