Φυσικά δεν μπορούμε να πάψουμε να ασχολούμαστε αφενός διότι έχουμε μπλέξει με απίστευτους τύπους και αφετέρου διότι η χώρα δυστυχώς  δεν λειτουργεί ανεξάρτητα από τις αποφάσεις τους. Δεν διαθέτουμε δηλαδή τίποτα το σταθερό στο οποίο να στηριχθούμε, αλλά όλα αλλάζουν διαρκώς και είναι αναγκασμένος ο πολίτης να παρακολουθεί τις αλλαγές για να επιβιώσει. Αν είχαμε για παράδειγμα ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, κάποιους ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς, μια αξιόπιστη δικαιοσύνη, ένα σύστημα υγείας ικανοποιητικό και ένα επίπεδο παιδείας σχετικά αποτελεσματικό, θα μπορούσαμε να ζούμε κανονικά και να προγραμματίζουμε τις δουλειές μας και το μέλλον. 

Δυστυχώς δεν έχουμε τίποτα από αυτά και είμαστε αναγκασμένοι να μένουμε ξύπνιοι μέχρι τις 3 τα ξημερώματα και να παρακολουθούμε μια χυδαία και χωρίς νόημα συζήτηση στη Βουλή.

Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτό;

Το πιο άμεσο ζήτημα τώρα είναι το φορολογικό. Όχι ότι είναι σημαντικότερο από την Υγεία ή την Παιδεία, αλλά μια φορολογική μεταρρύθμιση θα έφερνε άμεσα αποτελέσματα στην οικονομία. Και αυτό είναι που προέχει σήμερα, ένα ξεκαθάρισμα στην οικονομία που να αποσκοπεί σε τέσσερις στόχους: Πρώτον να κλείσουν τα κόκκινα δάνεια ώστε να μπορέσουν οι τράπεζες να αρχίσουν ξανά να χρηματοδοτούν την οικονομία, δεύτερον να φτιαχτεί ένα σταθερό και απλό φορολογικό σύστημα με το οποίο η φορολογική επιβάρρυνση εργαζομένων και επιχειρήσεων δεν θα ξεπερνάει το 35%  των εσόδων και των κερδών συνολικά, τρίτον να αντιμετωπισθεί η φοροδιαφυγή, πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την εξαφάνιση των μετρητών και την υποχρεωτική χρήση καρτών και ηλεκτρονικών πληρωμών σε όλες τις συναλλαγές και τέταρτον να φτιαχτούν δυο τρείς φορολογικές διατάξεις που θα ευνοούν τις επενδύσεις ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν να επενδύσουν, να αναπτυθούν και να προσλάβουν προσωπικό για να μειωθεί η ανεργία. 

Αυτές είναι οι "χοντρές" παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν στην οικονομία. Δυστυχώς καμμία από τις κυβερνήσεις της κρίσης δεν τα έκανε αυτά και η αιτία είναι μία: Η κρατικιστική λογική του συνόλου των κομμάτων, του συνόλου των βουλευτών.

 Μοναδικός σκοπός όλων των κυβερνήσεων ήταν η διατήρηση του μεγάλου δημόσιου τομέα, η διατήρηση της πελατειακής σχέσης κόμματος και ψηφοφόρου, η διατήρηση των ημέτερων στις δημόσιες υπηρεσίες και η αυξημένη συμμετοχή της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης στις ιδιωτικές υποθέσεις και συναλλαγές. Είναι αμφίβολο αν μια αλλαγή κυβερνήσεως και η διαμόρφωση μιας κυβέρνησης από τη  Ν.Δ ή ακόμη και μιας κυβέρνησης συνεργασίας θα προωθούσε αυτές τις αλλαγές. Ακόμη και αν θεωρήσουμε οτι μεμονωμένοι πολιτικοί, όπως πχ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν αυτές τις προθέσεις, δεν είναι καθόλου βέβαιον οτι θα έχουν την υποστήριξη του κόμματος τους και είναι βέβαιον οτι θα αντιμετωπίσουν την μέχρι θανάτου αντίδραση της δημόσιας διοίκησης. Πάρα πολλά συμφέροντα είναι επενδεδυμένα στην ύπαρξη μεγάλου και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα και δεν εννοώ τα μεγάλα συμφέροντα, εννοώ τα συμφέροντα εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών που σιτίζονται από το δημόσιο και ευημερούν από την αληθινή διαπλοκή η οποία είναι η σχέση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή είναι η διαπλοκή που καταστρέφει τη χώρα, αυτή είναι η διαπλοκή που έχει δημιουργήσει αυτό το πλέγμα γραφειοκρατίας και διαφθοράς που πνίγει όλους τους Έλληνες και όλες τις επιχειρηματικές προσπάθειες, αυτή είναι η διαπλοκή που γεννά και την άλλη, τη μεγάλη διαπλοκή των μεγάλων συμφερόντων. Είναι δύσκολο λοιπόν άμεσα και εύκολα να αλλάξει η κατάσταση. 

Που οδηγούμαστε όμως αν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση; 

Καταρχήν, σήμερα με τις διαρκώς αυξανόμενες φορολογικές επιβαρρύνσεις, ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να πληρώσει. Ούτε οι επαγγελματίες, ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι επιχειρήσεις. Πολλοί δεν έχουν να πληρώσουν και άλλοι δεν θέλουν να πληρώσουν στο κράτος το 50% ή το 60% των εσόδων που παράγουν με την εργασία τους. Θα αυξάνεται λοιπόν ο αριθμός των φοροφυγάδων. Και όσοι δεν ήταν, θα προσπαθήσουν να γίνουν φοροφυγάδες διότι δεν βγαίνουν τα νούμερα. Το πρώτο λοιπόν αποτέλεσμα αυτής της φορομπηχτικής πολιτικής που εφαρμόζεται για να παραμείνει μεγάλο και διεφθαρμένο το δημόσιο θα είναι η αύξηση της φοροδιαφυγής. Το δεύτερο, το οποίο έχει ήδη από καιρό ξεκινήσει είναι το κλείσιμο των επιχειρήσεων και η αποχώρηση από την Ελλάδα όσων μπορούν να αλλάξουν έδρα. Αυτά τα δυο, ένα πράγμα εξασφαλίζουν: Την φτώχεια. 

Ακόμη και αν υποθέσουμε οτι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ και το ΚΚΕ και η λαική δεξιά και οι σοσιαλιστές του Πασοκ οραματίζονται μια χώρα χωρίς ανεργία που όλοι εργάζονται στο δημόσιο, που δεν ζούν πλούσια αλλά εν πάσει περιπτώσει ζούν καλά, που μαθαίνουν κάτι τα παιδιά στα σχολεία και που οι ασθενείς βρίσκουν ένα κρεβάτι στα νοσοκομεία, αυτά όλα δεν μπορούν να γίνουν εφόσον δεν έχουμε λεφτά. Δεν μπορεί λοιπόν το ελληνικό κράτος να πληρώνει μια αξιοπρεπή σύνταξη σε όλους, ούτε να απασχολεί ένα και δυο και τρία εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους, γιατί δεν έχει λεφτά. Το μοντέλο λοιπόν αυτό δεν υπάρχει. 

Το μόνο μοντέλο που υπάρχει και που μπορεί να εξασφαλίσει μια προοπτική ανάπτυξης είναι αυτό του περιορισμού των δαπανών του δημοσίου μέσω του κλεισίματος των άχρηστων οργανισμών και της κατάργησης των υπερβολικών προνομίων, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η μείωση των φόρων για εργαζόμενους και επιχειρήσεις. Μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας την οποία αρνούνται οι πολιτικοί μας να εφαρμόσουν μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη της οικονομίας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr