Οι αποφάσεις για τις διαρθρωτικές αλλαγές, είναι τόσο αναγκαίες, όσο είναι και δύσκολες. Είναι αποφάσεις που επιβάλλονται από την τρόικα και τους Ευρωπαίους, αλλά που κανονικά θα έπρεπε να τις έχουμε πάρει από μόνοι μας εδώ και δεκαετίες. Αποφάσεις όπως το κλείσιμο άχρηστων δημόσιων οργανισμών, όπως ο περιορισμός της σπατάλης στο δημόσιο, όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων και των αγορών, όπως η εκδίωξη των φαύλων και των τεμπέληδων από το δημόσιο.

Και κοντά σε αυτές υπάρχουν άλλες αποφάσεις για εξορθολογισμό του κόστους στα νοσοκομεία, για εξίσωση των συντάξεων με περικοπές των υπερβολών και των προνομίων,  για αύξηση της ανταγωνιστικότητας όσων ΔΕΚΟ παραμείνουν στο δημόσιο.

Όλα αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας και τότε δεν θα είχαμε φθάσει εδώ που φθάσαμε.

Το κακό με αυτές τις αποφάσεις είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να τις πάρει. Και δεν θέλει διότι ο περιορισμός της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους μειώνει την ισχύ των πολιτικών. Παράλληλα περιορίζει τις δυνατόητες των κομματικών μηχανισμών να ελέγχουν τη δημόσια διοίκηση. Είναι λοιπόν αποφάσεις στις οποίες αντιδρούν και οι βουλευτές αλλά και το σύνολο σχεδόν των κομματικών στελεχών. Φθάσαμε όμως τώρα σε μια στιγμή που η τρόικα επιμένει στην λήψη τους και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να τις αποφύγει όπως έκανε επί τρία χρόνια επιβαρύνοντας άδικα όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τις επιχειρήσεις και τους έντιμους φορολογούμενους.

Μπορεί ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο να πάρουν αυτές τις αποφάσεις; Όλα δείχνουν ότι τους είναι αδύνατον. Για να προχωρήσει η εξυγίανση τους δημοσίου χρειάζεται μια πολύ ευρύτερη πλειοψηφία στη Βουλή. Μια πλειοψηφία που ούτε υπάρχει σήμερα, ούτε είναι πιθανόν να υπάρξει. Για να προχωρήσουμε πρέπει όλα τα κόμματα να συνεννοηθούν και να συναποφασίσουν. Για αυτό εξάλλου ακούγονται και διάφορες φωνές ότι χωρίς εκλογές, μέσα από αυτή τη Βουλή ενδέχεται να υπάρξει νέα κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Κατά πάσα πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν θα συμφωνήσουν σε καμία απόφαση. Ο πρώτος διότι εκπροσωπεί όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και εξάλλου θεωρεί ότι θα του δοθεί η ευκαιρία σύντομα να κυβερνήσει, το δεύτερο διότι ούτως ή άλλως διαφωνεί σε όλα. Οι υπόλοιποι επίσης δεν θα συμφωνήσουν αλλά και να συμφωνούσαν δεν θα προσέφεραν επαρκή στήριξη στην κυβέρνηση για αυτές τις αποφάσεις. Εξάλλου και η ίδια η κυβέρνηση έχει δυσκολίες να τις λάβει διότι κινδυνεύει να πέσει από τους ίδιους τους δικούς της βουλευτές.

Με λίγα λόγια, η διαπραγμάτευση που γίνεται τώρα με την τρόικα, μπορεί να μην κολλήσει στις διαφορετικές εκτιμήσεις για το  δημοσιονομικό κενό, ούτε στον φόρο για τα ακίνητα, ούτε στο ζήτημα των πλειστηριασμών, αλλά αργά ή γρήγορα θα φθάσουμε σε αδιέξοδο με την τρόικα για τα διαρθρωτικά μέτρα. Μέτρα που κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θέλει να πάρει. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr