Ασφαλώς και πρέπει το ελληνικό χρέος να ρυθμιστεί περαιτέρω. H ρύθμιση που αναμένεται οτι θα γίνει σύντομα - θεωρείται βέβαιη ακόμη και από την εποχή Σαμαρά - είναι η μεγάλη επιμήκυνση κατά 50 χρόνια που έχει ατύπως συμφωνηθεί και διατήρηση των ιδιαίτερα χαμηλών επιτοκίων (1,9%) ακόμη και αν τα επιτόκια των αγορών αυξάνονται. (Μην ξεχνάμε οτι η αμερικανική κεντρική τράπεζα αύξησε το επιτόκιο του δολαρίου και θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα όλοι, και η Ευρώπη κάποια στιγμή). Όσο λοιπόν η Ελλάδα παραμένει μέσα σε πρόγραμμα και εφόσον τα επιτόκια της είναι σχεδόν μηδενικά, το πρόβλημα του χρέους αντιμετωπίζεται. Μην ξεχνάμε οτι μέχρι το 2022 έχουμε παγωμένο χρέος, δηλαδή δεν πληρώνουμε τίποτα.
Αυτή τη στιγμή η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, αλλά ακόμη και αν οι αγορές μας δάνειζαν, τα επιτόκια θα ήταν πολύ υψηλότερα από αυτά με τα οποία μας δανείζει η τρόικα και το χρέος θα μετατρέποταν αυτομάτως σε μείζον πρόβλημα. Αν τελικώς συμφωνηθεί και μια διαγραφή μέρους του χρέους, πράγμα που δεν αποκλείεται, η κατάσταση θα βελτιωθεί άρδην και το χρέος δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί.

Γιατί λοιπόν το ΔΝΤ εμφανίζεται προβληματισμένο;

Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη όμως κάποιες πληροφορίες από ανώτατα στελέχη του οικονομικού επιτελείου, αποδίδουν αυτή την “αυτοκριτική” σε εσωτερικά προβλήματα του Ταμείου. Το ΔΝΤ δέχεται κριτική από πολλές χώρες μετόχους του, γιατί δάνεισε την Ελλάδα. Γιατί έδωσαν τόσα πολλά λεφτά σε μια πλούσια Ευρωπαική χώρα. Και θέλει να απεμπλακεί από αυτή την ιστορία. Θέλει να φύγει διότι δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις υψηλές χρηματοδοτήσεις σε μια πλούσια χώρα, όταν σε άλλες χώρες δίνει λεφτά με το σταγονόμετρο. Θεωρούσαν αρχικά στο ΔΝΤ οτι η Ελλάδα θα μπορέσει σύντομα να βγεί στις αγορές και οτι έτσι θα ξεμπερδέψουν. Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να βγεί στις αγορές και το ΔΝΤ είναι εγκλωβισμένο. Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι το ΔΝΤ έκανε λάθη στο ελληνικό πρόγραμμα, έκανε πολλά, όπως κάναμε και εμείς και οι Ευρωπαίοι, αλλά η βιωσιμότητα του χρέους δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα του ΔΝΤ είναι οτι θέλει να φύγει και δεν μπορεί επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να βγεί στις αγορές ακόμη.
Οι ευρωπαίοι βεβαίως δεν θέλουν να αφήσουν το ΔΝΤ να φύγει γιατί μετά θα πρέπει να μας χρηματοδοτούν μόνοι τους.
Άρα είμαστε και οι τρείς εγκλωβισμένοι, εμείς η Ευρώπη και το ΔΝΤ.

Το πρόβλημα μας όμως, δεν είναι ούτε το ΔΝΤ. Το πρόβλημα μας είναι πώς θα περάσουμε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όπως είναι το ασφαλιστικό και η φορολόγηση των αγροτών. Πολιτικά υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες και για τα δυο πακέτα μέτρων διότι έχουν πολιτικό κόστος. Όμως είναι σημαντικές μεταρρυθμίσεις, αναγκαίες για τον εξορθολογισμό των δημόσιων οικονομικών και συνδέονται και οι δυο με την περαιτέρω χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Με λίγα λόγια, αν δεν τα ψηφίσει η Βουλή, κόβεται η χρηματοδότηση.

Τι μας συμφέρει να κάνουμε;

Να ολοκληρώσουμε όλα όσα μένουν και να μπούμε και εμείς στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας για να αρχίσει η χρηματοδότηση της οικονομίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν για να αρχίσουν κάποιες επενδύσεις και οι αναπτυξιακοί νόμοι πρέπει επιτέλους για πρώτη φορά να φτιαχτούν σωστά. Γίνεται αυτό; Να το δούμε και να μη το πιστέψουμε. Πώς μπορούν να φτιάξουν σωστό αναπτυξιακό νόμο, πολιτικοί που ενδιαφέρονται για μεγέθυνση του δημοσίου τομέα και συρρίκνωση του ιδιωτικού; Αδύνατον. Ο Αναπτυξιακός νόμος που μπορούν να φτιάξουν οι έλληνες πολιτικοί είναι ένας νόμος που δίνει λεφτά ή στην τσέπη ομάδων ψηφοφόρων για να τα φάνε στα μπουζούκια, ή σε ημέτερους του κομματικού κράτους, ή στο ίδιο το δημόσιο για “επενδύσεις” της πλάκας.

Τα πράγματα λοιπόν θα συνεχίσουν να είναι δύσκολα, όσο ο πολιτικός κόσμος παραμένει αυτός που είναι σήμερα. Και βλέπουμε δυο Έλληνες πολιτικούς να θέλουν πάση θυσία να συνεννοούνται μεταξύ τους για να μην αλλάξει τίποτα, για να διαχειρίζονται οι ίδιοι την εξουσία και να μη αφήνουν κανέναν άλλο να δοκιμάσει. Από τη μία λοιπόν έχουμε τον Τσίπρα ο οποίος δεν μπορεί να κυβερνήσει, ότι θέλει να κάνει του το απορρίπτουν οι ξένοι, δεν έχει αντιληφθεί ούτε πως λειτουργεί η Ευρώπη, ούτε που πρέπει να πάει τη χώρα και ουσιαστικά “πρωθυπουργεύει τηλεοπτικά”. Από την άλλη, έχουμε τον Κώστα Καραμανλή να προσπαθεί να “κανονίσει” ποιός θα γίνει αρχηγός της ΝΔ έχοντας κυρίως ως στρατηγική να μην αλλάξει τώρα η ηγεσία και να μη μπεί κανένας νεώτερος, ώστε αν τελικά το αποφασίσει κάποια στιγμή να αναλάβει ξανά εκείνος. Αυτή εξάλλου είναι και η στρατηγική όλων των στελεχών της ΝΔ κάτω των 50 ετών, που δεν θέλουν να μπεί κανένας άλλος εκτός του Μειμαράκη στην ηγεσία του κόμματος για να μην “τους κόψει το μέλλον”.

Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να αποτελεί τροχοπέδη για τη χώρα και επειδή αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλαγή αλλά κυρίως επειδή δεν έχει κανένα ξεκάθαρο και ρεαλιστικό σχέδιο για να βγάλει τη χώρα από την κρίση και από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των πιστωτών. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ηγεσίες, είναι και τα κόμματα. Ποιά είναι η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Και ακόμη μεγαλύτερο ερώτημα, ποιά είναι η ιδεολογία της ΝΔ; Ξεκάθαρη ιδεολογία δεν διαθέτει κανείς, ούτε το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, ούτε καν το Ποτάμι του Θεοδωράκη (ο τελευταίος δικαιολογείται διότι το κόμμα είναι πολύ καινούργιο).  
Εδώ πρέπει να ξαναφτιαχτπούν τα κόμματα από την αρχή. Να φτιαχτεί ξανά ένα σοσιαλδημοκρατικό, κεντροαριστερό κόμμα, να φτιαχτεί ένα φιλελεύθερο κόμμα, να ξεχωρίσει η λαική δεξιά από τους νεοφιλελεύθερους (αν υπάρχουν) , να σταθεροποιηθούν κάποια κόμματα στον κεντρώο χώρο. Πρώτα πρέπει να φτιαχτούν οι ιδεολογίες, να μπούν οι στόχοι, να βρεθούν στα στελέχη και να ξεχωρίσουν οι ηγέτες. Ο πόλεμος φατριών και φεουδαρχών, δεν μας οδηγεί πουθενά.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr