Η τακτική που ακολουθεί σήμερα το Ταμείο, είναι να κρατά κλειστά τα προς πώληση ακίνητα και να μην προχωρά σε καμία συμφωνία μεταξύ των εταιριών που διαχειρίζονται τα προς πώληση περιουσιακά στοιχεία και του ιδιωτικού τομέα, επειδή θεωρεί ότι οι συμφωνίες αυτές ή οι ενοικιάσεις των ακινήτων, αποτελούν εμπόδιο για την επερχόμενη αποκρατικοποίηση αφού φέρνουν τον μελλοντικό αγοραστή προ τετελεσμένου.

Ακούγεται απολύτως λογικό, αλλά δεν είναι.

Αντίθετα, και το κράτος χάνει σημαντικά έσοδα από αυτή την απραξία και η αποκρατικοποίηση δεν διευκολύνεται και κυρίως οι αξίες των προς πώληση περιουσιακών στοιχείων απαξιώνονται.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πώληση ακινήτων σε ξένους επενδυτές σήμερα. Εμφανίστηκε η αργεντίνικη εταιρία Grupo Dolphin/ Pampa Energia - ο πρώτος ξένος επενδυτής σε ακίνητο εισοδήματος στην Ελλάδα της κρίσης- και επένδυσε πέρυσι κεφάλαια 10,3 εκατ. ευρώ για ένα από τα κεντρικότερα κτίρια γραφείων στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, το οποίο στέγαζε στο παρελθόν τα γραφεία της BNP Paribas Real Estate και τώρα έχει μισθωθεί στον όμιλο Πειραιώς.

Τώρα, λίγους μόλις μήνες μετά, το αργεντίνικο fund αγόρασε από τον όμιλο ΕΛΛΑΚΤΩΡ το συγκρότημα γραφείων της Παντεχνικής. Πρόκειται για εξαώροφο κτίριο γραφείων άνω των 8.000 τ.μ. που είναι αυτή την στιγμή μισθωμένο σε άλλες εταιρείες εξασφαλίζοντας μία απόδοση της τάξης του 10% περίπου για το αργεντίνικο fund.

To fund αυτό αγοράζει μόνο νοικιασμένα κτήρια διότι έτσι πετυχαίνει δυο πράγματα: Πρώτον παίρνει τα ακίνητα σε χαμηλές τιμές λόγω της κατάρρευσης των τιμών των ακινήτων (όσο δηλαδή θα τα έπαιρνε και αν ήταν ξενοίκιαστα) και δεύτερον έχει από την πρώτη ημέρα εισόδημα και μάλιστα με μετρήσιμη απόδοση σε σχέση με την τιμή αγοράς του ακινήτου, από τους ενοικιαστές. Επιπλέον, έχει τη δυνατότητα, αν θέλει, να επαναδιαπραγματευτεί όταν κρίνει ότι είναι κατάλληλη η στιγμή το ύψος των ενοικίων. Αντίθετα με αυτή την περίπτωση, ουδείς έχει αγοράσει άδειο, παρατημένο και ξενοίκιαστο ακίνητο - που Δόξα τω Θεώ το ΤΑΥΠΕΔ έχει πλήθος να πουλήσει. Σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε ότι ενώ το κράτος θέλει να πουλήσει τα ακίνητα του και τα κρατάει άδεια για τον επίδοξο - που δεν έχει φανεί - αγοραστή, τελικά ο αγοραστής αγοράζει ακίνητα που ήδη του δίνουν εισόδημα, από τους ιδιώτες.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η πώληση του Αστέρα Βουλιαγμένης. Η ξένη επένδυση έγινε με το ξενοδοχείο σε πλήρη λειτουργία και το ευχάριστο είναι ότι δεν θα διακοπεί ούτε φέτος το καλοκαίρι η λειτουργία του. Αντίθετα, πολλά ξενοδοχεία που δεν λειτουργούν και έχουν βγεί προς πώληση δεν πουλιούνται διότι ουδείς ξένος αγοραστής ενδιαφέρεται.

Αντίστοιχα, στις επιχειρήσεις που έχει να πουλήσει το ΤΑΙΠΕΔ, η ύπαρξη νέων συμφωνιών με τρίτους του ιδιωτικού τομέα - εφόσον αυτές γίνονται με όρους της αγοράς και όχι χαριστικά- μάλλον καλό θα έκανε στις αποκρατικοποιήσεις, παρά κακό. Ένα λιμάνι που λειτουργεί, που έχει συμφωνίες με εταιρίες logistics, που έχει μαδαζιά, εστιατόρια, αποθήκες, εταιρίες μεταφορών κλπ πωλείται ακριβότερα από ένα λιμάνι που δεν λειτουργεί. Το ίδιο και ένα αεροδρόμιο με πολλά μαγαζιά και μεγάλη κίνηση πωλείται ακριβότερα από ένα παρατημένο ή μικρότερο αεροδρόμιο. Το ίδιο και μία μαρίνα γεμάτη κότερα, πωλείται πολύ περισσότερο από ότι μια άδεια, παρατημένη μαρίνα. Γιατί; Επειδή είναι ζωντανοί οργανισμοί, με έσοδα, με φήμη και πελατεία. Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να το καταλάβει κανείς, ακόμη και στην καθημερινή λογική των μικρών επιχειρήσεων. Ένα μαγαζί που λειτουργεί, πουλιέται ακριβότερα και γρηγορότερα από ένα εγκαταλελειμένο μαγαζί που πρέπει να ξαναστηθεί από την αρχή. Ακόμη και στα τυροπιτάδικα, τα καφενεία, τα σουβλατζίδικα και τις μπουτίκ, το ίδιο συμβαίνει.

Όλα τα Ολυμπιακά ακίνητα, αν είχαν αξιοποιηθεί, αν λειτουργούσαν έστω και υποτυπωδώς, θα είχαν ήδη πουληθεί. Τα περιφερειακά αεροδρόμια, αν είχαν τα διπλά μαγαζιά, αν είχαν ωραία καφενεία και εστιατόρια, αν είχαν περισσότερη κίνηση, αν είχαν κάποιους Έλληνες ιδιώτες επιχειρηματίες να συνεργάζονται και να λειτουργούν μέσα στο χώρο τους, θα πουλιώνταν καλύτερα.

Το να απαγορεύει λοιπόν το ΤΑΙΠΕΔ στις διοικήσεις των υπό αποκρατικοποίηση επιχειρήσεων να τις αναπτύσσουν, όχι μόνο δεν ευνοεί την αποκρατικοποίηση, αλλά μάλλον είς βάρος της λειτουργεί. Και μάλιστα λειτουργεί κυρίως και είς βάρος του κράτους, αφού αν ποτέ πουληθούν, θα πουληθούν κοψοχρονιά, ώς παρατημένες, υπολειτουργούσες ή κλειστές επιχειρήσεις. Συνεπώς το κράτος θα χάσει σημαντικά έσοδα.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτό είναι το σχέδιο του ΤΑΙΠΕΔ. Δεν νομίζω ότι έχουν βάση αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας. Όμως η αλήθεια είναι ότι η ελληνική διοίκηση, δηλαδή ο κύριος Γιάννης Εμίρης, ο οποίος εκπροσωπεί τα ελληνικά και όχι τα ξένα συμφέροντα, θα πρέπει να ξανασκεφτεί τη στρατηγική του και να φροντίσει για τη μεγιστοποίηση της αξίας των επιχειρήσεων που έχει να πουλήσει μέσω της αδιάκοπης ανάπτυξης του, ειδικά όταν διαπιστώνει με βεβαιότητα ότι οι αποκρατικοποίησεις παίρνουν πολύ χρόνο. Φανταστείτε ότι από το 2010 μέχρι σήμερα, δηλαδή επί τέσσερα χρόνια, όλα αυτά που υποτίθεται ότι θέλουμε να πουλήσουμε τα έχουμε αφήσει να ρημάζουν και όσα λειτουργούν τα συρρικνώνουμε. Και ούτε ξέρουμε πότε και αν θα υπάρξουν ενδιαφερόμενοι αγοραστές. Γιατί λοιπόν μέχρι να πουλήσουμε ότι τελικά πουλήσουμε να μην το αναπτύσσουμε πρός όφελος μας;

Ούτε ο τελευταίος ιδιώτης πωλητής δεν θα λειτουργούσε έτσι. Γιατί λειτουργεί έτσι λοιπόν ο σημαντικότερος οργανισμός αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα; Ποιόν εξυπηρετεί αυτή η πολιτική; Εμάς τους πωλητές, τους ξένους που θέλουν να αγοράσουν κοψοχρονιά, ή πρόκειται απλώς περί μιας φοβικής αντίληψης της διοίκησης του; 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr