Εγκλωβισμένοι σε αυτή τη λογική, οι περισσότεροι ψηφοφόροι επιλέγουν αρνητική ψήφο, δηλαδή τιμωρητική. Κάποιοι μαυρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να τον τιμωρήσουν, κάποιοι άλλοι μαυρίζουν τη Νέα Δημοκρατία για να την τιμωρήσουν, όλοι μαύρισαν στις προηγούμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ για να το τιμωρήσουν. Οι επιλογές μειώνονται, μοιάζουν να στερεύουν μετά τη διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι και αυτό το κόμμα που έδωσε ελπίδες σε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων αποδείχτηκε ανάξιο, αποδείχτηκε οτι όλα όσα υποσχέθηκε ήταν ψέμματα, όπως ψέμματα ήταν και όλα όσα είχε υποσχεθεί η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή και μετά του Σαμαρά, αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. 

Τώρα ποιές επιλογές μένουν; Το Ποτάμι που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δεν μπορεί να ανέβει από τα προηγούμενα ποσοστά του επειδή δεν υπόσχεται ψέμματα αλλά και λόγω της πόλωσης και το κόμμα του Λαφαζάνη που θέλει επιστροφή στη Δραχμή και ρήξη με τους Ευρωπαίους και τον δυτικό κόσμο συνολικά (Ευρώπη και ΝΑΤΟ) υποσχόμενο λαγούς με πετραχίλια σε μια υπερήφανη και ανεξάρτητη Ελλάδα τύπου Βόρειας Κορέας. Υπάρχει πάντα το παλαιολιθικό ΚΚΕ και η φασιστική Χρυσή Αυγή και εμφανίστηκε και από το πουθενά ο κωμικοτραγικός Βασίλης Λεβέντης ώς προφήτης του ιντερνετ να διεκδικεί την είσοδο του στη Βουλή. Έτσι οι ψηφοφόροι επανέρχονται στα ψευδοδιλήμματα αριστερά - δεξιά και μνημονιακός - αντιμνημονιακός, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπεί την αριστερά (που έχει εγκαταλείψει τις τάξεις του) και τους αντιμνημονιακούς (ενώ έφερε το τρίτο μνημόνιο).

Η κατάσταση για τους ψηφοφόρους είναι τραγική και είναι απορίας άξιον αν υπάρχει κανείς που θα δώσει θετική ψήφο, δηλαδή που θα ψηφίσει με την καρδιά του κάποιο κόμμα πιστεύοντας οτι θα κάνει κάτι καλό για τον τόπο.

Τα μόνα νέα κόμματα είναι το Ποτάμι και η ΛΑΕ του Λαφαζάνη και για όσους θέλουν να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη η λογικότερη επιλογή είναι το Ποτάμι, αφού είναι το μόνο ευρωπαικού προσανατολισμού κόμμα που δεν έχει δοκιμαστεί ενώ για όσους θέλουν να φύγουμε από την Ευρώπη μπορούν να επιλέξουν μεταξύ των δυο (Λαφαζάνη ή Χρυσή Αυγή αφού το ΚΚΕ θεωρεί οτι συγκυριακά δεν μας συμφέρει να φύγουμε ούτε από την Ευρώπη αλλά ούτε και από την ΟΝΕ).

Πώς θα έπρεπε όμως να ψηφίζαμε αν δεν υπήρχαν αυτά τα δυο ψευδοδιλήμματα; Ποιούς θα έπρεπε να διαλέξουμε και με ποιά κριτήρια;

Το κριτήρια των εκλογών τα προσδιορίζουν τα ίδια τα κόμματα. Αυτά διαλέγουν το πεδίο της αντιπαράθεσης, αυτά διαλέγουν τα διλήμματα που θα θέσουν στους ψηφοφόρους και επειδή αδυνατούν να αντιπαρατεθούν επί των πραγματικών προβλημάτων και καθώς δεν διαθέτουν την παραμικρή δυνατότητα να εξασφαλίσουν την πρόοδο της χώρας σε κανένα τομέα, διαλέγουν τα αφηρημένα, τα ανούσια, τα ψευδοδιλήμματα.

Ας δούμε το πράγμα με μια άλλη οπτική και ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει μέσα στο πλαίσιο αυτής της διαφορετικής οπτικής. 

Ας υποθέσουμε οτι ανεξαρτήτως ιδεολογίας, όλοι θέλουμε την βελτίωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και οτι αυτός είναι ένας εθνικός στόχος και ας κρίνουμε τα κόμματα με βάση το πόσο πλησιάζουν ή αποκλίνουν από αυτόν τον εθνικό στόχο.

Υπάρχουν λίστες παγκόσμιας κατάταξης σχεδόν για όλα. Για το επίπεδο της Οικονομίας, για το επίπεδο της Παιδείας, για το επίπεδο της Υγείας, για το επίπεδο της Δημόσιας Διοίκησης, για το επίπεδο της Παραγωγικότητας, για το επίπεδο της Ανταγωνιστικότητας, για το επίπεδο της Ευημερίας, για το επίπεδο της Κοινωνική Μέριμνας, για το επίπεδο της Ασφάλειας, για το επίπεδο της Δημοκραίας, για όλους τους τομείς της πολιτικής και της ζωής γενικά. 

Αυτές τις λίστες τις φτιάχνουν διεθνείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχουν όλες οι χώρες του κόσμου. Και οι λίστες αυτές έχουν πολύ συγκεκριμένα κριτήρια στα οποία βασίζονται και τα οποία είναι απολύτως γνωστά σε όλους, εμφανίζονται ώς υποσημείωσεις στις λίστες. Για παράδειγμα, αν θέλει κανείς να δεί ποιές χώρες είναι πιο φιλικές προς τις επιχειρήσεις, θα βρεί την σχετική λίστα η οποία διαμορφώνεται με τη βαθμολογία που παίρνει κάθε χώρα σε ένα πλήθος κριτηρίων, πχ ποιά έχει την χαμηλότερη φορολογία, ποιά προσφέρει τις καλύτερες υποδομές, ποιά έχει τη λιγότερη γραφειοκρατία, ποιά έχει τις ταχύτερες διαδικασίες ανοίγματος μιας επιχείρησης κλπ. 

Αν δούμε τη θέση της Ελλάδας σε όλες αυτές τις λίστες παγκόσμιας κατάταξης, θα διαπιστώσουμε οτι είμαστε εξαιρετικά χαμηλά. 

Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνουμε;

Θα έπρεπε να πάρουμε όλες αυτές τις λίστες και να δώσουμε στον αρμόδιο για κάθε τομέα υπουργό τη δική του λίστα. Στον Υπουργό Δικαιοσύνης πχ να δώσουμε τη λίστα με την κατάταξη των χωρών ανάλογα με το επίπεδο της Δικαιοσύνης τους, στον υπουργό Παιδείας τη λίστα με την κατάταξη των χωρών ανάλογα με το επίπεδο της Παιδείας τους, στον υπουργό Υγείας τη λίστα με την κατάξη των χωρών ανάλογα με το επίπεδο της Υγείας τους κλπ. 

Και η εντολή του Πρωθυπουργού (η οποία θα εκφράζει ασφαλώς και την απαίτηση του λαού) προς τον υπουργό, να είναι να ανεβάσει τη χώρα στην λίστα. Το πόσο επιτυχημένος θα είναι ο υπουργός εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα ενβάσει τη χώρα στην παγκόσμια κατάταξη. Όπως ακριβώς γίνεται στον αθλητισμό και στα παγκόσμια πρωταθλήματα. Αυτό πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μου το μοναδικό κριτήριο αλλά και ο βασικός στόχος κάθε υπουργού. 

Αν το κάναμε αυτό, η εικόνα της χώρας θα άλλαζε άρδην και εξαιρετικά γρήγορα. Διότι θα είχαμε απολύτως συγκεκριμένους στόχους (την άνοδο στη λίστα) θα είχαμε τη μεθοδολογία που απαιτείται για να τους πετύχουμε (τα κριτήρια με τα οποία κρίνεται η επίδοση) και θα είχαμε και συγκεκριμένο μέτρο αξιολόγησης της επιτυχίας της κυβέρνησης και του συγκεκριμένου υπουργού (το πόσο καταφέραμε να ανεβούμε στη λίστα). 

Το βασικότερο όμως όλων είναι οτι θα ξεφεύγαμε από το "αφηρημένο" από το "ασαφές", από το ψέμμα. Δεν θα μπορούσε ο κάθε υπουργός να λέει οτι πέτυχε κάτι σπουδαίο αν δεν είχε πράγματι πετύχει την άνοδο της χώρας στη λίστα της αρμοδιότητας του. Δεν θα μπορούσε κανείς Πρωθυπουργός να υπόσχεται μπαρούφες πριν τις εκλογές αν δεν είχε καταφέρει την εμφανή βελτίωση της κατάταξης της χώρας σε αυτές τις διεθνείς λίστες. Δεν θα χρειαζόταν να μιλάμε για το "αυτονόητο", το οποίο δεν υπάρχει αφού το αυτονόητο για εμένα είναι αδιανόητο για τον άλλον, ούτε για την "Κοινή Γνώμη" που επίσης δεν υπάρχει αφού ο καθένας έχει τη γνώμη του όπως έχει πολύ εύστοχα πεί ο Κλίντ Ήστγουντ (opinions are like assholes, everybody has one). Αν λοιπόν υιοθετούσαμε αυτό το ένα και μοναδικό κριτήριο για το ποιόν θα διαλέξουμε στις εκλογές αλλά και για το πώς θα τους κρίνουμε όλους, θα βάζαμε ώς πολίτες τους πολιτικούς να εργάζονται για το καλό της χώρας πάνω σε ένα συγκεκριμένο μπούσουλα, με συγκεκριμένους στόχους και δεν θα τους επιτρέπαμε να λένε ότι θέλει ο καθένας, να μας φλομώνουν στην μπαρούφα και στο ψέμμα και να καταδικάζουν τη χώρα στην φτώχεια, την αμορφωσιά και την οπισθοδρόμηση.

Δυστυχώς το κριτήριο αυτό δεν το έχει θέσει κανένα κόμμα. Κανένα κόμμα δεν έχει πάρει τη λίστα με τις επιδόσεις της Ελλάδας σε όλους αυτούς τους τομείς και να πεί: Είμαστε εδώ στην Παιδεία, εδώ στην Υγεία, εδώ στην Οικονομία, εδώ στη Δημόσια Διοίκηση, ψηφίστε μας και εμείς θα ανεβάσουμε τη χώρα σε όλα όσα μπορούμε και με βάση αυτό να μας κρίνετε και στο μέλλον. Αν αυτή ήταν η λογική των κομμάτων, τότε όλες οι ψήφοι θα ήταν θετικές και όχι ψήφοι τιμωρίας, τότε όλες οι ψήφοι θα ήταν ψήφοι ελπίδας και όχι απελπισίας και ο καθένας από τους πολιτικούς θα έπαιρνε αυτό που του άξιζε. Αυτά όμως είναι εκτός της λογικής των κομμάτων που επενδύουν στο αφηρημένο, στο ιδεολογικό, στο ψέμμα και εκτός της λογικής των ψηφοφόρων που ακουμπάνε τις ελπίδες τους σε αυτά τα αφηρημένα, τα ιδεολογικά, τα ψέμματα. Και για αυτό, αντί να πάρουν οι πολιτικοί αυτό που τους αξίζει, το παίρνουμε εμείς...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr