Τα μέτρα που λαμβάνονται από την αρχή της κρίσης στηρίζονται αφενός στην αύξηση των φόρων και αφετέρου στην οριζόντια περικοπή των εισοδημάτων κυρίως των ασθενέστερων ομάδων, των χαμηλοσυνταξιούχων και των χαμηλόμισθων. Τα φορολογικά μέτρα οδήγησαν σε κλείσειμο τις επιχειρήσεις και διέλυσαν την μεσαία τάξη, τα εισοδηματικά μέτρα οδήγησαν κάτω από το όριο της φτώχειας μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η άρνηση του πολιτικού κόσμου να περιορίσει το ρόλο της γραφειοκρατίας, συντηρεί τη διαφθορά και τις σπατάλες στο δημόσιο τομέα. Η αναποφασιστικότητα στις αποκρατικοποιήσεις η οποία οφείλεται στη βούληση των πολιτικών να διατηρήσουν για ρουσφετολογικούς λόγους το δημόσιο μεγάλο, εμποδίζει την ανάπτυξη. Η άρνηση τους να αποκομματικοποιήσουν το δημόσιο και να απελευθερώσουν τους ανεξάρτητους θεσμούς από τον κομματικό έλεγχο, επίσης αυξάνει τη διαφθορά και την αντιπαραγωγικότητα του δημοσίου. Πάνω σε όλες αυτές τις “κακές” προθέσεις των πολιτικών, προστίθεται και η ανικανότητα τους, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σήμερα και επί μια εξαετία, διαρκώς στο “παρά πέντε”. Ζούμε επί έξι χρόνια στο “παρα πέντε” με τον φόβο οτι επέρχεται η καταστροφή. 

Παρόλα αυτά, αν η κυβέρνηση καταφέρει πιεζόμενη ασφυκτικά να περάσει όλα τα προαπαιτούμενα μέχρι το τέλος Ιανουαρίου, θα έχουμε ολοκληρώσει τα μνημόνια. Θα μένει η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος η οποία επίσης αφέθηκε στα χέρια ξένων με δυσάρεστα αποτελέσματα για τον κλάδο αλλά και για την κοινωνία γενικότερα. Ας υποθέσουμε όμως οτι όλα όσα μας επέβαλαν οι ξένοι ελλείψη δικής μας αντιπρότασης, έγιναν. Τι πρέπει να περιμένουμε;

Μια στροφή σε αναπτυξιακά μέτρα για να πάρει μπρός η οικονομία. 

Υπάρχουν όμως οι προυποθέσεις για αύξηση των επενδύσεων, ελληνικών και ξένων;

Στην Ελλάδα, έχει διαμορφωθεί ένα θετικό επενδυτικό περιβάλλον όσον αφορά στα εργασιακά, το κόστος μισθοδοσίας εργαζομένων όλων των επιπέδων έχει μειωθεί πολύ, υπάρχει πλήθος μορφωμένων και εκπαιδευμένων ανέργων που μπορούν να προσληφθούν, υπάρχουν οι βασικές υποδομές και οι ελλείψεις μπορούν να καλυφθούν εύκολα και γρήγορα, οι αξίες των ακινήτων, των επιχειρήσεων και όλων των παγίων έχουν μειωθεί πολύ, η χώρα παραμένει (Θεού θέλοντος) στην Ευρωπαική Ένωση. Από την άλλη, υπάρχουν σημαντικές αδυναμίες που λειτουργούν τελικά αποτρεπτικά για τους επενδυτές. Η διαφθορά επικρατεί στις σχέσεις των επιχειρήσεων και των πολιτών με το δημόσιο, η γραφειοκρατία εμποδίζει κάθε πρωτοβουλία και ανεβάζει πολύ το κόστος για να κάνει ένας επενδυτής οτιδήποτε, τραπεζική χρηματοδότηση δεν υπάρχει, δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι θεσμοί που να εξασφαλίζουν στον επενδυτή οτι θα βρεί το δίκιο του και κυρίως, το φορολογικό σύστημα είναι ασταθές, κανείς δεν ξέρει τι φόρους θα κληθεί να πληρώσει αύριο και οι φόροι είναι πάρα πολύ υψηλοί. 

Όλα αυτά τα αρνητικά, είναι που εμποδίζουν τις επενδύσεις. 

Για να έρθουν λοιπόν ιδιωτικές επενδύσεις Ελλήνων και ξένων (αφού πρώτα χωνέψουμε ότι δημόσιες επενδύσεις δεν υπάρχουν δυστυχώς) θα πρέπει να απλουστευτεί και να σταθεροποιηθεί το φορολογικό σύστημα, θα πρέπει να απελευθερωθούν οι αγορές και οι ανεξάρτητοι θεσμοί από τους πολιτικούς και τα κόμματα, θα πρέπεινα μειωθεί δραστικά η γραφειοκρατία και να εξαλειφθεί η διαφθορά στο δημόσιο. Αυτές θα είναι οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν επενδύσεις και ανάπτυξη και κανένα κόμμα δεν έχει τολμήσει να τις υλοποιήσει. Όλοι θεωρητικά συμφωνούν αλλά κανένα πολιτικό κόμμα και κανένας δημόσιος φορέας δεν τις εφαρμόζει,, διότι πλήττουν ευθέως τις πελατειακές σχέσεις που είναι ο μόνος δρόμος που έχουν μάθει οι Έλληνες πολιτικοί να επικοινωνούν με τους ψηφοφόρους τους και να διαχειρίζονται την εξουσία. 

Πάνω από όλα αυτά τα προβλήματα, υπάρχει και η εμφανής έχθρα της σημερινής κυβέρνησης κατά των επιχειρήσεων και του ιδιωτικού τομέα γενοικότερα, μια έχθρα την οποία ουσιαστικά συμμερίζονται όλοι οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο πολιτικός κόσμος δεν αποδέχεται την μείωση της ισχύος του δημοσίου στην οικονομία, αντίθετα πιστεύει οτι με την ενίσχυση του δημοσίου και την αύξηση της παρέμβασης του θα υπάρξει ανάπτυξη. Αυτό μπορεί να ίσχυε κάποτε, δεν ισχύσει πια πουθενά στον κόσμο, ούτε σε αυταρχικά καθεστώτα, όπως η Κίνα και άλλα.

Αν ο πολιτικός κόσμος δεν αποδεχθεί οτι πρέπει να διαμορφώσει ένα περιβάλλον που θα ενισχύει τον ιδιωτικό τομέα αντί να τον καταδιώκει, να τον κατηγορεί και να τον απομυζά οικονομικά, οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες θα είναι από επιφυλακτικοί μέχρι αρνητικοί.

Αν δεν αλλάξουν στάση οι πολιτικοί, η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται χωρίς χρήμα, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς επενδύσεις. Αυτό που περιμένουμε λοιπόν τους επόμενους μήνες, αν δεν στραβώσει κάπου η εφαρμογή των μέτρων και να δεν υπάρξει νέα πολιτική κρίση, είναι μια επιλογή αυτής ή της όποιας άλλης ελληνικής κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου γενικότερα, που θα πρέπει να διαλέξουν αν τελικά θα δεχτούν τη μείωση του ρόλου του δημοσίου στην οικονομία και αν θα στηρίξουν τον ιδιωτικό τομέα. Αν το κάνουν, σύντομα θα δούμε την ανάπτυξη. Αν δεν το κάνουν, θα σερνόμαστε χωρίς λεφτά και χωρίς δουλειές για πολύ καιρό ακόμη.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr