Γιατί λοιπόν μια χώρα με ΑΕΠ περίπου 800 δισ δολλάρια σε τιμές αγοραστικής δύναμης ή 500 δισ δολάρια σε τιμές επίσημης ισοτιμίας πέσο - δολαρίου, αρνείται να πληρώσει 1,3 δισ δολάρια σε ένα κερδοσκοπικό fund και επιλέγει να χρεοκοπήσει και να υποστεί όποιες συνέπειες εμφανιστούν; Αυτό που συνέβει είναι οτι η Αργεντινή είχε προβεί σε κούρεμα των ομολόγων της πρίν από μερικά χρόνια κατά 70% και το fund αυτό αγόρασε τα ομόλογα της από τη δευτερογενή αγορά, από αυτούς που τα πουλούσαν πανικόβλητοι λόγω της χρεοκοπίας με 50 εκατομμύρια δολλάρια και ξεκίνησε αμέσως μια δικαστική διαδικασία για να εισπράξει το 100% της ονομαστικής τους αξίας που ήταν 1,3 δισ δολλάρια. Το έκανε αυτό η επενδυτική εταιρία διότι αυτή ακριβώς είναι η δουλειά της, η επενδυτικής της τακτική και για αυτό τον λόγο χαρακτηρίζεται ώς όρνιο, διότι επιπίπτει ώς όρνιο επί πτωμάτων. 

Η επενδυτική της στρατηγική στηρίζεται σε ομάδες πανίσχυρων δικηγόρωνκαι σε εταιρίες lobying οι οποίες πιέζουν τόσο την κυβέρνηση της χώρας - θύμα, όσο και τις άλλες κυβερνήσεις για να πετύχουν τον σκοπό τους, δηλαδή την πληρωμή του κουρεμένου χρέους στο 100% της αξίας του και να βγάλουν τρελά κέρδη. Για να ξέρουμε για τι μιλάμε, ο κ. Σίνγκερ ο οποίος είναι ο μέτοχος αυτής της επενδυτικής εταιρίας, είναι δισεκατομυριούχος ο ίδιος και η εταιρία του διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 21 δισ αυτή τη στιγμή, με λίγα λόγια έχει και το χρήμα και την άνεση να ξενκινάει δικαστικές διαμάχες και να περιμένει πολλά χρόνια για να τις κερδίσει χωρίς να υφίσταται κάποιο αξιόλογο κόστος πέραν της πληρωμής των δικηγόρων και των λομπιστών. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αργεντινή του πρότεινε να αγοραστούν τα ομόλογα του από αργεντίνικες εμπορικές τράπεζες έναντι 150 εκατομμυρίων δολλαρίων, δηλαδή του πρότεινε συμβιβασμό με κέρδος 300% αλλά αυτός αρνήθηκε. 

Η υπόθεση εκδικάστηκε σε αμερικανικό δικαστήριο (τέτοιου είδους δίκες διεξάγονται μόνο στις ΗΠΑ, το Λονδίνο και το Χόνγκ Κόνγκ) και το δικαστήριο δικαίωσε τον Σίνγκερ. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο δικαστής που εκδίκασε την υπόθεση είναι Ρεπουμπλικάνος όπως και ο Σίνγκερ ο οποίος είναι μεγάλος χρηματοδότης του Ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ και οι εταιρίες lobbying που χρησιμοποιεί έχουν μεγάλη επιρροή στο κόμμα αυτό. Ανεξάρτητα πάντως του τι λένε οι κακές γλώσσες, εδώ έχουμε μια υπόθεση που κανονικά θα έπρεπε να λήξει με συμβιβασμό αλλά δεν κατέληξε. Έχουμε επίσης μια υπόθεση στην οποία ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής θα μπορούσε εύκολα να πληρώσει το 1,5 δισ στον Σίνγκερ και να μην χαρακτηρισθεί πτωχευμένη η χώρα του. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής είπε ότι δεν δέχεται εκβιασμούς και κυβερνητικές πηγές εξήγησαν ότι αν πλήρωνε τον Σίνγκερ μπορεί να ακύρωνε το παλιό κούρεμα και να αναγκαζόταν να πληρώσει  21 δισ σε άλλους ομολογιούχους. Και αυτό όμως είναι συζητήσιμο, διότι διεθνείς νομικοί τίτλοι εξηγούν οτι εφόσον θα πλήρωνε μετά απο εντολή δικαστηρίου και όχι οικιοθελλώς, δεν θα ενεργοποιούντο οι όροι της ίσης μεταχείρισης προς όλους τους ομολογιούχους, οπότε δεν θα χρειαζόταν να πληρώσει τους παλιούς που δέχθηκαν το κούρεμα πριν απο δώδεκα χρόνια.

Το ζήτημα είναι μπερδεμένο και ουσιαστικά δεν είναι καθόλου οικονομικό, διότι 1,3 δισ δολάρια για την οικονομία της Αργεντινής είναι ποσό αντιμετωπίσημο και μάλλον χαμηλό. 

Το ερώτημα είναι τι σημαίνει τώρα για την Αργεντινή ο χαρακτηρισμός της "επιλεκτικής χρεοκοπίας" με τον οποίο την φόρτωσε η Standard and Poors. Θα έλεγε κανείς ότι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και ίσως αποδειχθεί οτι έχει δίκιο. Οι αγορές μέχρι στιγμής έχουν αντιμετωπίσει την κατάσταση ψύχραιμα, αλλά δεν ξέρουμε τι θα κάνουν από εδώ και πέρα και ποιές θα είναι οι επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία της Αργεντινής και στους πολίτες της. 

Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι κανόνες στη λειτουργία των παγκόσμιων οικονομιών και ένας από αυτούς είναι ότι οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι δεν επιτρέπεται να αγοράζουν ομόλογα κρατών που έχουν καταταχθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας από τους διεθνείς οίκους όπως η Standard and poors. Και η Αργεντινή εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, συνεπώς οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι δεν μπορούν αυτή τη στιγμή να επενδύσουν στα ομόλογα της, ακόμη και αν οι διαχειριστές τους το θέλουν, διότι απαγορεύεται από το καταστατικό τους. Αντίστοιχα, πολλές πολυεθνικές εταιρίες δεν επιτρέπεται από τους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας τους να έχουν συναλλαγές με εταιρίες χώρας που έχει χαρακτηρισθεί χρεοκοπημένη. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να παρέχουν στις αργεντίνικες εταιρίες πιστώσεις για προιόντα που τους πουλάνε αλλά πρέπει να πληρώνονται μόνο τοις μετρητοίς, ή ότι απαγορεύεται και ολοσχερώς να έχουν συναλλαγές με αργεντίνικες εταιρίες. Αυτές είναι δυο από τις πιο άμεσες και πιο επώδυνες  επιπτώσεις της κατ΄όνομα χρεοκοπίας της Αργεντινής. Μεταφρραζόμενες για την τσέπη του πολίτη αυτές οι επιπτώσεις σημαίνουν έλλειψη εισαγόμενων ειδών, έλλειψη ρευστότητας, περιορισμό των εξαγωγών. Αν διατηρηθούν για καιρό σημαίνουν υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, μαύρη αγορά συναλλάγματος και εκτίναξη του πληθωρισμού. Ενδεχομένως αυτές οι επιπτώσεις να διατηρηθούν για πολύ λίγο χρόνο, ίσως να μην υπάρξουν άλλες και ίσως η διεθνής οικονομική κοινότητα εστιάσει στις προσπάθειες ανάπτυξης και στις ευκαιρίες που προσφέρει η Αργεντινή και όχι σε αυτή την "επιλεκτική πτώχευση". Και αυτό είναι το πιθανότερο, αλλά όχι βέβαιον. 

Όπως και να το κάνουμε πάντως, η Αργεντινή βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της διεθνούς ειδησεογραφίας με πηχιαίους τίτλους που συνοψίζονται σε έναν : "Η Αργεντινή πτώχευσε για δεύτερη φορά μέσα σε 12 χρόνια" και αυτό είναι πολύ κακή δημοσιότητα. Ακόμη και αν αποφύγει τις επιπτώσεις από τον χαρακτηρισμό της ώς πτωχευμένη, ξαναζεί τον εφιάλτη της αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της διεθνώς, ενώ είχε περάσει μια δωδεκαετία προσπαθώντας να πείσει ότι πλέον είναι αξιόπιστη. Για κάποιους όποια αξιοπιστία είχε αποκτήσει η Αργεντινή θα την κρατήσει, για κάποιους άλλους θα την χάσει. 

Το ζήτημα για τους Αργεντινούς λοιπόν είναι τι θα κάνουν πραγματικά με την οικονομία τους, πώς θα εξασφαλίσουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πώς θα περιορίσουν τα ελλείμματα τους, πώς θα μειώσουν την ανεργία τους, πώς θα ξαναγίνουν μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη όπως ήταν πρίν από μερικές δεακετίες. Η κατάσταση τους δεν είναι απελπιστική αφού τα επίσημα στοιχεία για το 2013 δείχνουν ρυθμό ανάπτυξης 3,5%, ανεργία στο 7,5%, το χρέος ώς ποσοστό του ΑΕΠ περιορίζεται σε επίπεδο κάτω από το 50%  και το έλλειμμα σε επίπεδο 3,5% του ΑΕΠ. Για τον πληθωρισμό δεν υπάρχουν αξιόπιστα επίσημα στοιχεία, αλλά εκτιμάται από ιδιωτικές μετρήσεις πάνω από 20%. Πρόβλημα είναι ότι το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 18.200 δολλάρια. Αυτή δεν είναι μια απελπιστική κατάσταση οικονομίας, είναι διαχειρίσμη και μπορεί από κάποιους να θεωρείται και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα επενδυτικά.

Και επειδή η περίπτωση της Αργεντινής δίνει μαθήματα για ολόκληρο τον κόσμο, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι στο διεθνές οικονομικό δίκαιο υπάρχουν αδυναμίες που δίνουν τη δυνατότητα στα vulture funds να δικαιώνονται σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, διαπιστώνουμε ότι μια χώρα σχετικά αδύναμη που αντιμετωπίζει έναν αμερικανό επενδυτή με ισχυρές αμερικανικές δικηγορικές εταιρίες και πανίσχυρες εταιρίες lobbying σε αμερικανικό δικαστήριο, κινδυνεύει να χάσει και να υποστεί τεράστιο διεθνή διασυρμό και ίσως πολύ σοβαρές πραγματικές οικονομικές επιπτώσεις και ότι φυσικά, πράγμα που το ξέρουμε και εμείς στην Ελλάδα πλέον από πρώτο χέρι, ότι καμμία χώρα όσο μεγάλη και ισχυρή και αν είναι δεν μπορεί να λειτουργήσει και να επιβιώσει μόνη της και αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. 

Εμείς τώρα ώς Ελλάδα, επειδή για την τοπική μικροπολιτική κατανάλωση παραλληλίσαμε αμέσως την πτώχευση της Αργεντινής με τις ελληνικές εθνικιστικές κραυγές ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αντιπολιτευόμενων  που λένε να διαγράψουμε το χρέος μονομερώς, πρέπει να δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση (δεν το έχουμε πετύχει ποτέ αυτό, αλλά τέλος πάντων) και η σωστή διάσταση είναι ότι είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με οποιονδήποτε άλλον πρώτον μονομερή διαγραφή του χρέους δεν μπορούμε πρακτικά να κάνουμε λόγω διεθνούς δικαίου στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα μας, δεύτερον ότι εμείς δεν έχουμε απέναντι μας ένα κερδοσκοπικό vulture fund της πλάκας, αλλά την Ευρωπαική Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή επίσημους και σεβαστούς παγκοσμίως θεσμούς και τρίτον ότι εμείς ώς χώρα της Ευρωπαικής Ένωσης έχουμε επισήμως και εμπράκτως τη διαβεβαίωση ότι μας στηρίζουν και δεν θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε. 

Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι για να επιβιώσούμε στην διεθνή οικονομική κοινότητα πρέπει να δεχόμαστε τους διεθνείς κανόνες, να πάιζουμε το παιχνίδι με τους κοινούς για όλους όρους και να συμμαζ΄ψουμε τα του οίκου μας, δηλαδή να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τη διαπλοκή που μαστίζουν τη χώρα, να σταθεροποιήσουμε το επενδυτικό περιβάλλον, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία και τα εμπόδια στις επενδύσεις και να μεταφέρουμε το βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Και φυσικά να κάνουμε ένα πλήθος μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς, πολιτική, δημόσια διοίκηση, Παιδεία, Υγεία, Περιβάλλον κλπ ώστε να επικρατήσει στη χώρα η λογική και η σταθερότητα αντί για το μπάχαλο που επικρατεί σήμερα. 

Το πρόβλημα δηλαδή της Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με το πρόβλημα της Αργεντινής, όλες οι συγκρίσεις είναι ατυχείς και το δικό μας πρόβλημα δεν θα αντιμετωπιστεί είτε είναι ο Τσίπρας είτε ο Σαμαράς, είτε η Κουτσή Μαρία στην εξουσία, αν δεν προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις αναγκαίες για τη συμμετοχή μας στη διεθνή κοινότητα αλλά και για τη δική μας ευημερία και ανάπυτυξη.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr