Μια ομάδα Ελλήνων φοιτητών της Νομικής Αθηνών κέρδισαν το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό εικονικής δίκης έναντι ομάδων απο μεγάλα διεθνή Πανεπιστήμια που έγινε στην Αγγλία και στην αγγλική γλώσσα. Και μάλιστα κέρδισαν την ομάδα του Κέμπριτζ στον ημιτελικό και την ομάδα της Οξφόρδης στον τελικό του διαγωνισμού. Η νίκη αυτή πέραν της εθνικής υπερηφάνειας,  προκαλεί και άλλες σκέψεις και έχει ευρύτερες διαστάσεις.

Σε ένα Πανεπιστήμιο που τις τελευταίες δεκαετίες υπολειτουργεί λόγω καταλήψεων και αποχών, κάποιοι καθηγητές και κάποιοι φοιτητές κάνουν προφανώς την δουλειά τους πολύ καλά. Διδάσκουν οι μεν και διαβάζουν οι δε. Αυτό και μόνο σε ένα διαλυμένο κράτος είναι μια παρηγοριά. Πέραν αυτού όμως η νίκη αυτή αποδεικνύει οτι το ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει δυνατότητες. Είναι ένα Πανεπιστήμιο που ο φοιτητής μπορεί να μάθει πράγματα και να τα μάθει καλά. Το πρόβλημα είναι οτι το επίπεδο αυτών των φοιτητών που κέρδισαν στον σημαντικό αυτό διαγωνισμό, δεν αντικατοπτρίζει σε καμμία περίπτωση το επίπεδο του συνόλου των φοιτητών, ούτε το επίπεδο σπουδών του Πανεπιστημιου. Υποθέτω ότι το επίπεδο των φοιτητών της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ που έχασαν, είναι μεν υψηλότερο απο αυτό των συμφοιτητών τους, αλλά δεν απέχει παρασάγκας απο τον μέσο όρο των φοιτητών αυτών των Πανεπιστημίων.

Το πρόβλημα με το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι οτι ο φοιτητής θα μορφωθεί, «αν θέλει». Το σύστημα δεν τον αναγκάζει (ούτε καν τον βοηθάει, αντίθετα τον αποθαρρύνει) να μάθει και να προχωρήσει. Πέσαμε λοιπόν στη σπάνια περίπτωση μια ομάδα φοιτητών «να θέλουν». Και τα κατάφεραν. Οι φοιτητές αυτοί προφανώς δεν ξύπνησαν ένα πρωί και κέρδισαν το βραβείο. Είναι βέβαιον οτι «τους βγήκε η ψυχή» στο διάβασμα. Και τους βγήκε η ψυχή ενώ βρισκόταν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν ευνοεί ούτε το διάβασμα ούτε την προσπάθεια. Και σε μια χώρα που δεν ευνοεί ούτε την προσπάθεια, ούτε τη μεθοδικότητα. Και όμως κέρδισαν το βραβείο εξεταζόμενοι σε πολλούς κλάδους του Ρωμαικού Δικαίου, πράγμα που αποδεικνύει οτι είχαν πολύ βαθειά γνώση του αντικειμένου.

Απο την άλλη, η χώρα αυτή ευνοεί την ρητορική (στο χαμηλότερο επίπεδο της βεβαίως, τον λαικισμό) αλλά εν πάση περιπτώσει, ας το δώσουμε αυτό το εύσημο στη χώρα μας. Οι Έλληνες φοιτητές ανακηρύχθηκαν οι καλύτεροι ρήτορες της δίκης.

Ένα τρίτο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της υπόθεσης είναι ο συντονισμός και η συνεργασία. Σε αντίθεση με ότι κάνουμε συνήθως οι Έλληνες, αυτοί οι φοιτητές συνεργάστηκαν. Ήταν ομάδα. Ομάδα που αποτελείτο απο φοιτητές διαφορετικών ετών, ακόμη και απο πρωτοετείς.

Είχαν όμως ένα ακόμη χαρακτηριστικό που λείπει απο τους σημερινούς Έλληνες. Έθεσαν στόχο και τόλμησαν να τον διεκδικήσουν. Πόσοι Έλληνες θέτουν έναν διεθνή στόχο; Ελάχιστοι. Πόσοι τολμούν να ανταγωνισθούν σε διεθνές επίεπδο; Ακόμη λιγότεροι. Πόσοι καταφέρνουν να κερδίσουν στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον; Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στη χώρα της ήσσονος προσπάθειας, οι περισσότεροι περιμένουν απο το κράτος και τα κόμματα, οι περισσότεροι ξυπνούν και κοιμούνται με θεωρίες συνωμοσίας για τους κακούς ξένους που μας επιβουλεύονται, οι περισσότεροι ζούν με αυταπάτες περί του ελληνικού μεγαλείου.

Σε μια χώρα που έχει εξευτελισθεί, που έχει διαλυθεί και που αναζητεί νέους πολιτικούς ηγέτες και δεν βρίσκει, η ομάδα αυτή που κέρδισε τον διαγωνισμό, δίνει ελπίδες. Δείχνει οτι υπάρχουν νέοι άνθρωποι με δυνατότητες. Δείχνει οτι υπάρχει διέξοδος. Δείχνει οτι υπάρχει μέλλον. Το κακό είναι οτι αυτοί που έχουν τις δυνατότητες αλλά και τον χαρακτήρα, δηλαδή διαθέτουν τις γνώσεις, την μεθοδικότητα, την ευφυία, την αντοχή στην προσπάθεια, το θάρρος να θέσουν ένα πολύ υψηλό στόχο και να τον πετύχουν, δεν μπορούν να διεκδικήσουν την ηγεσία της χώρας, ούτε να αναδειχθούν στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Δεν ξέρω αν κάποιος απο αυτούς τους φοιτητές είναι μέλος κομματικής νεολαίας, αλλά και να είναι καμία σημασία δεν έχει διότι η κομματική αυτή νεολαία δεν τον έχει αξιοποιήσει. Οι ικανοί άνθρωποι στην Ελλάδα, βρίσκονται εκτός των κομματικών μηχανισμών, όσοι τολμούν να εμπλακούν σε αυτούς παραμένουν στην αφάνεια και στον αφρό ανεβαίνουν οι λαικιστές, οι γόνοι πολιτικών και οι αριβίστες.

Οι πολιτικοί που βρίσκονται λόγω ηλικίας πλησιέστερα στους φοιτητές είναι ο Τσίπρας, η Κωνσταντοπούλου και ο Κασσιδιάρης. Αυτοί είναι οι νέοι πολιτικοί μας, αυτοί έχουν αναδειχθεί στην πολιτική ηγεσία αυτή τη στιγμή, αυτούς διάλεξε ο ελληνικός λαός να στείλει στη Βουλή. Αυτούς επιλέγουμε για ηγέτες, ίσως γιατί οι άλλοι, σαν τους φοιτητές που κέρδισαν τον διεθνή διαγωνισμό, δεν μπορούν καν να πλησιάσουν στις κάλπες. Αλλά και να τα κατάφερναν να μπούν σε ένα ψηφοδέλτιο, αμφιβάλλω αν θα έπαιρναν την ψήφο μας. Θα διαλέγαμε μάλλον τους φωνακλάδες, τους τσαμπουκάδες, τους εξυπνάκηδες.

Οι φοιτητές που κέρδισαν στον διεθνή διαγωνισμό, δυστυχώς είναι σπάνια αν όχι μοναδικά  παραδείγματα και σε καμία περίπτωση ο κανόνας. Μπορεί εδώ να πανηγυρίζουμε, να μιλάμε για εθνική νίκη, να τους τιμήσουμε με πρόσκληση στη Βουλή και βραβείο απο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ίσως, δεν ξέρω αν θα γίνουν αυτά) αλλά αυτή η νίκη τους είναι προσωπική και όχι εθνική. Δεν είναι νίκη του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, δεν είναι νίκη εθνική, δεν είναι δική μας. Ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους ίδιους, στους Ιουλία-Αικατερίνη Βουλέλη, Μαρία-Θωμαΐδα Επέογλου, Αλέξανδρο Παπασωτηρίου και Μαρία-Θηρεσία Ρούσσου, στους παλαιότερους φοιτητές που τους βοήθησαν, Αρτεμησία Παπαδάκη, Μάγδα Αστερή, Θανάση Τασόπουλο και Μαριάννα Φλώρου και στην επίκουρη καθηγήτρια Αθηνά Δημοπούλου, την καθηγήτρια τους.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr