Ο στόχος αυτός είναι εξαιρετικά δύσκολος. Είναι ασφαλώς ανέφικτος όσον αφορά το γενικό μέρος, δηλαδή δεν μπορεί αυτά να ισχύσουν για ΟΛΕΣ τις επιχειρήσεις, ούτε για ΟΛΑ τα δάνεια. Είναι όμως δύσκολος στόχος ακόμη και για τις σχετικά υγιέστερες περιπτώσεις.

Η διαδικασία που έχει επιλέξει να ακολουθήσει η κυβέρνηση στον χειρισμό αυτού του ζητήματος συνοδεύεται από την αλλαγή του πτωχευτικού δικαίου, την οποία κάποιοι δικηγόροι θεωρούν αναγκαία, ενώ άλλοι θεωρούν ότι δεν χρειάζεται.

Προυποθέτει δε η διαδικασία την συνεύρεση όλων των πιστωτών μιας επιχείρησης μαζί με τους διευθυντές της και την εξωδικαστική συμφωνία τους για τη ρύθμιση όλων των χρεών της. Και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αφού εμπλέκει στη διαπραγμάτευση πάρα πολλούς ενδιαφερόμενους. 

Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι η κυβέρνηση ασχολείται αυτή τη στιγμή εντατικά με το ζήτημα, είναι ενθαρρυντικό. Όπως είναι ενθαρρυντικό ότι τον χειρισμό του ζητήματος έχουν αναλάβει δυο υπουργοί που γνωρίζουν οικονομικά και νομικά, δηλαδή οι Χαρδούβελης και Δένδιας.

Πέραν αυτών όμως, λόγο στο ζήτημα έχει και η τρόικα, το παρακολουθεί στενά και η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, καθώς και το σύνολο του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, στο οποίο εντάσσονται και οι ελληνικές τράπεζες.

Όπως και να έχει το πράγμα, η διαπραγμάτευση κάποιους καρπούς θα αποδώσει και σύμφωνα με δηλώσεις ανώτατων κυβερνητικών στελεχών αλλά και κορυφαίων Ελλήνων τραπεζιτών, η λύση θα αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση των κόκκινων δανείων για τις τράπεζες και κατά συνέπεια στην ελαχιστοποίηση των αναγκών τους σε νέα κεφάλαια και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την ελληνική οικονομία σήμερα.

Εάν το ζήτημα κλείσει σύμφωνα με τις επιθυμίες της ελληνικής κυβέρνησης και βρεθεί μια καλή λύση για τις τράπεζες, η επόμενη πρόκληση που θα έχουν οι διοικήσεις τους θα είναι η επάνοδος στην κερδοφορία. Και εννοώ στη λειτουργική κερδοφορία, διότι κέρδη μπορούν να βγάζουν και από πώληση περιουσιακών στοιχείων, αλλά αυτό δεν είναι ούτε μόνιμο, ούτε δημιουργεί προυποθέσεις για το μέλλον.

Η λειτουργική κερδοφορία των τραπεζών προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τις χορηγήσεις δανείων. Για να βγάλουν λοιπόν κέρδη οι τράπεζες πρέπει να δίνουν δάνεια. Αντίθετα, οι καταθέσεις είναι κόστος, διότι οι τράπεζες πληρώνουν τόκους, ενώ στα δάνεια εισπράττουν τόκους.

Για να δώσουν δάνεια, όμως, χρειάζεται να υπάρχουν επιχειρήσεις ή ιδιώτες που θα ζητάνε δάνεια και για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι επιχειρήσεις ή οι ιδιώτες να αποφασίσουν να επενδύσουν. Καταλήγουμε λοιπόν ότι για να βγάλουν κέρδη οι τράπεζες θα πρέπει οι ιδιώτες να θέλουν να επενδύσουν και για να το κάνουν αυτό θα πρέπει να βλέπουν προοπτικές κέρδους, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Και δεν συμβαίνει διότι τόσο οι επιχειρήσεις, όσο και οι ιδιώτες, φοβούνται την εφορία.

Η εφορία τρώει τα κέρδη και καταστρέφει τις ιδιωτικές επενδύσεις, π.χ. σε ακίνητα. Όσο οι φόροι παραμένουν στα σημερινά υψηλά επίπεδα, όσο η λογική του κράτους είναι να απορροφήσει όση περισσότερη μπορεί από τη ρευστότητα της οικονομίας για να καλύψει τα δικά του ελλείμματα, τόσο θα απομακρύνεται η προοπτική των επενδύσεων.

Κλειδί λοιπόν στην επίτευξη όλων των οικονομικών στόχων, ακόμη και των πιο ειδικών, όπως είναι τα κόκκινα δάνεια, είναι η μείωση των δαπανών του δημοσίου.

Και μπορεί ο Χαρδούβελης και ο Δένδιας να πασχίζουν να βρουν λύσεις στα επιμέρους προβλήματα, αλλά αν η κυβέρνηση ειδικά, αλλά και ο πολιτικός κόσμος συνολικά, δεν αποφασίσουν να αλλάξουν μυαλά και δεν καταλάβουν ότι η ιδιωτική οικονομία είναι το μέλλον της χώρας, και όχι ο υπερφυσικός δημόσιος τομέας που χτίζουν όλοι οι πολιτικοί από κοινού για να εξαγοράσουν ψήφους, τότε η ελληνική οικονομία θα ταλαιπωρείται για πολλά χρόνια, μέχρις ότου να καταρρεύσει ξανά το δημόσιο αφού πρώτα έχει απορροφήσει κάθε ίχνος ζωής από τον ιδιωτικό τομέα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr