Καταρχήν το μέτρο “μυρίζει εκλογές” αφού έχει εμφανώς ψηφοθηρικό χαρακτήρα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ικανοποιήσει τους δημοσίους υπαλλήλους για να την ψηφίσουν  και αν το πετύχει ξεκινά με 500.000 ψήφους στις επόμενες εκλογές. Και θα υπάρξουν πολλά ακόμη μέτρα υπέρ των Δημοσίων Υπαλλήλων που θα αποσκοπούν σε αυτήν ακριβώς την εξασφάλιση ψήφων και θα τα δούμε τις επόμενες εβδομάδες και μήνες.

Αυτό όμως είναι το δευτερεύον. Το σημαντικό είναι οτι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά αυτό που όλοι πλέον ασφαλώς γνωρίζουν οτι η χώρα αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Δημοσίων Υπαλλήλων και ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι απλώς υποζύγια που δεν αξίζουν καμίας φροντίδας. Καλά κάνει η κυβέρνηση και προστατεύει τους Δ.Υ. αλλά γιατί δεν προστατεύει και τους ιδιωτικούς;

Κάθε μέρα ανακοινώνονται πτωχεύσεις εταιριών. Τις μεγάλες μόνο μαθαίνουμε, όταν χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας από το κλείσιμο μιας επιχείρησης. Δεν ακούμε τίποτα για μικροεπιχειρήσεις που κλείνουν αφήνοντας άνεργους πέντε, δέκα, πενήντα εργαζόμενους η κάθε μία. Όλοι αυτοί μαζί είναι χιλιάδες κάθε εβδομάδα. Δεν ακούμε τίποτα για καθυστερήσεις καταβολής μισθών τρείς και τέσσερις και πέντε μήνες. Δεν ακούμε τίποτα για μικρά κανόνια σε προμηθευτές. 

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Επειδή το κράτος πιέζει ασφυκτικά τον ιδιωτικό τομέα να πληρώσει ότι χρωστάει στο Δημόσιο, στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα χρέη των δημοσίων υπαλλήλων. Για τους υπαλλήλους του το κράτος έχει άλλη τακτική. Τους προστατεύει. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για τους δανειολήπτες του ΤΠκΔ (μόνο οι Δημόσιοι Υπάλληλοι δικαιούνται δανειοδοτήσεις από το Ταμείο και μάλιστα με “χαριστικούς” όρους) σημαίνουν για το κράτος καθυστέρηση εισπράξεων τόκων και κεφαλαίου. Για να διευκολυνθούν αυτοί λοιπόν το κράτος αναβάλει τις εισπράξεις, ενώ όλοι οι άλλοι, οι μη Δημόσιοι Υπάλληλοι πιέζονται και πολλές φορές εκβιάζονται να πληρώσουν όσο το δυνατόν ταχύτερα και όσο το δυνατόν περισσότερα. 

Τα μέτρα αυτά αναδεικνύουν περίτρανα οτι η αρχή της ισότητας των πολιτών δεν ισχύει στην Ελλάδα. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι είναι “πιο ίσοι” από τους άλλους.Τα σπίτια των Δημοσίων Υπαλλήλων που έχουν πάρει στεγαστικά δάενια από το ΤΠκΔ δεν κινδυνεύουν. Τα σπίτια των ιδιωτών που έχουν πάρει στεγαστικά από τις τράπεζες κινδυνεύουν να κατασχεθούν. 

Δεν είμαι αντίθετος με την προστασία των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά είμαι αντίθετος με την προστασία μόνο αυτών και την σφοδρή και ανελέητη επίθεση που γίνεται στους υπόλοιπους Έλληνες. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολίτες πρώτης κατηγορίας (Δημόσιοι Υπάλληλοι) και δεύτερης κατηγορίας (όλοι οι υπόλοιποι) έχει φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα.

Η σχέση πολιτικών και Δημοσίων Υπαλλήλων δεν είναι όμως μόνο ψηφοθηρική. Είναι πολύ στενότερη. Δουλεύουν οι μεν για τους δε. Όταν πχ ένας πολιτικός θέλει να κάνει τα ρουσφέτια του ή όταν θέλει να πάρει τις μίζες του “φτιάχνοντας” ή ακυρώνοντας έναν διαγωνισμό, τι κάνει; Αναθέτει στις “υπηρεσίες” του δημοσίου να το κάνουν. Στους Δημόσιους Υπαλλήλους δηλαδή. Έτσι πολιτικοί και Δημόσιοι Υπάλληλοι συνεργάζονται, είναι ένα και το αυτό. Ο Δημόσιος Υπάλληλος διευκολύνει τον πολιτικό και ο πολιτικός του ανταποδίδει, μισθό, προνόμια, προστασία. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το κόμμα το οποίο βρίσκεται στην κυβέρνηση. Η προστασία των δημοσίων Υπαλλήλων είναι διακομματική υπόθεση. Και η πλειοδοσία σε αυτή την προστασία εξασφαλίζει την νίκη στις εκλογές. Για αυτό τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πλειοδοτήσει αυξάνοντας διαρκώς την προστασία τους για να διατηρήσει ψήφους στις εκλογές. Και για αυτό κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν σκέφτηκε καν να αρθρώσει μια λέξη για αυτά τα μέτρα που αφορούν το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η αντιπολίτευση δεν σκέφτηκε καν να επισημάνει οτι και ο ιδιωτικός τομέας χρήζει προστασίας.

Και δεν είναι μόνο το γεγονός οτι το βάρος της κρίσης έχει πέσει στις πλάτες των ιδιωτών και μόνο, αφού αυτοί απολύονται, αυτοί μένουν άνεργοι, αυτοί χάνουν τις περιουσίες τους, ενώ οι Δημόσιοι Υπάλληλοι υφίστανται μόνο τα απόνερα της κρίσης. Είναι και οτι το πολιτικό σύστημα φροντίζει ώστε μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν ξανά, να ξαναφτιάξει όλο το “συστηματάκι” που επλήγη από την κρίση. Ενώ έχουν φύγει πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι με συνταξιοδοτήσεις τα τελευταία χρόνια, τα υπουργεία κρατάνε τα ίδια οργανογράμματα. Κρατάνε άδεια τα “κουτάκια” στο οργανόγραμμα, αντί να τα σβήσουν, για να τα γεμίσουν ξανά στην πρώτη ευκαιρία. Το σωστό θα ήταν τα οργανογράμματα των Δημοσίων Υπηρεσιών να έχουν ήδη αλλάξει. Όχι όμως. Μένουν όπως ήταν ώστε να μπορούν πάντα να λένε οτι υπάρχουν κενές οργανικές θέσεις, πράγμα που σημαίνει οτι μόλις βρεθεί κανένα φράγκο στο δημόσιο ταμείο θα τις ξαναγεμίσουν.

Με αυτή την τακτική των Ελλήνων πολιτικών όμως, που καταλήγουμε; Στην διάλυση της οικονομίας, στην αδυναμία των ιδιωτικών να πληρώνουν τους φόρους που χρειάζεται για να συντηρηθεί το δημόσιο και τελικά στον περίφημο “κόφτη” που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου αναγκαστικά. Στο ενδιάμεσο δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο και οι επιπτώσεις της κρίσης δεν θα ξεπεραστούν για δεκαετίες.