Η πρόταση αφ’ εαυτής «δεν θα ψηφίσουμε Πρόεδρο εκτός αν υπάρχει εθνικός λόγος» ακούγεται παράξενη αν όχι εξωφρενική (αφού υπάρχουν 1.000 εθνικοί λόγοι  ήδη). Εν πάση περιπτώσει δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι ο Χαικάλης αποκαλύπτει πως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι έτοιμοι να ψηφίσουν Πρόεδρο, αλλά είναι εγκλωβισμένοι στην λαικιστική αντιμνημονιακή ρητορική τους και ψάχνουν μια αφορμή για να ψηφίσουν. Δεν ψάχνουν δηλαδή εθνικό λόγο, αλλά μια αφορμή. Και κατά πάσα πιθανότητα θα την έχουν. Διότι αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, πράγματι θα κλείσουν οι αγορές, θα εκτιναχθούν τα σπρεντς σε πρωτοφανή ύψη, μπορεί να αδειάσουν και μερικά ΑΤΜ, μπορεί να βγει και ο Σόιμπλε να κάνει καμιά παράξενη απειλητική δήλωση ότι απορρίπτονται συλλήβδην όλες οι «εναλλακτικές» προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και αν θέλουμε μπορούμε να φύγουμε και να πάμε στη δραχμή και αμέσως ο κ. Χαικάλης θα έχει την αφορμή που ζήτησε, δηλαδή ο «εθνικός λόγος» θα είναι απολύτως ορατός.

Συνεπώς, μετά την δεύτερη αποτυχημένη ψηφοφορία που δεν θα μαζεύονται 200 ψήφοι και πριν την τρίτη που απαιτεί 180 ψήφους, ο εθνικός λόγος θα είναι ορατός σε όλους τους Χαικάληδες της Βουλής, δηλαδή σε όλους όσους θέλουν να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, αλλά ντρέπονται να το πούν. Θα έπρεπε όλοι αυτοί από την πρώτη ψηφοφορία να ήξεραν τι θα κάνουν και γιατί θα το κάνουν και όχι να περιμένουν από τον Σαμαρά, τον Σόιμπλε και τις αγορές να τους δώσουν την αφορμή για να πουν ένα Ναι ή ένα Όχι σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα και σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Παρεμπιπτόντως να επισημάνω στον κ. Χαικάλη και στον κάθε αναποφάσιστο που ψάχνει για αφορμή ότι η αφορμή και μόνο έχει πολύ μεγάλο κόστος για την οικονομία που μεταφράζεται σε κόστος για τους πολίτες.

Δεν θα σχολιάσω το επίπεδο των βουλευτών που προβληματίζονται και δεν ψηφίζουν Ναι ή  Οχι από την πρώτη ψηφοφορία – θεωρώ ότι εκ θέσεως έχουν όλη την πληροφόρηση που χρειάζονται για να κρίνουν την κατάσταση, είχαν και όλο το χρόνο μέχρι σήμερα, αυτό που δεν έχουν είναι το θάρρος της γνώμης τους που λέγαμε και στο Δημοτικό σχολείο, ούτε την παιδεία για να καταλάβουν ότι οφείλουν να έχουν διαμορφώσει ξεκάθαρες και σταθερές θέσεις επί  των σοβαρών ( τουλάχιστον ) ζητημάτων αντί να λαικίζουν και να παίζουν παιχνίδια για το θεαθήναι.

Πιστεύουν ίσως ότι το να είσαι βουλευτής είναι απλώς ένας τίτλος τιμής, σαν να τους το χρωστάει η κοινωνία, ότι μοναδική τους υποχρέωση είναι να χαιδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων στη Βουλή, να «αφουγκράζονται το λαικό αίσθημα» και να δίνουν θεατρικές παραστάσεις στα έδρανα του Κοινοβουλίου παίζοντας πότε τους οργισμένους και πότε τους απελπισμένους. Αυτό θεωρούν ότι είναι πολιτική, αυτό θεωρούν ότι είναι το καθήκον του βουλευτή, αυτό κάνουν. Γι αυτό και εμείς ως ψηφοφόροι πρέπει να προσέχουμε ποιόν ψηφίζουμε. 

Αν λοιπόν όντως έτσι είναι τα πράγματα, ενδέχεται στην Τρίτη ψηφοφορία να εκλεγεί πρόεδρος και μάλιστα με περισσότερους από 180 βουλευτές, αν ψηφίσουν όλοι οι ΑΝΕΛ, οι περισσότεροι ανεξάρτητοι βουλευτές και κάποιοι της ΔΗΜΑΡ, οι περισσότεροι από τους οποίους επίσης θέλουν Πρόεδρο αλλά ντρέπονται να το πουν μήπως χάσουν τα υπολείμματα της «αριστεροσύνης» τους.

Που κολλάει τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου σε όλα αυτά; Ο Παπανδρέου είπε ξεκάθαρα ότι θέλει Πρόεδρο, μας «απείλησε» επίσης ξεκάθαρα ότι αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος θα κάνει κόμμα για να παίξει σταθεροποιητικό ρόλο και εν τέλει είπε αυτό που όλοι οι Έλληνες θέλουν να γίνει. Είπε : συνεργαστείτε! Και αυτό είναι αναγκαίο είτε εκλεγεί πρόεδρος είτε όχι. Για να ληφθούν οι αποφάσεις ενώπιον των οποίων βρισκόμαστε σήμερα, χρειάζεται ευρύτατη πολιτική συναίνεση. Στην περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος ο Σαμαράς χρειάζεται ευρεία συναίνεση για να υπογράψει το νέο μνημόνιο και να διαπραγματευτεί το χρέος. Αν δεν εκλεγεί πρόεδρος, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ευρεία συναίνεση για να διαπραγματευτεί και ενδεχομένως να αποφασίσει να τραβήξει το σκοινί στις σχέσεις μας με την Ευρώπη και  διεθνή κοινότητα.

Ο Παπανδρέου λοιπόν, είπε το σωστό, είπε αυτό που πρέπει να ακούσει και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας και αυτό που είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε προς μια κατεύθυνση – προς την όποια κατεύθυνση διαμορφωθεί μέσα από την συνεργασία και τη συνεννόηση του πολιτικού κόσμου.

Χωρίς συνεννόηση και συνεργασία, ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας μπορούν να προχωρήσουν. Η μοίρα τους είναι κοινή.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr