Αν κρίνει κανείς από την αδιαφορία του ΝΑΤΟ στις τουρκικές παραβιάσεις που έχουν αυξηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, η ισορροπία των σχέσεων μας με την Τουρκία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Ο Νατοικός στόλος βρίσκεται στην θάλασσα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, αλλά τα τούρκικα πολεμικά μπαινοβγαίνουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα προσπαθώντας να θέσουν σε αμφισβήτηση τις Οινούσσες. Το ελληνικό πολεμικό ναυτικό τους απωθεί ειρηνικά (χωρίς χρήση όπλων) και αυτοί επανέρχονται, όπως ακριβώς γίνεται και με τις συνεχείς αεροπορικές παραβιάσεις. Έχουμε δηλαδή μεταξύ δυο χωρών μελών του ΝΑΤΟ μια διαμάχη όπου η Τουρκία είναι ο επιτιθέμενος και η Ελλάδα αμύνεται ενώ το ΝΑΤΟ κάνει την πάπια. 

Όπως λέει έμπειρος πολιτικός αναλυτής, “Αυτό θυμίζει τους καυγάδες του σχολείου που όταν τσακώνονται δυο συμμαθητές μας, εμείς κρατάμε αυτόν του συμπαθούμε λιγότερο προσποιούμενοι οτι προσπαθούμε να τους χωρίσουμε, αλλά ο “δικός μας” ρίχνει μερικές πριν σταματήσει ο καυγάς”. Έτσι μοιάζει η συμπεριφορά του ΝΑΤΟ στην περίπτωση Ελλάδας- Τουρκίας. 

Πώς διαμορφώνεται λοιπόν το πολιτικό σκηνικό μετά από όλα αυτά;

Καταρχήν έμπειροι πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν οτι η κυβέρνηση δεν θα πάει σε εκλογές επειδή γνωρίζει οτι θα τις  χάσει. “Κανένα κόμμα δεν πηγαίνει σε εκλογές όταν ξέρει οτι θα τις χάσει” λέει ένας από τους εμπειρότερους πολιτικούς αναλυτές. “Πήγε ο Καραμανλής μόνο επειδή ήξερε οτι έρχεται μεγάλη φουρτούνα και ήθελε να την κοπανήσει”. Μπορεί να το κάνει και ο Τσίπρας, αλλά είναι μάλλον απίθανο. Το πιθανότερο είναι οτι θα φύγει με αφορμή κάποιο θερμό επεισόδιο και με εθνική ήττα”.

Άλλοι πολιτικοί αναλυτές επισημαίνουν οτι στην κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει από καιρό μια συζήτηση για το ενδεχόεμνο εκλογών προκειμένου να διασωθεί έστω και κάτι από την “Αριστερά”.Λένε οι υποστηρικτές της άποψης πως πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές, οτι η κυβέρνηση δεν πρέπει να υπογράψει τη συμφωνία, να πεί οτι διαφωνεί και να πάει σε εκλογές στις οποίες ακόμη και αν χάσει θα παραμείνει με ένα αξιοπρεπές ποσοστό αξιωματική αντιπολίτευση για να επανέλθει στο μέλλον. Το σενάριο αυτό, παρόλο που είναι λογικοφανές, δεν λαμβάνει υπόψη του τον ίδιο τον Τσίπρα, ο οποίος γνωρίζει οτι αν χάσει τις εκλογές θα χάσει και την ηγεσία του κόμματος. Οι δικοί του θα του ρίξουν όλη την ευθύνη για τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, για τη διαστρέβλωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, για την αποχώρηση της αριστερής πτέρυγας, για την υπογραφή του μνημονίου, για την ανικανότητα διοίκησης, ακόμη και για σκάνδαλα. Και επειδή το προσωπικό συμφέρον του πρωθυπουργού δεν εξυπηρετείται από αυτό το σενάριο, μάλλον θα θελήσει να αποφύγει τις εκλογές. Κάποια στιγμή βέβαια, με κάποια αφορμή, ίσως το καλοκαίρι, ίσως το φθινόπωρο, θα αναγκαστεί εξαιτίας της φθοράς ή της πίεσης να πάει σε εκλογές.

Στις εκλογές αυτές θα έχουμε μερικά νέα χαρακτηριστικά, που δεν υπήρχαν στο παρελθόν, ούτε καν στις τελευταίες εκλογές. 

Καταρχήν, δεν υπάρχει πλέον η διαμάχη μνημονιακών - αντιμνημονιακών, αφού η κυβέρνηση των δήθεν αντιμνημονιακών υπέγραψε μνημόνιο, ίσως μέχρι τις εκλογές να υπογράψει και άλλα μνημόνια. Αντιμνημονιακοί παραμένουν μόνο το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, κόμματα ακραία που δεν αναμένεται να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη. Άρα το μνημονιακός - αντιμνημονιακός, δεν παίζει ρόλο στις εκλογές. Στις προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ακόμη μνημονιακός.

Δεύτερον, δεν υπάρχουν οι ταμπέλες “Δεξιός” και “Αριστερός”. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ κατήργησαν τις ταμπέλες αυτές οι οποίες καθορίζουν το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας από τον Εμφύλιο μέχρι σήμερα. Τελειώσαμε δηλαδή με Δεξιά και Αριστερά.

Τι θα ψηφίσουμε λοιπόν; Με βάση ποιό κριτήριο θα διαλέξουν οι ψηφοφόροι;

Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη και πολλοί ψηφοφόροι θα απέχουν από τις επόμενες εκλογές, δηλώνοντας αηδιασμένοι και απογοητευμένοι από όλους. Αυτό που μπορεί να αποτελέσει όμως μια λογική εκτίμηση είναι οτι από αυτούς που θα ψηφίσουν, πολλοί θα διαλέξουν με βάση την εκτίμηση τους για το ποιός είναι ο καλύτερος διαχειριστής της διοίκησης, ποιός θα μας βγάλει πιο γρήγορα από την κρίση, ποιός μπορεί να φέρει ταχύτερα την ανάπτυξη και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ποιός μπορεί να μειώσει τους φόρους. Με βάση αυτό το κριτήριο η απάντηση θα είναι ο Μητσοτάκης, διότι ο Τσίπρας απέδειξε οτι αυξάνει τους φόρους και δεν φέρνει αποτέλεσμα. 

Ένα άλλο κριτήριο θα είναι ποιός λέει αλήθεια. Εδώ ο Τσίπρας χάνει από μόνος του διότι έχει πεί πάρα πολλά ψέμματα. Από το “σκίζουμε το μνημόνιο” μέχρι την απίστευτη διαστρέβλωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού, ο Τσίπρας κατηγορείται από όλους ώς ψεύτης. Και αυτό θα μετρήσει πολύ στις εκλογές.

Από την άλλη μεριά ο Μητσοτάκης δεν έχει πείσει οτι είναι “το νέο”, πάρα πολλοί ψηφοφόροι θεωρούν οτι θα είναι ένα πισωγύρισμα η επάνοδος της ΝΔ, αλλά αυτή την πεποίθηση τους δεν την μετατρέπουν πια σε ψήφο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως κάποιοι να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ θεωρώντας οτι έχει στελέχη που γνωρίζουν από διαχείριση, ότι είναι λιγότερο κοινωνικά ανάλγητο από τη ΝΔ, οτι είναι κόμμα του “προοδευτικού” χώρου και οτι έχει ξεκαθαρίσει μετά από τη συρρίκνωση τους στις προηγούμενες εκλογές. Ίσως λοιπόν η εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟκ ανέβει - κόντρα στις σημερινές εκτιμήσεις των δημοσκοπήσεων.

Σε κάθε περίπτωση η επόμενη κυβέρνηση θα είναι μάλλον κυβέρνηση συνεργασίας. Ακόμη και αν ο Μητσοτάκης μπορεί να διαμορφώσει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση καλό θα είναι για τον ίδιο και για τη χώρα να φτιάξει μια κυβέρνηση με στελέχη από περισσότερα κόμματα, να συμπεριλάβει δηλαδή και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού (ανεξαρτήτως αν θα μπεί στη Βουλή) και εξωκοινοβουλευτικά στελέχη μεγάλου κύρους από άλλους χώρους, Αυτό πρέπει να το κάνει ακόμη κι αν χρειαστεί τα στελέχη των άλλων κομμάτων που θα επιλέξει να ανεξαρτοποιηθούν προσωρινά από τα κόμματα τους. Έτσι θα δώσει ένα μήνυμα οτι τελείωσε η εποχή των “κομματικών” κυβερνήσεων, οτι πράγματι φέρνει κάτι νέο στην πολιτική σκηνή και ότι όντως πιστεύει στην αξιοκρατία. Παράλληλα χρειάζεται να το κάνει διότι έχει ανάγκη τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση για να περάσει τα μέτρα που αναγκαστικά θα κληθεί να περάσει και τα οποία θα αφορούν τη μείωση του μεγέθους του δημοσίου. 

Μην έχουμε καμία αμφιβολία οτι μόνο ο περιορισμός του μεγέθους του δημοσίου και συνακόλουθα των δαπανών του μπορεί να μας βγάλει από αυτή την κρίση. Ο περιορισμός του Δημοσίου είναι αυτός που θα επιτρέψει την ταχύτερη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα διότι αφενός θα αρθούν τα εμπόδια που δημιουργεί η γραφειοκρατία και αφετέρου θα μειωθούν σταδιακά οι ανάγκες για τόσο υψηλούς φόρους.

Όλα αυτά που περιγράφονται παραπάνω, είναι σενάρια και τα σενάρια ποτέ δεν είναι βέβαιον οτι θα υλοποιηθούν. Καθοδόν, όλα μπορούν να ανατραπούν, ιδιαίτερα όταν συνδέονται με διεθνείς εξελίξεις και δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τα εγχώρια ζητήματα. Όμως είναι σενάρια λογικά που δεν μπορούν να αποκλειστούν.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr