Μέσω της παροχής μεγάλων χρηματικών ποσών με τα ευρωπαικά προγράμματα, η Ευρώπη κατόρθωσε να πείσει τους λαούς να ανεχθούν την ενοποίηση. Παράλληλα βέβαια, πούλαγε ένα όραμα για μια νέα ενωμένη μεγάλη διεθνή δύναμη η οποία θα εξασφάλιζε σε όλους θέσεις εργασίας, οικονομική ευρωστία, υψηλές κοινωνικές παροχές, ασφάλεια, ανάπτυξη και ευημερία. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης σε συνδυασμό με την ευθεία εξαγορά ψήφων έπεισε ακόμη και τους πιο δύσπιστους να την ανεχθούν, ενώ μετέτρεψε τους περισσότερους πολίτες σε φιλοευρωπαίους. Κλασσικό παράδειγμα η Ελλάδα και οι Έλληνες οι οποίοι από το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» το οποίο επεκράτησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αναρριχηθήκαμε στην πρώτη θέση μεταξύ των φιλοευρωπαίων. Γιατί; Επειδή μας πλήρωναν μέσω των ευρωπαικών προγραμμάτων και επειδή βλέπαμε το χρήμα να ρέει άφθονο.
Πριν όμως ολοκληρωθεί η ευρωπαική ενοποίηση η Ευρώπη άλλαξε στρατηγική. Πλέον δεν υπόσχεται μεγάλο και σίγουρο κοινωνικό κράτος, έχει επιβάλει πολιτικές λιτότητας σε όλους τους λαούς και κυρίως στον άτακτο Νότο, απαιτεί την εφαρμογή αυστηρότατης πολιτικής λιτότητας για τη δημιουργία πλεονασμάτων, αφαιρεί ευθέως περιουσία από τις τσέπες των φορολογουμένων, δεν δίνει επιδοτήσεις και ζητά την επιστροφή των δανεικών με κάθε κόστος.
Πόσο πιθανό λοιπόν είναι η αλλαγή αυτή συμπεριφοράς της Ευρώπης έναντι των λαών να φέρει και την αλματώδη άνοδο του αντί - ευρωπαισμού ή ευρωσκεπτικισμού όπως είναι ο politically correct όρος;
Η μεταστροφή των πολιτών σε αντιευρωπαίους έχει ξεκινήσει και απλώνεται ταχύτατα. Ούτε το ευρωπαικό όραμα της ευημερίας υλοποιείται, ούτε λεφτά δίνονται. Αποτέλεσμα είναι η άνοδος των αντί-ευρωπαίων σε όλες τις χώρες του Νότου και η δυσαρέσκεια των Βορείων οι οποίοι θεωρούν ότι πληρώνουν τους Νότιους χωρίς λόγο. Πράγμα που δεν είναι απολύτως βέβαιον διότι για παράδειγμα στο «χάρισμα» ή κούρεμα των ελληνικών χρεών με το περίφημο PSI, τα μισά λεφτά ανήκαν σε Έλληνες μικροαποταμιευτές, ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία ελληνικές επιχειρήσεις και ελληνικές τράπεζες. Αντίθετα, όταν εμείς θέσαμε το θέμα του κουρέματος των ομολόγων μας που κατέχει ο επίσημος τομέας, δηλαδή τα ευρωπαικά κράτη, οι ευρωπαίοι εταίροι ούτε που το συζητάνε.
Για να επανέλθουμε όμως στον κίνδυνο που κρύβει ακόμη και για την ύπαρξη της Ευρώπης η εγκατάλειψη της στρατηγικής εξαγοράς ψήφων, ας σκεφτούμε το εξής απλό: Ας υποθέσουμε ότι ανεβαίνει στην ευρωβουλή η Λεπέν με μεγάλη δύναμη και ότι στις εθνικές εκλογές, αρχίζουν και ανεβαίνουν σε μεγάλα διψήφια ποσοστά οι αντιευρωπαικές δυνάμεις. Από αυτό και μόνο η ευρωπαική ενοποίηση θα πηγαίνει πίσω. Αν επιπλέον εκλεγεί κάποιος ευρωσκεπτικιστής ηγέτης σε μια ευρωπαική χώρα και ζητήσει από το λαό να ψηφίσει σε δημοψήφισμα αν θέλει να παραμείνει ή όχι στο Ευρώ (όπως απείλησε ο Γ. Παπανδρέου), η Ευρώπη θα κλονισθεί συθέμελα. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, μπορούμε να θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει αντίστοιχα δημοψηφίσματα και σε άλλες χώρες που βρίσκονται υπό πίεση και εκεί που οι ευρωσκεπτικιστές έχουν δύναμη. Θεωρητικά θα μπορούσε να προκαλέσει πίεση για δημοψήφισμα και στις Βόρειες χώρες, ακόμη και στη Γερμανία.
Αν όμως τεθεί στην κρίση των λαών η Ευρωπαική Ένωση, δεν αποκλείεται να οδηγηθεί ακόμη και στη διάλυση της. Και τότε θα αποδειχθεί πόσο μεγάλο λάθος ήταν η επιλογή αλλαγής στρατηγικής και η εγκατάλειψη της πολιτικής εξαγοράς της πίστης των λαών.
Από την άλλη μεριά , η άνοδος των ευρωσκεπτικιστών και η πίεση που αυτοί θα ασκούν τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο, όσο και στα εθνικά κοινοβούλια, μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή της πολιτικής που ακολουθείται σήμερα, σε χαλάρωση των πολιτικών λιτότητας αλλά και της νομισματικής πολιτικής της Ε.Ε. και σε απεμπλοκή από τη Γερμανική «κατοχή» της Ευρώπης. Εναλλακτικά, η Ευρώπη μπορεί να ακολουθήσει πολιτικές οικονομικής ανάπτυξης που θα φέρουν και θέσεις εργασίας και χρήμα στους πολίτες. Μέχρι στιγμής, οι πολιτικές αυτές, απλώς δεν υπάρχουν ενώ η διαρκής διόγκωση της ευρωπαικής γραφειοκρατίας απομακρύνει ακόμη και την πιθανότητα αύξησης της ευρωπαικής ανταγωνιστικότητας στην προσέλκυση επενδύσεων και για το μέλλον.
Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες βιάστηκαν παρασυρόμενοι από την απληστία των αγορών και την ψευδαίσθηση της απόλυτης εξουσίας της ευρωπαικής γραφειοκρατίας να εγκαταλείψουν την πολιτική παροχών, πριν ολοκληρωθεί η ευρωπαική ενοποίηση. Και δεν αποκλείεται πολύ σύντομα αυτή η βιασύνη να αποδειχθεί μεγάλο λάθος.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr