Ήδη χθές, ο Μάριο Ντράγκι, ο κεντρικός τραπεζίτης της Ευρώπης είπε ότι θα δέχεται τιτλοποιημένα και καλυμμένα ομόλογα από τις ελληνικές τράπεζες, μόνο εφόσον παραμένουμε μέσα σε κάποιο ευρωπαικό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Η δήλωση αυτή του Ντράγκι, η οποία πέρασε σχεδόν στα "ψιλά γράμματα" καθορίζει και το μέλλον μας και δίνει "γραμμή" σε όλους τους πιστωτές μας και κυρίως στις αγορές.

Πρίν από λίγες ημέρες, ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης δήλωνε - και το επανέλαβαν και άλλοι - ότι δεν έχουμε ανάγκη νέων δανείων, διότι μπορούμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Χθές τα spreads των ελληνικών ομολόγων ξέφυγαν πάλι προς τα πάνω και ο δανεισμός από τις αγορές έγινε ασύμφορος λόγω κόστους. 

Το να πιστεύουμε λοιπόν ότι οι αγορές θα μας δανείζουν πάντα και φθηνά, είναι λάθος. Όπως είναι λάθος να επενδύουμε στην προσπάθεια εξόδου από το Μνημόνιο και στην προσπάθεια αποφυγής της επιτήρησης, αν δεν έχουμε πρώτα διασφαλίσει μια διατηρήσιμη βελτίωση στην οικονομία μας.

Ας υποθέσουμε ότι στις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαική Ένωση πετυχαίνουμε να διακόψουμε κάθε χρηματοδότηση έναντι όρων από τις ευρωπαικές χώρες και από το ΔΝΤ. Τι θα κάνουμε μετά;

Όσα λεφτά μας λείπουν θα πρέπει να τα δανειζόμαστε από τις ξένες τράπεζες μέσω ομολόγων και το κόστος δανεισμού θα είναι ασφαλώς υψηλότερο από το κόστος με το οποίο μας δανείζουν σήμερα οι ευρωπαικές χώρες και το ΔΝΤ. Και όχι μόνο θα είναι υψηλότερο, αλλά θα εξαρτάται από τις κατά καιρούς εκτιμήσεις τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. 

Με μία εκλογική αναμέτρηση εντός των επόμενων 20 μηνών - που είναι ασφαλώς βεβαία - οι Έλληνες πολιτικοί θα μεγεθύνουν τις υποσχέσεις τους προς τους ψηφοφόρους και οι ψηφοφόροι θα πολλαπλασιάσουν τις προσδοκίες τους για χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής. Όμως τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν έχουν λυθεί ακόμη. Το ασφαλιστικό για παράδειγμα παραμένει μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. 

Οι πολιτικοί απελπισμένοι και φοβούμενοι ότι δεν θα επανεκλεγούν ζητάνε προσλήψεις στο Δημόσιο. Υπόσχονται αυξήσεις μισθών και συντάξεων. υπόσχονται μειώσεις των φόρων. Όλα αυτά έχουν κόστος το οποίο δεν μπορεί να καλυφθεί. Εξάλλου και οι πολλά υποσχόμενοι πολιτικοί μας λένε ότι το κόστος θα καλυφθεί από τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, κάτι που δεν έχουν πετύχει ποτέ μέχρι σήμερα άρα δεν ξέρουν που θα βρούν τα λεφτά για αυτές τις παροχές.

Αν επανέλθουμε λοιπόν στο υποθετικό σενάριο ότι βγήκαμε από το Μνημόνιο και δανειζόμαστε από τις αγορές. Τι θα συμβεί; 

θα υπάρξει μια περίοδος πανηγυρισμών, έξαρσης των προσδοκιών και χαλάρωσης και στη συνέχεια θα πρέπει να επιστρέψουμε μόνοι μας στο Μνημόνιο, να το ξαναδιαβάσουμε και να προσπαθήσουμε από μόνοι μας πλέον να το εφαρμόσουμε. Θα πρέπει δηλαδή να διατηρήσουμε τα πρωτογεννή πλεονάσματα, θα πρέπει να ανοίξουμε τις αγορές και τα επαγγέλματα, θα πρέπει να αξιολογήσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, θα πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγικότητα, θα πρέπει να πουλήσουμε περιουσία. Θα πρέπει με λίγα λόγια να εφαρμόσουμε μόνοι μας την πολιτική του Μνημονίου, διότι αν δεν το κάνουμε θα έχουμε άμεση χειροτέρευση των δημοσιονομικών δεικτών.

Ε και; θα πούν κάποιοι. Αν έχουμε χειροτέρευση των δεικτών, οι αγορές θα αυξήσουν αυτόματα το κόστος δανεισμού μας και θα περιορίσουν τα ποσά που μας δανείζουν. Αν η χειροτέρευση αυτή διαπιστωθεί και επισήμως από την Ευρωπαική Έ νωση και τους Διεθνείς Οργανισμούς, αν δηλαδή για να το πούμε απλά η Μέρκελ ή ο Σόιμπλε, ή ο Ντράγκι, ή η Λαγκάρντ "ξυνίσουν", οι αγορές θα διακόψουν άμεσα κάθε χρηματοδότηση. Θα επανέλθουμε αμέσως στις συνθήκες προ Μνημονίου που δεν είχαμε λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, πετρέλαια και φάρμακα και τρόφιμα και θα τρέξουμε ξανά στην Ευρωπαική Ένωση και στο ΔΝΤ για να ζητιανέψουμε. Και τότε δεν θα υπογράψουμε απλώς Μνημόνιο - αν μας δεχτούν και δεν μας στείλουν στον αγύριστο- αλλά θα έρθει εδώ ο κ. Φρίτς και θα εγκατασταθεί στο υπουργείο Οικονομικών, ο κ. Γιόχαν στο υπουργείο Διοικητικής Μετρρύθμισης και άλλοι πολλοί σε όλα τα υπουργεία και θα εφαρμόσουν όλα όσα εμείς τόσα χρόνια θα έπρεπε να σπεύδουμε να κάνουμε πρίν μας τα ζητήσουν και τα αποφεύγαμε.

Η έξοδος λοιπόν από το Μνημόνιο έχει νόημα μόνο αν η εγχώρια ηγεσία είναι σε θέση να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που θα φέρει στην χώρα οικονομική και κατά συνέπεια και εθνική ανεξαρτησία.

Δυστυχώς κάνενα ελληνικό κόμμα, κανένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει μιλήσει για ένα τέτοιο πρόγραμμα και εξ όσων λένε, μάλλον το αντίθετο από αυτό σκέφτονται. Συνεχίζουν να σκέφτονται και να λειτουργούν με βάση την πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους και να ονειρεύονται μεγάλες δαπάνες και ακόμη μεγαλύτερο δημόσιο τομέα.

Αυτό, είτε φύγουμε από το Μνημόνιο, είτε όχι, είτε εκλεγεί ο Τσίπρας, είτε ο Σαμαράς είτε ο Βενιζέλος, ο Καμμένος, ή ο Φούφουτος, δεν θα συμβεί.

Αν είμαστε τυχεροί λοιπόν, στην καλύτερη περίπτωση αυτό που μπορούμε να πετύχουμε και που είναι το μόνο που μας συμφέρει, είναι να βγούμε από το Μνημόνιο (αφού μας αρέσει να το λέμε έτσι και να κοροιδευόμαστε μόνοι μας) και να μπόυμε σε ένα άλλο πιο χαλαρό από άποψη χρόνου πρόγραμμα χρηματοδότησης από τις κεντρικές εξουσίες, δηλαδή τις χώρες της Ευρώπης και όχι να επαναπαυθούμε στα δάνεια από τις αγορές. 

Η ψευδαίσθηση των πολιτικών μας ότι μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές μας έστειλε ικέτες στην Ευρώπη και μας επέβαλε το Μνημόνιο όταν οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν το 2010.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr