Η αριστερά - δηλαδή κάποιο μεγάλο μέρος της - κατάφερε να ενωθεί υπό τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ και υπό την ηγεσία του Τσίπρα πρίν από λίγα χρόνια. Έτσι βρέθηκε στη Βουλή με ισχυρό ποσοστό και μετά εκμεταλευόμενη την κακή κατάσταση της οικονομίας και την απελπισία μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων, έχτισε μια προεκλογική εκστρατεία στηριζόμενη στην ουτοπία και στο ψέμμα. Με κραυγές, διαδηλώσεις, πορείες, επεισόδια στους δρόμους, διαρκή άρνηση στη Βουλή όλων των μεταρρυθμίσεων, ψευδείς υποσχέσεις, αντιφάσεις και υπερβολικό λαικισμό, κατάφερε να εκλεγεί στην κυβέρνηση. Αφού έδωσε μια ψευδεπίγραφη μάχη γνωρίζοντας εκ των προτέρων οτι θα τη χάσει, υποχώρησε στις απαιτήσεις των δανειστών, τις οποίες όμως στο μεταξύ είχε πολλπλασιάσει εξαιτίας της διάλυσης που η ίδια προκάλεσε στην οικονομία. Τώρα υπογράφει το μνημόνιο βρίζοντας και παραπονούμενη οτι εκβιάστηκε, ενώ η κυβέρνηση ήταν που εκβίαζε τους ευρωπαίους οτι αν δεν της χαρίσουν τα χρέη της χώρας θα φύγει από την ΟΝΕ και θα διαλύσει την Ευρώπη. Όταν οι εταίροι οργανώθηκαν και απομόνωσαν τις επιπτώσεις μιας ελληνικής εξόδου από την ΟΝΕ, κάθησαν και έγραψαν μια μελέτη 150 σελίδων για τη διαδικασία του Grexit και την έδειξαν στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Με το που την είδε κατάλαβε οτι το παιχνίδι χάθηκε - θα έπρεπε να το έχει καταλάβει νωρίτερα - και παραδόθηκε άνευ όρων.

Τώρα ένα σχετικά μεγάλο μέρος του κόμματος αυτού που ποτέ δεν υπήρξε κόμμα αλλά πάντα συνασπισμός κομμάτων, κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές, με κύριο στόχο τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας δούμε όμως τι λένε οι ηγέτες αυτού του νέου αριστερού κόμματος.

Καταρχήν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να λέγεται αυτό το κόμμα αριστερό, διότι πρόκειται για ένα καθαρά κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό πολλές φορές το έχει εξηγήσει και ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας και διάφοροι άλλοι που ηγούνται αυτής της προσπάθειας. Αυτό λοιπόν το κομμουνιστικό κόμμα, προτείνει την ρήξη με τους Ευρωπαίους, τη διαγραφή του χρέους μονομερώς, το σκίσιμο των μνημονίων, την κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και την αποχώρηση της Ελλάδας από το Ευρώ με την υιοθέτηση της Δραχμής. (Δεν λέει δημοσίως οτι επιδιώκει την αποχώρηση από την Ευρώπη συνολικά και μετά και από το ΝΑΤΟ και αυτό είναι μέρος της στρατηγικής της κοροιδίας που ακολουθεί για να μη τρομάξει τους ψηφοφόρους).

Παραδέχονται βέβαια οτι η επιστροφή στη Δραχμή θα έχει κάποιες δυσκολίες στην αρχή, δεν παραδέχονται οτι θα φέρει φτώχεια και δυστυχία και θεωρούν οτι η Ελλάδα θα μπορέσει χωρίς συμμάχους, όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να μεγαλουργήσει. Υπόσχονται δηλαδή μέσω της ρήξης, τελικά ευημερία.

 Όλα αυτά έχουν και ένα ιδεολογικό περιτύλιγμα και οι ηγέτες αυτού του νέου κόμματος θεωρούν οτι είναι "ιδεολογικά καθαροί" ενώ οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι. Και η ιδεολογική καθαρότητα έχει μεγάλη σημασία για την αριστερά η οποία μοιάζει περισσότερο με Θρησκεία παρά με ιδεολογία αφού στηρίζεται στο "πίστευε και μη ερεύνα". Δηλαδή, μη ρωτάς πώς θα τα κάνουμε όλα αυτά, που θα βρούμε λεφτά, πώς θα επιβιώσουμε χωρίς συμμάχους, πώς θα κινηθεί μια μικρή χώρα κόντρα στην επικρατούσα παγκοσμίως οικονομική και γεωπολιτική λογική, απλώς πίστεψε το και εμείς θα το κάνουμε.

Αυτά περίπου αντιλαμβάνομαι εγώ για το νέο κόμμα του Λαφαζάνη, σύμφωνα με τις δηλώσεις τις δικές του αλλά και των άλλων βουλευτών που τον ακολουθούν.

Και εδώ μπαίνουν τα ερωτήματα:

Είναι το νέο αυτό κόμμα, καθαρότερο ιδεολογικά από το ΚΚΕ; Μάλλον όχι. Το ΚΚΕ είναι ο θεματοφύλακας της ιδεολογικής καθαρότητας των κομμουνιστών επί δεκαετίες.

Διαθέτει το νέο αυτό κόμμα, καλύτερη οργάνωση από το ΚΚΕ; Ασφαλώς και όχι. Το ΚΚΕ είναι το καλύτερα οργανωμένο κόμμα μέσα στην ελληνική Βουλή και ίσως ο καλύτερα οργανωμένος οργανισμός στη χώρα αυτή, που η οργάνωση ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Είναι το νέο αυτό κόμμα πιο αξιόπιστο από το ΚΚΕ; Όχι, το ΚΚΕ έχει κρατήσει με μοναδική συνέπεια την ίδια στάση όλα αυτά τα χρόνια έναντι των μνημονίων, αλλά και έναντι των ψηφοφόρων του. Δεν τους έχει εξαπατήσει ποτέ, δεν έχει "προσποιηθεί" οτι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, δεν έχει πεί ποτέ οτι και θα μείνει στο Ευρώ και θα κάνει τη ρήξη, δεν έχει φαντασιωθεί οτι θα αρχίσει μια επανάσταση στην Ελλάδα η οποία θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και θα ανατρέψει την Ευρώπη. Θυμάμαι μάλιστα μια φράση της πρώην Γενικής Γραμματέως του, της κυρίας Παπαρήγα, η οπoια σε τηλεοπτική της συνέντευξη είχε εξηγήσει στον δημοσιογράφο και στους τηλεθεατές, ότι "εμείς δεν είμαστε αριστεροί, εμείς είμαστε κομμουνιστές, πιστεύουμε οτι όλα θα πρέπει να ανήκουν στο κράτος και να τα διαχειρίζεται το κόμμα". Το ΚΚΕ είναι ειλικρινές, η “αριστερά” δεν είναι.

Είναι το νέο αυτό κόμμα λιγότερο ουτοπικό ή αν θέλετε πιο ρεαλιστικό, από το ΚΚΕ; Κάθε άλλο. Οι κραυγές του Λαφαζάνη αποδείχθηκαν αστείες μπροστά στην ευρωπαική ισχύ και τώρα, μετά την ήττα, μοιάζουν ακόμη πιο ανίσχυρες και ουτοπικές. Αντίθετα, το ΚΚΕ ακόμη και μέσα σε αυτή την κρίση επεσήμανε επανειλημμένως στους "αριστερούς συντρόφους" του οτι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες, ότι δεν υπάρχουν συνθήκες στην Ευρώπη για ανατροπή του καπιταλισμού, είπε ακόμη οτι δεν συμφέρει τη στιγμή αυτή και υπό τις παρούσες συνθήκες αδυναμίας να αποχωρήσει η Ελλάδα από το Ευρώ, παρόλο που αυτό είναι πρωταρχικός στόχος του ΚΚΕ.

Έχει αυτό το νέο κόμμα ισχυρότερο "ρεύμα" στον λαό από ότι έχει το ΚΚΕ; Αυτό θα φανεί στις εκλογές, αλλά σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν αυτό το κόμμα πάρει περισσότερες ψήφους από το ΚΚΕ θα πρέπει να λάβουμε υπόψη οτι οι ψήφοι θα προέρχονται όχι μόνο από κομμουνιστές ψηφοφόρους, αλλά κυρίως από δυσαρεστημένους με όλα τα άλλα κόμματα πολίτες που δεν ψηφίζουν ΚΚΕ ακριβώς επειδή δεν είναι κομμουνιστές.

Με λίγα λόγια, το νέο αυτό κόμμα, είναι το αποτύπωμα μιας εσωτερικής ιδιομορφίας της αριστεράς, η οποία συνίσταται στο ότι όποιος θέλει να ηγηθεί του ΚΚΕ και χάνει το εσωκομματικό παιχνίδι, φτιάχνει μια δική του τάση για να είναι αρχηγός και την επενδύει με έναν ιδεολογικό μανδύα που τον διαφοροποιεί από το ΚΚΕ και από όλους τους υπόλοιπους που έχουν φτιάξει αντίστοιχες τάσεις. Έτσι η αριστερά παραμένει κατακερματισμένη, έχει πάρα πολλούς αρχηγούς, παρά πολλές τάσεις και πάρα πολλές συνιστώσες, οι οποίες ελάχιστη ή και μηδενική απήχηση έχουν στον λαό, αλλά όλοι νοιώθουν αρχηγοί και όλοι νοιώθουν αριστερότεροι από όλους τους υπόλοιπους. Μια φορά κατάφεραν να ενωθούν, αυτή τη φορά, υπό τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα σε λίγους μήνες που είχαν την εξουσία, αναγκάζονται να διαλυθούν και διαφωνούν ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο θα διαλυθούν.

Η "αριστερά" δεν υπάρχει πιά κατά τη γνώμη μου, την διέλυσε η ανάληψη της εξουσίας. Ποτέ δεν υπήρχε στην ουσία, ήταν πάντα ένα περίεργο μόρφωμα που δεν λεγόταν κομμουνιστικό - ίσως για να μην τρομάζει τον κόσμο - δεν λεγόταν σοσιαλιστικό (γιατί τον όρο τον κατοχύρωσε ο Παπανδρέου, ο Αντρέας βέβαια, όχι ο Γιώργος) και αναζητούσε πάντα τρόπους να συνδυάσει τα ασύμβατα, την άνετη αστική ζωή με την επαναστατική ιδεολογία και κυρίως αναζητούσε αόρατες ιδεολογικές διαφορές προκειμένου να ικανοποιείται ο εγωισμός των δεκάδων εν δυνάμει ηγετών της.

Δεν είμαι κομμουνιστής, αυτό το γνωρίζουν καλά όλοι οι αναγνώστες του Reporter, σέβομαι όμως ορισμένα χαρακτηριστικά του ΚΚΕ, όπως τη συνέπεια, την ειλικρίνεια, τη σοβαρότητα, του, ενώ δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους "ηγέτες" του νέου αυτού κόμματος. Πιστεύω επίσης οτι η χρησιμότητα του ΚΚΕ ώς ισχυρή αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή είναι  μεγάλη για το καλό της χώρας και κυρίως επειδή πάντα αποτελεί ένα ανάχωμα υπέρ των πιο αδύναμων οικονομικά κοινωνικών στρωμμάτων. Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ οτι τις πολύ κρίσιμες αυτές στιγμές για τη χώρα, ο Λαφαζάνης και η παρέα του αν ήταν σοβαροί θα έπρεπε να ενωθούν υπό το ΚΚΕ και όχι να φτιάξουν ένα ακόμη κόμμα που τελικά το μόνο που θα προσφέρει είναι ψευδαισθήσεις ηγεσίας στον ίδιο τον Λαφαζάνη και στη στενή του παρέα. Και κυρίως, αν ήταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να ονομάσουν το κόμμα τους Κομμουνιστικό Κόμμα της Δραχμής και όχι Λαική Ενότητα, διότι το όνομα αυτό κρύβει από τους ψηφοφόρους τις προθέσεις των ηγετών του.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr