Για το πρώτο η τρόικα θεωρεί - βασικά το ΔΝΤ θεωρεί και οι ευρωπαίοι εκπρόσωποι είναι πιο συζητήσιμοι - ότι οι τράπεζες χρειάζονται πολύ περισσότερα κεφάλαια από αυτά που λέει η Black rock, δηλαδή ο έλεγκτής που οι ίδιοι έβαλαν να ελέγξει τις τράπεζες μας. Η ελεγκτική εταιρία πραγματοποίησε stress tests , δηλαδή έφτιαξε θεωρητικά σενάρια υιοθέτωντας αρνητικές εξελίξεις και διαπίστωσε ότι αν αυτά πράγματι συμβούν, τότε οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται συνολικά περί τα 6 δισ ευρώ για να αντέξουν. Το ΔΝΤ λέει ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα. Πράγμα το οποίο μπορεί να στέκει αν η πραγματικότητα τελικά διαμορφωθεί πολύ χειρότερα από τα χειρότερα σενάρια που εξέτασε η Black Rock, αλλά το πιθανότερο είναι ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν τόσο άσχημα και ότι τα 6 δισ ευρώ φτάνουν και περισσεύουν. Η λογική των stress tests είναι από μόνη της ήδη υπερβολική, η λογική του ΔΝΤ είναι εξωφρενική. Και είναι απορίας άξιον, γιατί υπάρχει αυτή η εμμονή από το ΔΝΤ, αλλά μάλλον σχετίζεται συνολικά με το ευρωπαικό τραπεζκό σύστημα και όχι με τις ελληνικές τράπεζες. Είναι ένα πολύ ευρύτερο παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ και δεν είναι μια απλή διαφωνία για τα ελληνικά θέματα.

Το δεύτερο ζήτημα, των απολύσεων, στο οποίο επιμένει η τρόικα είναι πιο κατανοητό. Η απαγόρευση απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, είναι μια παράλογη κατάσταση ούτως ή άλλως. Το γεγονός ότι δεν μπορούν να φύγουν ούτε οι διεφθαρμένοι, ούτε οι τεμπέληδες, ούτε οι άχρηστοι, ούτε καν αυτοί που δεν πατάνε ποτέ στην υπηρεσία τους, είναι ασφαλώς μια στρέβλωση και οικονομική και κυρίως κοινωνική. Το θέμα πρέπει να λυθεί αργά ή γρήγορα, ο μόνος λόγος για τον οποίο δε λύνεται είναι η πελατειακή σχέση δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών. Είναι ένα πρόβλημα όμως που δεν είναι πλέον τόσο άμεσο όσο ήταν στο παρελθόν, αφού το πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο και οι συνταξιοδοτήσεις, έχουν μειώσει κάπως τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα, έχουμε μπροστά μας εκλογές και όσο δίκιο και αν έχει η τρόικα  δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της αυτό το γεγονός. Πολύ σημαντικότερο θα ήταν να αλλάξουν οι νόμοι που προστατεύουν τους άχρηστους υπαλλήλους, παρά σήμερα να απολυθούν κάποιοι από αυτούς. Πάντως αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσουμε μόνοι μας για το δικό μας καλό και όχι επειδή το ζητάνε οι ξένοι.

Το τρίτο και το τέταρτο ζήτημα είναι πολύ περίεργα. Η τιμή του γάλακτος και οι ορισμοί του τι είναι φρέσκο, τι είναι ημέρας, τι είναι διαρκείας, είναι ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με το πορτοφόλι κάθε νοικοκυριού, αλλά δεν είναι θέματα που θα κρίνουν το αν η Ελλάδα θα πάρει τη δόση της, ή αν θα τιναχτεί στον αέρα ολόκληρη η προσπάθεια, η Ελληνική και η Ευρωπαική  των τελευταίων τεσσάρων - πέντε ετών. Πολλοί πιστεύουν ότι η επιμονή της τρόικας σχετίζεται με την προσπάθεια της να ανοίξει την αγορά σε εισαγόμενα γάλατα, πράγμα σχεδόν οφθαλμοφανές. Και είναι σημαντικό αυτό για τους γαλακτοπαραγωγούς της κεντρικής Ευρώπης, αλλά εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι και το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα. 

Ακόμη χειρότερα, το ζήτημα της κατάργησης της ενιαίας τιμής των βιβλίων, είναι ακόμη πιο ασήμαντο. Ας πούμε ότι τα βιβλία θα φθηνήνουν αν καταργηθεί η ενιαία τιμή. Και λοιπόν; Σιγά την αγορά. Ελάχιστη επίπτωση θα έχει αυτό στην ελληνική οικονομία, απλώς θα προσθέσει ακόμη μερικές εκατοντάδες ανέργους στους ήδη πολλούς. Γιατί αυτό το ζήτημα είναι τόσο σημαντικό ώστε να αποτελεί αγκάθι στις σχέσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές; Οι ξένοι δεν θα έχουν σημαντικό όφελος αφού μιλάμε άλλη γλώσσα και δεν θα γεμίσει ο κόσμος ξενόγλωσσα βιβλία, συνεπώς καμία "πονηρή" θεωρία για ξένα συμφέροντα δεν στέκει σε αυτή την υπόθεση. Άγνωστο λοιπόν το γιατί έχει λυσσάξει η τρόικα με αυτό το ζήτημα. 

Άλλα σημεία τριβής σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαρρέουν, είναι να καταργηθεί η επιδότηση των καραβιών που πάνε στις άγονες γραμμές. Οικονομικά λογικό, αλλά πρακτικά πρέπει να βρεθεί μια λύση για να πηγαίνουν καράβια στις άγονες γραμμές και αυτή η λύση δεν έχει βρεθεί. Είναι μια γεωγραφική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας που μέχρι στιγμής δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά από την τρόικα. 

Με λίγα λόγια, οι σημερινές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αγγίζουν το όριο του παραλογισμού  και πολύ καλά κάνει η κυβέρνηση να επιμένει στις θέσεις της και να μην υποχωρεί. Διότι υπάρχουν πράγματα στα οποία οι πιστωτές έχουν αναμφίβολα δίκιο, υπάρχουν όμως και άλλα, όπως αυτά που συζητάμε σήμερα, τα οποία είναι από ανούσια μέχρι παράλογα και τα οποία καμία σημασία τελικά δεν έχουν και δεν μπορούν να αποτελούν σημεία τριβής και να θέτουν σε κίνδυνο τις σχέσεις μας με την Ευρώπη.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr