Και αυτό διότι μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο ότι σε κάθε περίπτωση είτε με την ίδια κυβέρνηση είτε με άλλη, η χώρα φεύγει από το Μνημόνιο και μπαίνει σε ένα ειδικό καθεστώς χρηματοδότησης το οποίο όμως, όπως και το μνημόνιο απατεί από την ελληνική κυβέρνηση να ολοκληρώσει μεταρρυθμίσεις που μέχρι σήμερα έχει αποφύγει.
Αυτό το ειδικό χρηματοδοτικό καθεστώς της ECCL που θα ξεκινήσει τέλος Φεβρουαρίου, θα έχει διάρκεια ενός έτους και θα δικαιούται παράταση δύο εξαμήνων. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο η κυβέρνηση θα πρέπει να ολοκληρώσει τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις. Αν δεν τις εφαρμόσει μπορεί να πάρει παράταση δυο ακόμη εξαμήνων και μετά η ειδική πιστωτική γραμμή κλείνει. Μέχρι τότε η χώρα θα πρέπει να έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών ώστε να την χρηματοδοτούν, χωρίς να χρειάζεται ειδικές χρηματοδοτήσεις από τις ευρωπιακές χώρες.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Το Μνημόνιο έχει θέσει τον πήχυ, έχει ορίσει και τον "οδικό χάρτη" όσων πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα και τα οποία ακόμη δεν έχουν γίνει. Όσο υπήρχε η τρόικα και οι ευρωπαίοι, μπορούσαμε να παζαρεύουμε και τελικά παίρναμε τις δόσεις μας. Τώρα ο μόνος κριτής για την πορεία της οικονομίας, ο μόνος αξιολογητής μας, θα είναι οι αγορές. Και αυτές δεν σηκώνουν παζάρια. Αν δούν ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, στην αρχή ανεβάζουν πάρα πολύ τα επιτόκια με τα οποία μας δανείζουν. Αν συνεχίσουν να μην πηγαίνουν καλά τα πράγματα, οι αγορές κλείνουν και η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί. Σε αυτή την περίπτωση το μόνο που θα μας μένει να κάνουμε είναι ή να πάρουμε έκτακτα μέτρα για να διορθωθεί η κατάσταση άμεσα και να πεισθούν οι αγορές να ξανανοίξουν για να μας χρηματοδοτήσουν ή θα πρέπει να προσφύγουμε στα ευρωπαικά Κοινοβούλια για να εγκρίνουν νέο μνημόνιο δανεισμού μας. Αυτή η εξέλιξη θα είναι ασφαλώς πολύ οδυνηρότερη από όσα έχουμε δεί μέχρι σήμερα και πρέπει να την αποφύγουμε πάση θυσία.
Και ενώ προφανώς οι κίνδυνοι για τη χώρα αυξάνουν δραματικά καθώς θα φύγει σε δυο χρόνια (δηλαδή τον Φεβρουάριο του 2017) από το δίκτυ προστασίας της Ευρωπαικής Ένωσης που στηριζόταν αρχικά στο μνημόνιο και μετά στις ειδικές πιστωτικές γραμμές, τελικά είναι και μια ευκαιρία να αναδειχθούν κάποιες σοβαρές και υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις που θα καταφέρουν να ξελασπώσουν τη χώρα προοθώντας τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε οι αγορές να παραμένουν ανοικτές.
Αυτό ακούγεται πολύ αισιόδοξο - και είναι - όμως η ευθύνη θα είναι βαριά στις πλάτες των πολιτικών μας και αυτοί καλούνται να τη σηκώσουν. Αν δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, η χώρα θα πτωχεύσει και θα παρακαλάει για νέο μνημόνιο με ότι αυτό συνεπάγεται για όλους, τους πολίτες αλλά και τους πολιτικούς που απέτυχαν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει - όπως εύκολα λένε οι πολιτικοί μας - ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και όταν λέμε ο καθένας εννοούμε τόσο τους ίδιους τους πολιτικούς, όσο και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Οι πολιτικοί θα έχουν την ευκαιρία πολύ σύντομα να αποφασίσουν πώς θα κινηθούν σχετικά με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οι πολίτες θα έχουν ενδεχομένως την ευκαιρία αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος να διαλέξουν ποιούς πολιτικούς θα στείλουν στη νέα Βουλή. Και η επιλογή των πολιτών αναγκαστικά θα έχει ώς βασικό κριτήριο, ποιοί πολιτικοί διασφαλίζουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαική Ένωση, ποιοί εξασφαλίζουν τη μεταρρυθμιστική πορεία και ποιοί εγγυώνται την πρόοδο και την ανάπτυξη.
Με λίγα λόγια, καθώς κλείνει ο πρώτος κύκλος της μεταπτωχευτικής περιόδου της Ελλάδας και μπαίνουμε στο τελευταίο έτος προστασίας από τους Ευρωπαίους, καλούμεθα να αναλάβουμε μόνοι μας το τιτάνιο έργο της μεταρρύθμισης τόσο της οικονομίας μας, όσο και της κοινωνίας μας.
Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απαιτούνται σκληρές αποφάσεις, απαιτείται αυτοκριτική από όλους, αλλά πλέον όλοι είμαστε πολύ πιο έμπειροι από το παρελθόν και όλοι έχουμε διαμορφώσει άποψη για το τι θέλουμε αλλά και για το ποιόν των πολιτικών μας. Το παιχνίδι είναι στα χέρια μας και εμείς καλούμεθα να ισορροπήσουμε στο κενό, χωρίς δίκτυ ασφαλείας.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr