Σωστή είναι και η άποψη οτι η πολιτική της διαρκούς λιτότητας που ακολουθείται στην Ελλάδα και που επιβάλεται και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ώς μόνιμη πολιτική, αλλά μόνο για μερικά χρόνια για να διορθώσει καταστάσεις. Μετά πρέπει να ακολουθείται πολιτική ανάπτυξης.

Σε αυτά έχουμε δίκηο. Το λάθος μας είναι η επιλογή του χρόνου που τα θέσαμε και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη διαπραγμάτευση. Ο χρόνος και ο τρόπος οδήγησαν σε κλείσιμο της πόρτας από όλους τους Ευρωπαίους και στη σκλήρυνση της στάσης της Γερμανίας απέναντι μας.

Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει. Και θα αλλάξει αν εμείς φέρουμε στο τραπέζι μια πιο ήπια προσέγγιση στο θέμα, που να περιλαμβάνει αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε να πετύχουμε και όχι την πλήρη ανατροπή της ευρωπαικής πολιτικής.

Τι εννοώ:

Αυτά που πράγματι χρειαζόμαστε είναι πρώτον να μειωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα από το 4% στο 1,5% που ζητάει η κυβέρνηση ώστε να μένουν κάποια χρήματα για να ανακουφίζονται οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Έτσι θα μπορέσει η κυβέρνηση να αυξήσει τις χαμηλές συντάξεις και να αντιμετωπίσει σε καποιο βαθμό τον πόνο της κοινωνίας.

Δεύτερον να γίνει μια πολύ μεγάλη επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του χρέους μας ώστε να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης.

Τρίτον (ίσως να μη το δεχτούν οι εταίροι σε πρώτη φάση αλλά θα το δεχτούν σε λίγα χρόνια αν μπεί στο ευρωπαικό τραπέζι των συζητήσεων και αν αφορά όλες τις χώρες) να μη μετράει το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων στο έλλειμμα.

Τέταρτον, να ζητήσουμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για επενδύσεις είτε σε ευρωπαικό επίπεδο είτε σε διμερείς συμφωνίες με ορισμένες χώρες – η Γερμανία έχει δηλώσει πρόθυμη να το κάνει.

Τα δυο πρώτα από μόνο τους αρκούν για να αλλάξει το κλίμα στην Ελλάδα και να ανακουφιστούν τα στρώματα που θίγονται περισσότερο από τη σκληρή λιτότητα. Παράλληλα η κυβέρνηση μπορεί χωρίς την έγκριση των ξένων (επειδή δεν τους αφορά αφού δεν μεταβάλει το δημοσιονομικό αποτέλεσμα) να επιδιώξει μια αναδιανομή του εισοδήματος προς τις πιο αδύναμες ομάδες του πληθυσμού. Αυτό μπορεί να το κάνει μέσω της ανακατανομής των φορολογικών βαρών με την φορολογική ελάφρυνση των χαμηλών εισοδημάτων και της μικρής περιουσίας και την αντίστοιχη επιβάρυνση των πιο ισχυρών οικονομικά πολιτών.

Όλα αυτά είναι πράγματι εφικτά και αναγκαία.

Για να τα πετύχουμε όμως αυτά θα πρέπει να ξεχάσουμε τις «αντιμεταρρυθμίσεις» τις οποίες παρουσιάζει η κυβέρνηση ώς μεταρρυθμίσεις. Η ακύρωση πχ όσων έχουν γίνει μέχρι σήμερα, η διακοπή των αποκρατικοποιήσεων, η επαναπρόσληψη στο δημόσιο όλων των απολυμένων, η περαιτέρω διεύρυνση του δημοσίου τομέα, το κλείσιμο των αγορών και των επαγγελμάτων, και άλλα πολλά που όχι μόνο δεν γίνονται δεκτά στο πλαίσιο της Ευρωπαικής Ένωσης αλλά και που είναι αρνητικά για το μέλλον της χώρας.

Εφόσον αυτά εγκαταλειφθούν, θεωρώ ότι θα είμαστε κοντά σε μια συμφωνία με την Ευρώπη η οποία πλέον θα μπορέι να δεχτεί τις ελληνικές προτάσεις εφόσον δεν θα ανατρέπουν βασικές αρχές του τρόπου λειτουργίας της Ευρωπαικής Ένωσης.

Αν τα πετύχουμε αυτά και παραμείνουμε εντός Ευρωζώνης, θα μπορούμε αυτομάτως και με πιο συμβατό με τις ευρωπαικές διαδικασίες τρόπο να θέσουμε το θέμα της ρύθμισης όχι μόνο του δικού μας αλλά και του παγκόσμιου χρέους το οποίο είναι πράγματι μη βιώσιμο. Όμως είναι άλλο πράγμα να ζητά μια υπερδανεισμένη χώρα τη ρύθμιση μόνο του δικού της χρέους εις βάρος όλων των δανειστών και άλλο να συμφωνήσει το σύνολο της ΕΕ σε μια ρύθμιση που αφορά όλους. Εφόσον το συνολικό χρέος είναι μη βιώσιμο, είναι νομοτελειακή η ρύθμιση που ασφαλώς θα περιλαμβάνει κούρεμα για όλα τα χρέη παγκοσμίως. Το θέμα είναι οτι για να γίνει αυτό χρειάζεται παγκόσμιος συντονισμός και αποφάσεις. Πρέπει λοιπόν όταν γίνουν, εμείς να είμαστε μέσα στην ΕΕ και όχι να έχουμε βρεθεί εκτός επειδή βιαστήκαμε να θέσουμε το θέμα σε κακή στιγμή και με κακό τρόπο.

Εννοείται βεβαίως οτι η κυβέρνηση πρέπει πάση θυσία να προχωρήσει και στις μεταρρυθμίσεις που έχει προαναγγείλει σχετικά με τη φοροδιαφυγή, τη διαπλοκή και τη διαφθορά και για να το κάνει πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη τη βοήθεια που της προσφέρουν τα άλλα κράτη της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Και αυτές οι μεταρρυθμίσεις – που δεν έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις – είναι αναγκαίες για τη χώρα και θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας.

Για να έχει όμως χρόνο η κυβέρνηση να κάνει όλα αυτά τα απαραίτητα που έχει περιγράψει θα πρέπει πρώτα να βρεί μια συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους και να αποφύγει είτε τη δική της "κωλοτούμπα" είτε την απομόνωση της χώρας και την δική της πολιτική εξαφάνιση.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr