Αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος αντί να δεί πώς θα λύσει τα προβλήματα, "κάρφωσε" τη χώρα στους δανειστές, τοποθέτησε τον εμφανώς ανεπαρκή Παπακωνσταντίνου (που τώρα μοιάζει αθώα περιστερά και γκουρού της οικονομίας μπροστά στον απερίγραπτο Βαρουφάκη) στο Υπουργείο Οικονομικών και τελικά έπεσε παταγωδώς αφήνοντας τη χώρα στον άλλο μανιώδη ψεύτη και λαικιστή Σαμαρά που και αυτός με τη σειρά του δεν είχε κανένα απολύτως ελληνικό σχέδιο και υπέγραφε ότι του έφερναν μπροστά του, μέχρι να πέσει και αυτός με γδούπο και να ανοίξει την πόρτα στο τρελοκομείο του ΣΥΡΙΖΑ και στους ψεκασμένους του Καμμένου.

Όλοι αυτοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο διέλυσαν τη χώρα, κατέστρεψαν την οικονομία και οδήγησαν την κοινωνία στη φτώχια και στην εξαθλίωση.

Βρισκόμαστε λίγο πρίν τον πάτο (ο πάτος ακόμη δεν έχει φανεί, μην ελπίζετε οτι σε λίγο θα πατήσουμε τα πόδια μας στην άμμο και θα αναδυθούμε στην επιφάνεια) και είναι προφανές οτι δεν θα μείνει τίποτα όρθιο από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Ίσως κάποια πρόσωπα καταφέρουν να επιβιώσουν, ίσως διαμορφωθεί ένα κεντρώο κόμμα  που θα αντιμετωπίσει  τα ακραία κόμματα που θα διεκδικήσουν την ψήφο των απελπισμένων στις προσεχείς εκλογές, ίσως να φτιαχτούν από καραμπόλες ή από διευρύνσεις κάποιοι άλλοι συνδυασμοί που θα διεκδικήσουν την κυβέρνηση. Το θέμα είναι οτι όποιος θέλει να κυβερνήσει τη χώρα πρέπει να έχει έτοιμο ένα εναλλακτικό σχέδιο που να στέκει, μετρημένο μέχρι κεραίας, τεκμηριωμένο και συμβατό με τις ευρωπαικές απαιτήσεις αλλά και με τις ανάγκες της χώρας. 

Το σχέδιο αυτό πρέπει να έχει ώς κύριο στόχο την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για να απορροφήσει την τεράστια ανεργία. Για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί η λειτουργία της αγοράς, να υπάρχουν περιθώρια αύξησης της παραγωγής και των κερδών και να γίνουν επενδύσεις.

Πώς μπορούν όμως να γίνουν αυτά όταν το κύριο ζητούμενο της δημοσιονομικής πολιτικής είναι η παραγωγή δημοσιονομικού πλεονάσματος; 

Ο τρόπος είναι ένας και έπρεπε να έχει χρησιμοποιηθεί από την αρχή. Με περιορισμό των δημοσίων δαπανών, δηλαδή περιορισμό του μεγέθους του Δημοσίου τομέα. 

Καταρχήν, ο ΟΟΣΑ έχει εντοπίσει από την αρχή της κρίσης 500 περίπου οργανισμούς και υπηρεσίες του δημοσίου που είναι άχρηστοι. Δεν έχουν αληθινό αντικείμενο, δεν παράγουν τίποτα. Αυτοί πρέπει άμεσα να κλείσουν και οι υπάλληλοι που δουλεύουν εκεί να καλύψουν τις ανάγκες του δημοσίου από άλλα πόστα. Σημαντικές κινήσεις περιορισμού των δαπανών του δημοσίου πρέπει να γίνουν και σε όλα τα υπουργεία και τους οργανισμούς που εποπτεύουν και αυτό γίνεται μόνο με την απλοποίηση των διαδικασιών λειτουργίας τους. Η τεχνολογία το επιτρέπει και οι ανάγκες το επιβάλουν.

Δεύτερον, ο περιορισμός των αμυντικών δαπανών στον οποίο με τόση μανία αντιστάθηκε ο υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος είναι μια αναγκαία "θυσία". Και συνδυάζεται ασφαλώς με συμφωνίες με την Ευρωπαική Ένωση και συγκεκριμένες δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ για την προστασία των συνόρων αλλά και την κάλυψη εκ μέρους τους των αναγκών συντήρησης και αναβάθμισης των όπλων.

Τίον, οι δαπάνες του δημοσίου τομέα πρέπει να επανεξετασθούν μία προς μία και με τη βοήθεια του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της ΕΕ να βρεθούν πεδία περιορισμού τους. Και υπάρχουν πολλές και ανώδυνες για την κοινωνία παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν, αφού ο δημόσιος τομέας απολαμβάνει προνόμια που δεν ευσταθούν στη σημερινή κρίση.

Από την άλλη μεριά, για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, όλα ξεκινούν από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και την μείωση των φόρων. Εφόσον έχουν περιορισθεί αποτελεσματικά οι δαπάνες του δημοσίου τομέα, πρέπει να μειωθούν η γραφειοκρατία και οι φόροι. Και εδώ η τεχνολογία θα παίξει καθοριστικό ρόλο, αρκεί να υπάρχει διάθεση απλούστευσης των διαδικασιών όλων των εργασιών που σχετίζονται με το δημόσιο και ιδίως αυτών που αφορούν την διευκόλυνση των πολιτών και των επιχειρήσεων και την αύξηση των επενδύσεων. 

Η καθιέρωση για παράδειγμα, ενός μοναδικού ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ, σε ένα πλαίσιο μεταξύ16 και 20%, ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας, είναι ένας τρόπος άμεσης απλούστευσης του φορολογικού συστήματος ο οποίος ταυτόχρονα περιορίζει τη δυνατότητα των φοροφυγάδων να κρύβουν το φόρο. Για να διορθωθεί η αδικία που προκύπτει από τον ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ στους οικονομικά πιό αδύναμους, μπορεί να καθιερωθεί εισοδηματική ενίσχυση για όσους έχουν εισόδημα χαμηλότερο από ένα όριο, πχ από 9.000 - 12.000 ευρώ τον χρόνο και αυτό μπορεί να αποτελέσει τον περίφημο δέκατο τρίτο μισθό. 

Πέραν του ΦΠΑ, κινήσεις εξορθολογισμού πρέπει να γίνουν και στους φορολογικούς συντελεστές με στόχο τη μείωση τους σταδιακά και εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν. Κάποιες από τις ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ περί φορολόγησης του πλούτου μπορούν να χρησιμοποιηθούν, με τη διαφορά οτι πρέπει να ορισθεί με ρεαλισμό το τι εστί πλούτος και η φορολόγηση του να είναι δίκαιη και ρεαλιστική.

Η μείωση της φοροδιαφυγής ήταν πάντα η βασική υπόσχεση όλων των πολιτικών οι οποίοι όμως ποτέ δεν έκαναν κάτι για να την πετύχουν. Η άμεση υιοθέτηση ξένων, δοκιμασμένων και αποτελεσματικών συστημάτων καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, είναι ευκαιρία σήμερα που βρίσκεται εδώ μια στρατιά ξένων ειδικών.

Στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής βοηθάει σημαντικά ο περιορισμός των αναλήψεων μετρητών, ο οποίος πρέπει να διατηρηθεί μονίμως και αυτό διότι σε μια οικονομία με 30% τουλάχιστον παραοικονομία, τα μετρητά είναι καταστροφή. 

Η διατήρηση του περιορισμού στις αναλήψεις μετρητών πλήττει θανάσιμα την παραοικονομία αφού περιορίζεται η χρήση "μαύρων" χρημάτων στις συναλλαγές και ταυτόχρονα βελτιώνει τις δυνατότητες φορλογικού ελέγχου μέσω διασταυρώσεων. Και για να λέμε την αλήθεια, δεν μπορεί κάποιος σήμερα να θεωρεί ασφυκτικό τον περιορισμό των αναλήψεων μετρητών σε 420 ευρώ την εβδομάδα ή 1.700 ευρώ τον μήνα. Τα μετρητά αυτά αρκούν και περισσεύουν για μια υψηλού επιπέδου διαβίωση εφόσον παράλληλα το σύνολο των συναλλαγών μπορεί να γίνεται με κάρτες και εμβάσματα. Η οικονομία αυτή τη στιγμή δεν υποφέρει από τον έλεγχο των αναλήψεων σε μετρητά, αλλά από τον περιορισμό στις εξαγωγές κεφαλαίων και αυτό σταδιακά θα βελτιωθεί με τις διορθώσεις που γίνονται από την Τράπεζα της Ελλάδος στην Πράξη νομοθετικού Περιεχομένου. Τα προβλήματα που παρατηρούνται στις συναλλαγές σχετίζονται με την συμπεριφορά ορισμένων που επιμένουν να ζητάνε μετρητά και να εμποδίζουν την λειτουργία της αγοράς. Όμως αυτές οι συνθήκες είναι σε μεγάλο βαθμό και "εκπαιδευτικές" για την αγορά και τους πολίτες αφού αναγκάζονται να αποφεύγουν τις συναλλαγές με μετρητά.

Εν πάση περιπτώσει, για να επανέλθουμε στο θέμα, στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα σοβαρό επιτελείο και σε συνεργασία με ελληνικούς και διεθνείς οργανισμούς, να σχεδιάσει μια οικονομική πολιτική βασισμένη στις ανάγκες και τις δυνατότητες της οικονομίας ώστε να ξεπεράσουμε επιτέλους τον λαικισμό, τις πελατειακές σχέσεις και την εξάρτηση της χώρας από τα κόμματα και τις συντεχνίες. Και φυσικά αυτό θέλει πολύ δουλειά, μεγάλη συνέπεια και προσήλωση σε ξεκάθαρους στόχους. Αν το πετύχουμε αυτό και αν σεβαστούμε τους κατ ΄όνομα "ανεξάρτητους" θεσμούς, τότε η οικονομία θα μπορέσει να αναπτυχθεί και να θωρακιστεί από τις καταστροφικές παρεμβάσεις των κομμάτων.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr