Ακόμη και αν τελικά πετύχουμε το πολυπόθητο πλεόνασμα, ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει ήδη πληγεί ανεπανόρθωτα. Οι μεγάλες βιομηχανίες όπως ο ΤΙΤΑΝ ή ο όμιλος Βιοχάλκο έχουν περιορίσει σημαντικά την παραγωγή τους και έχουν κλείσει εργοστάσια διατηρώντας μόνο σε περιορισμένη λειτουργία τα υπόλοιπα, ο κλάδος της οικοδομής έχει καταρρεύσει, οι λιανικές πωλήσεις έχουν εξαφανισθεί, το τραπεζικό σύστημα έχει κρατικοποιηθεί και ενδεχομένως να περάσει σύντομα σε ξένα χέρια, οι μικρές και μεσαίες βιομηχανιές έχουν κλείσει, ορδές ανέργων έχουν δημιουργηθεί, τα ποσοστά ανεργίας στους νέους είναι εφιαλτικά και δημιουργείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια ομάδα μεγέθους κοινωνικής τάξης, αυτή των άνεργων πενηντάρηδων που δεν πρόκειται να ξαναβρούν δουλειά ποτέ.

Όλα αυτά τα κυριολεκτικά τραγικά φαινόμενα είναι αποτέλεσμα της επίθεσης του ελληνικού κράτους στους πολίτες με φορολογικά μέτρα αλλά και της εξαφάνισης της ρευστότητας από το τραπεζικό σύστημα η οποία επήλθε και αυτή εξαιτίας της κατάρρευσης τπυ δημοσίου και του κουρέματος των ομολόγων που κατείχαν οι τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ιδιώτες.

Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει ότι ακόμη και αν φτάσαμε στον πάτο του πηγαδιού, ακόμη και αν η ύφεση τελειώσει φέτος και περάσουμε σε έναν ισχνό ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 0,5% στο πρώτο τρίμηνο του 2014 (στον οποίο ελπίζει η κυβέρνηση) θα έχουμε σύντομα αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της οικονομίας. Η ζημιά που έγινε τα τελευταία χρόνια από την φορομπηχτική πολιτική που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης, αλλά και από την αδυναμία τους να προστατεύσουν έστω και στοιχειωδώς κάποιους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, ή κάποια αδύναμα κοινωνικά στρώματα, δεν θα διορθωθεί.

Και αυτό είναι τελικά που θα μείνει από αυτή την κρίση, δηλαδή η φτώχεια και η δυστυχία, η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και οι άνεργοι. Δυστυχώς, όλες οι ευκαιρίες που υπήρχαν μέσα στην κρίση για δομικές αλλαγές, για εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, για αλλαγή νοοτροπίας, για το πέρασμα σε μια πιο ανταγωνιστική οικονομία και σε μια πιο ισορροπομένη κοινωνία χάθηκαν.

Η φοροδιαφυγή βασιλεύει, καμμία ουσιαστική επιτυχία σε αυτό το πεδίο δεν υπήρξε, οι δουλειές εξαρτώνται ακόμη απολύτως από τις αποφάσεις του Δημοσίου και της κυβέρνησης, άρχισαν να δημιουργούνται νέα «τζάκια» κρατικοδίαιτων και διαπλεκόμενων επιχειρηματιών ενώ οι προηγούμενοι ακόμη συντηρούνται εν ζωή, ενώ θα έπρεπε τα τεράσται χρέη τους στις τράπεζες να έχουν ήδη μετοχοποιηθεί και οι επιχειρήσεις τους να έχουν περάσει σε άλλα χέρια και η φοροδιαφυγή συνεχίζει να καθορίζει την κοινωνική ιεραρχία. Στα (ελάχιστα πλέον) in – στέκια των Αθηνών και στη Μύκονο, μπορεί κανείς να συναντήσει «επιχειρηματίες» που ξοδεύουν αλόγιστα και τους οποίους ουδείς γνωρίζει ώς ονόματα και φυσικά ουδείς γνωρίζει το αντικείμενο της δραστηριότητας τους που τους έφερε τόσο πλούτο.

Από την άλλη μεριά, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού υποφέρει και προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρηθεί στα όρια της ευπρέπειας, διαθέτοντας σχεδόν το σύνολο του εισοδήματος της στο δημόσιο μέσω των φόρων και των έκτακτων χαρατσιών.

Με εξαερωμένη την όποια αποταμίευση τους από το κούρεμα των ομολόγων και την κατάρρευση των τιμών των μετοχών, και απαξιωμένη την περιουσία τους λόγω της καθίζησης των τιμών των ακινήτων και της υπερφορολόγησης τους, με το εισόδημα τους να κατατίθεται στα δημόσια ταμεία ή να εξαφανίζεται όταν χάνουν τη δουλειά τους, οι συντηρητικοί πολίτες βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και της αγνάκτησης.

Υπό αυτές τις συνθήκες, καμμία επικοινωνιακή πολιτική δεν μπορεί να μετατρέψει το ελληνικό δράμα σε success story όπως θα επιθυμούσε η κυβέρνηση. Το success story μπορεί να υπάρξει, αν από την επόμενη χρονιά και ξεκινώντας κάτω από το μηδέν καταφέρουν κάποιοι νέοι επιχειρηματίες να δημιουργήσουν μια νέα παραγωγική βάση. Και αυτό όμως θα εμποδισθεί από την διατήρηση της παρέμβασης του Δημοσίου, το οποίο έχει ακόμη τη δυνατότητα να είναι ο μοναδικός παράγοντας καθορισμού της επιτυχίας ή της αποτυχίας κάθε ιδιωτικής προσπάθειας, μέσω της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.

Βρισκόμαστε πλέον πολύ κοντά σε κάποιο τέλος, το οποίο θα είναι είτε καταστροφικό είτε πολύ επώδυνο. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας κάποιους λίγους μήνες πρίν καταρρεύσει η κοινωνία – και μαζί της η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα συνολικά - το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι μερικά γενναία μέτρα αλλαγής των προβληματικών δομών της χώρας. Μέτρα σύλληψης της φοροδιαφυγής, ραγδαίου περιορισμού της γραφειοκρατίας και της παρέμβασης του δημοσίου στις επιχειρηματικές δράσεις, μέτρα που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη της οικονομίας και θα απελευθερώσουν ρευστότητα για να λειτουργήσει η οικονομία. Τέτοια μέτρα όμως, ούτε σχεδιάζονται, ούτε απασχολούν προς στιγμήν την κυβέρνηση. Στο βωμό της προσπάθειας επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος, ο μόνος σχεδιαμσός που γίνεται είναι να βρεθούν νέοι τρόποι αφαίμαξης των έντιμων φορολογούμενων για να πετύχουμε το πλεόνασμα.

Όμως ακόμη και αν το πετύχουμε, ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση το επιδιώκει, δηλαδή μόνο μέσω της αύξησης των φόρων και όχι μέσω της ριζικής αλλαγής των δομών του δημοσίου, θα είναι μια προσωρινή επιτυχία χωρίς προοπτική, μια Πύρειος νίκη με τόσο μεγάλες παράπλευρες ζημίες στην οικονομία και την κοινωνία, που δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού δεν θα έχει διορθωθεί η στρεβλή δομή της οικονομίας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr