Το γιατί δεν υπάρχουν μεταρρυθμίσεις, δεν το γνωρίζουμε. Επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τις συζητάνε καν; Επειδή οι ξένοι δεν ενδιαφέρονται να βοηθήσουν να στρώσει η χώρα, αλλά μόνο για το πώς θα πάρουν πίσω τα λεφτά που μας δάνεισαν; Επειδή μοναδικό μέλημα των Ελλήνων διαπραγματευτών είναι να διατηρήσουν μεγάλο τον δημόσιο τομέα; Μάλλον για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.
Η αλήθεια είναι όμως, οτι αν δεν γίνουν ριζικές μεταρρυθμίσεις, η μόνη επιλογή που απομένει είναι η διαρκής και ολοένα και πιό βίαιη λιτότητα για όλους, που ασφαλώς πλήττει την οικονομία και καταδικάζει τη χώρα σε ανεργία και φτώχεια.
Αντί λοιπόν να προχωρήσουμε σε γενναίες μεταρρυθμίσεις, προτιμάμε να επιβάλλουμε διαρκώς νέους υπερβολικούς και άδικους φόρους, να μειώνουμε τις συντάξεις εξαθλιώνοντας τους χαμηλοσυνταξιούχους και να αποφεύγουμε την απελευθέρωση της οικονομίας από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του δημοσίου και τον απογαλακτισμό του δημοσίου από τα κόμματα.
Η χώρα ήταν και παραμένει κρατικοδίαιτη και καθώς ο ιδιωτικός τομέας διαλύεται από την ύφεση, η συμμετοχή του δημοσίου στο ΑΕΠ αυξάνεται. Και όσο αυξάνεται τόσο πιο αδύναμη θα γίνεται η οικονομία, αφού το δημόσιο είναι πτωχευμένο. Μόνο η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα θα μπορούσε να προσφέρει άμεσα και μακροχρόνια αύξηση της ευημερίας και βελτίωση των προοπτικών της οικονομίας. Όμως αυτό αποκλείεται να συμβεί με τις πολιτικές που επιμένουν να ακολουθούν οι ελληνικέ ςκυβερνήσεις και στις οποίες συμφωνούν οι εταίροι, αφοί αυτοί δεν νοιάζονται στην πραγματικότητα για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, αλλά μόνο για το πώς θα πάρουν πίσω τα δανεικά.
Και ενώ οι μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση, στους νόμους, στους θεσμούς, θα έπρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, τελικά είναι αυτό που όλες ανεξαιρέτως αποφεύγουν. Κανείς μέσα σε αυτή την κρίση που προκλήθηκε από το Δημόσιο, δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να μειώσει τον δημόσιο τομέα. Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει άχρηστους οργανισμούς και υπηρεσίες. Κανείς δεν σκέφτηκε να μειώσει τις σπατάλες. Όλοι σκέφτηκαν το ίδιο δηλαδή να διατηρήσουν το δημόσιο αρπάζοντας τα λεφτά των ιδιωτών και κατέληξαν στα ίδια μέτρα τα οποία διαρκώς και χειροτερεύουν: να φορολογήσουν μέχρι θανάτου τους πάντες, να κόψουν τις χαμηλές συντάξεις, να αρπάξουν το χρήμα από όπου μπορούν, αρκεί ο δημόσιος τομέας να παραμείνει μεγάλος και όσο το δυνατόν ισχυρότερος.
Όλες οι κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων, μαζί με τη σημερινή, έδρασαν εις βάρος του ελληνικού λαού και των συμφερόντων της χώρας. ΄'Ολες επετέθησαν στον ιδιωτικό τομέα και διέλυσαν την οικονομία. Τα μέτρα που πήραν και που συνεχίζουν να παίρνουν, δρούν εις βάρος των επενδύσεων και αποκλείουν την ανάπτυξη.
Η προσέγγιση που έχουν οι ελληνικές κυβερνήσεις στο ζήτημα της ανάπτυξης είναι λανθασμένη. Θεωρούν οτι η ανάπτυξη θα έρθει από την τόνωση της εγχώριας ζήτησης μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών, σε μια οικονομία εισαγωγική και καθόλου παραγωγική. Η τόνωση της εγχώριας ζήτησης όμως, θα οδηγήσει σε αύξηση των εισαγωγών και σε έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου, άρα σε νέα φτώχεια, ενώ η αύξηση των δημοσίων δαπανών σε ελλείμματα και φόρους. Και μπορεί ο τουρισμός να σώζει κάπως την κατάσταση αλλά δεν αρκεί. Και είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε μεταβολές, είτε εξωτερικές, είτε εσωτερικές.
Οι μεταρρυθμίσεις που θα περιόριζαν τη γραφειοκρατία, που θα απελευθέρωναν τις αγορές και τα επαγγέλματα, που θα έδιναν ώθηση στις επενδύσεις και στις εξαγωγές θα σώσουν τη χώρα και όχι οι πολιτικές λιτότητας. Και παρόλο που τις πολιτικές λιτότητας δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε τώρα λόγω ελλειμμάτων, αν αυτές δεν συνοδεύονται από μεταρρυθμίσεις απλώς θα αναπαράγονται και η χώρα θα παραμένει στο τέλμα της υπανάπτυξης. Το κακό είναι οτι μέσα στη Βουλή δεν ακούγεται καμία φωνή υπέρ αυτών των μεταρρυθμίσεων, υπάρχει απλώς μια συνωμοσία διακομματική για την προστασία του δημοσίου, της γραφειοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων. Το ελληνικό δράμα λοιπόν θα έχει ακόμη πολλές πράξεις.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr