Ας δούμε το θέμα αναλυτικά: 

Η Ευρώπη αποφάσισε ότι όταν μια ευρωπαική τράπεζα είναι έτοιμη να πτωχεύσει θα πρέπει να της βάλουν λεφτά κατά σειράν οι μέτοχοι της (σωστό και θεμιτό) όσοι έχουν ομόλογα της (αυτοί πήραν το ρίσκο της τράπεζας συνεπώς υπάρχει μια "τραβηγμένη λογική" στο ζήτημα) και τέλος οι καταθέτες της (παράλογο και αδικαιολόγητο).

Ας επικεντρώθουμε στο θέμα των καταθετών που είναι το πλέον κρίσιμο. Πρώτον οι καταθέτες δεν είναι επενδυτές, είναι αποταμιευτές και ασφαλώς και αυτοί παίρνουν ένα ρίσκο εμπιστευόμενοι την Α ή την Β τράπεζα και το ρίσκο αυτό είναι να πτωχεύσει η τράπεζα και να μην μπορούν να πάρουν τις καταθέσεις τους. Μέχρι τώρα, τις περιπτώσεις αυτές κάλυπτε το σύνολο του τραπεζικού συστήματος μέσω των εγγυήσεων, δηλαδή του συνεγγυητικού τους ταμείου. Τώρα η Ευρώπη ανακοίνωσε ότι μόνο οι καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ είναι εγγυημένες και αυτές δεν κινδυνεύουν σε καμία περίπτωση. Απο το ποσόν αυτό και πάνω όμως, οι καταθέτες θα συμμετέχουν στη διάσωση της τράπεζας από την πτώχευση. 

Αυτό, ανεξαρτήτως του ότι είναι παράλογο και ανήθικο (προσωπική άποψη που σηκώνει πολύ κουβέντα) είναι ενδεχομένως και επικίνδυνο για το τραπεζικό σύστημα. 

Η ανακοίνωση αυτή αυτομάτως προκαλεί μια σειρά αντιδράσεων από τους πολίτες.

Καταρχήν οι καταθέτες θα σπάσουν όλες τις καταθέσεις τους σε περισσότερους λογαριασμούς που θα περιέχουν ο καθένας λιγότερα από 100.000 ευρώ. Πρακτικά λοιπόν για να είναι ασφαλής κάποιος που έχει κατάθεση σε τράπεζα της Ευρωζώνης θα πρέπει η κατάθεση του να έχει λιγότερα λεφτά απο 100.000 ευρώ.

Δεν σταματάει όμως εκεί το ζήτημα: Απαντώντας σε δημοσιεύματα που ακολούθησαν την απόφαση, οι ευρωπαικές αρχές διευκρίνησαν ότι σε περίπτωση ανάγκης, πρώτα θα γίνεται αύξηση του κεφαλαίου (δηλαδή θα επιβαρρύνονται οι μέτοχοι) στη συνέχεια θα γίνεται κούρεμα των ομολόγων των τραπεζών (δηλαδή θα επιβαρρύνονται οι ομολογιούχοι) και αν χρειασθούν ακόμη περισσότερα λεφτά για τη διάσωση της τράπεζας θα χάνουν και οι καταθέτες (οι άνω των 100.000 ευρώ) τα λεφτά τους.

Μιλάνε οι χαρτογιακάδες της Ευρωπακής Ένωσης σαν να απευθύνονται σε ηλίθιους. 

Από τη στιγμή που θα ανακοινωθεί το πρόβλημα της συγκεκριμένης τράπεζας, την ίδια αμέσως στιγμή, ταυτόχρονα και όχι κατά σειρά, θα συμβούν τα εξής:

- οι μετοχές της θα πέσουν στο μηδέν και κανένας από τους παλαιούς μετόχους δεν θα θελήσει να συμμετάσχει στην αύξηση κεφαλαίου. 

- Οι ομολογιούχοι θα θελήσουν να πουλήσουν τα ομόλογα τους και επειδή κανένας δεν θα τα αγοράζει η τιμή τους θα πέσει στο μηδέν. 

- Οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ θα αποσύρουν αμέσως τις καταθέσεις τους και θα τις στείλουν σε άλλες τράπεζες. Και επειδή ποτέ δεν είσαι σίγουρος, όλοι οι καταθέτες (και οι έχοντες λιγότερες από 100.000) θα αποσύρουν τις καταθέσεις τους και θα τις στείλουν σε άλλες τράπεζες διότι θα φοβούνται ότι με την υπό πτώχευση τράπεζα δεν θα μπορούν να πραγματοποιήσουν συναλλαγές.

Αυτές οι κινήσεις θα εξαλείψουν κάθε δυνατότητα της τράπεζας να διασωθεί και ώς εκ τούτου θα χρειασθεί να μπούν λεφτά από τους ευρωπαίους πολίτες. 

Ολόκληρο λοιπόν αυτό το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών πέφτει στο κενό διότι υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να μην βάζουν λεφτά οι ευρωπαίοι πολίτες για τη διάσωση των τραπεζών. Και επειδή το σχέδιο δεν μπορεί να λειτουργήσει, θα χρειασθεί πάλι οι ευρωπαιοι πολίτες να πληρώσουν τη νύφη.

Δεν σταματάνε όμως εκεί οι επιπτώσεις αυτού του σχεδίου. Όταν πτωχεύει μια τράπεζα, δέχονται ισχυρό πλήγμα και οι υπόλοιπες τράπεζες που έχουν συναλαγές μαζί της, που θα χρειαστεί να τη στηρίξουν οικονομικά λόγω της συνεγγύησης ή επειδή η υπό πτώχευση τράπεζα χρωστάει λεφτά σε όλες τις υπόλοιπες.

Και επειδή ποτέ δεν μπορεί να υπάρχει "μόνο μία κατσαρίδα στην κουζίνα", οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες των υπολοίπων τραπεζών, θα ανησυχήσουν ότι έρχεται η σειρά τους. Και κάποιοι από αυτούς θα αρχίσουν να πουλάνε τις μετοχές τους, τα τραπεζικά τους ομόλογα και να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και από τις άλλες 'επικίνδυνες" ευρωπαικές τράπεζες. Και καθώς θα πουλάνε μετοχές και ομόλογα και θα αποσύρουν τις καταθέσεις τους, θα δημιουργούνται πραγματικά προβλήματα και στο υπόλοιπο τραπεζικό σύστημα και στα χρηματιστήρια.

Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά να συμβούν και είναι επίσης απολύτως βέβαιον ότι οι "εγκέφαλοι" των Βρυξελλών και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος τα έχουν σκεφτεί και έχουν εκπονήσει και τα αντίστοιχα σενάρια στα κομπιούτερς τους, έχοντας σχεδιάσει και τα αναγκαία πάντα σε αυτούς τους διοικητικούς κύκλους, Plan B,C,D κλπ.

Αφού λοιπόν, παρόλο που τα έχουν σκεφτεί, προχωρούν σε αυτές τις νομοθετικές ρυθμίσεις και ανακοινώσεις, σημαίνει ότι άλλος είναι ο στόχος αυτού του νομοθετήματος. Αποκλείεται να υπάχει τόση αφέλεια και τόση επιολαιότητα σε βαθμό βλακείας στους κορυφαίους διοικητικούς οργανισμούς της Ευρώπης, ούτε στο ευρωπαικό τραπεζικό σύστημα.

Που καταλήγουμε λοιπόν με όλα αυτά; 

Στην απλή, "αφελή" σκέψη που λέει ότι όταν δεν ξέρεις τι και γιατί γίνεται κάτι, καλύτερα απομακρύνσου. Η Ευρωζώνη αρχίζει και μοιάζει πολύ επικίνδυνο μέρος για να έχει κάποιος τις οικονομίες του, ίσως και τις δουλειές του.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr