Διότι όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται, ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να επιβάλει τη θέση του ούτε στον πρωθυπουργό, ούτε στο Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε στον κομματικό μηχανισμό, ούτε σε κανέναν άλλο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προσπαθήσει, παρόλο που το εγχείρημα μείωσης του δημόσιου τομέα μάλλον είναι μάταιος κόπος. Και λέω ότι είναι μάταιος κόπος διότι, όπως έχει περίτρανα αποδειχθεί εδώ και τρία χρόνια, οι πολιτικοί στο σύνολό τους μόνο με τη διατήρηση του μεγάλου μεγέθους του Δημοσίου και την προστασία των ημετέρων ασχολούνται. Στον βωμό της προστασίας του Δημοσίου θυσιάστηκε ο ιδιωτικός τομέας, διαλύθηκε η οικονομία, κλείσανε επιχειρήσεις και σπίτια, μείνανε άνεργοι οι μισοί Ελληνες, αυξήθηκε το χρέος μας στους ξένους, διαλύθηκε το τραπεζικό σύστημα και τα ασφαλιστικά ταμεία. Ολα αυτά έγιναν για να διατηρήσουν οι πολιτικοί μας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας και όλοι οι άλλοι, το ανεξέλεγκτο Δημόσιο. Ομηροι ίσως οι ίδιοι των κομματικών μηχανισμών και των ημετέρων που είναι βολεμένοι στο Δημόσιο, αλλά και όντες οι ίδιοι ταγοί της κρατικοδίαιτης λογικής που θεωρούν αδιανόητη τη μείωση του Δημοσίου.

Ολα όσα πολλοί Ελληνες (όχι οι περισσότεροι, αλλά μια μεγάλη μειοψηφία) θεωρούμε αυτονόητα οι πολιτικοί μας τα θεωρούν αδιανόητα. 

Ο κ. Μητσοτάκης μέχρι στιγμής εμφανίζεται να είναι διαφορετικός. Βεβαίως προέρχεται από μια οικογένεια παραδοσιακών ρουσφετολόγων πολιτικών που σχετίζεται πολύ στενά με το πελατειακό κράτος, το οποίο σε μεγάλο βαθμό τροφοδότησε και στο οποίο στηρίχθηκε πολιτικά η ίδια. Μπορεί ο Κυριάκος να ξεφύγει απ’ τη σκιά του πατέρα του και της αδελφής του; Μπορεί να πείσει τον Σαμαρά -επίσης παλαιάς κοπής πολιτικό- ή τον Βενιζέλο και το Υπουργικό Συμβούλιο να προωθήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις; Πολύ αμφίβολο. Κατά πάσα πιθανότητα, ο ορκισμένος εχθρός των Μητσοτάκηδων, Σαμαράς, τον τοποθέτησε εκεί ώστε να εκτεθεί, να αποτύχει, να δημιουργήσει θύελλα αντιδράσεων και να καεί πολιτικά ώστε να μην υπάρχει προοπτική για τους πολιτικούς της οικογένειάς του. Οπως και να το κάνουμε, όμως, ο Κυριάκος είναι μια νέα ελπίδα αυτή τη στιγμή για μεταρρυθμίσεις - αν πιστεύει όσα λέει τόσα χρόνια περί διαρθρωτικών αλλαγών.

Από την άλλη μεριά, ίσως πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα. Να σταματήσουμε δηλαδή να σκεφτόμαστε τι θα θέλαμε να γίνει, αποδεχόμενοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει να το κάνει. Αν τα πράγματα είναι έτσι και αν το πολιτικό σύστημα είναι αποφασισμένο να διατηρήσει το Δημόσιο, τη διαπλοκή και τη διαφθορά (χωρίς να το ομολογεί φυσικά), θα πρέπει παράλληλα να βρει κάποιον τρόπο να στηρίξει την οικονομία. Να σχεδιάσει δηλαδή έστω κάποιους θύλακες ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, να δώσει διέξοδο στα χαμηλά εισοδήματα και στους ανέργους, να σχεδιάσει ένα μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας, να πάψει να εμποδίζει την επιχειρηματικότητα και σε κάθε περίπτωση να συλλάβει τη φοροδιαφυγή ώστε να περιοριστεί το φορολογικό βάρος των συνεπών φορολογουμένων. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα το κάνει αυτό η κυβέρνηση - ίσως  δεν είναι και εφικτό. Κατά πάσα πιθανότητα, η προσπάθεια των πολιτικών μας να συντηρήσουν τα «συστήματα» θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων, δηλαδή έως ότου απηυδήσουν οι Ευρωπαίοι και μας «ξεχάσουν» ή μέχρις ότου διαλυθεί η χώρα, ανακοινωθεί και επισήμως η πτώχευση - με λίγα λόγια, μέχρι να μας πάρει και να μας σηκώσει, που είναι και το πιθανότερο δυστυχώς.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr