Τρία ρεμπέτικα ή λαϊκά, αρκούν για να καταλάβει κανείς οτι η Ελλάδα και η δυτική Ευρώπη, η Ευρώπη, όπως λέμε σήμερα, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση.

Πολλοί νομίζαμε, εμού συμπεριλαμβανομένου, ότι είμαστε «περίπου» ίδιοι. Οτι είμαστε πολύ κοντά στις απόψεις της Ευρώπης, της λεγόμενης και κεντρικής Ευρώπης, δηλαδή της Γερμανίας, ή της «ιστορικής» Ευρώπης, δηλαδή της Γαλλίας. Καμία απολύτως σχέση. Είμαστε η μέρα και η νύχτα.

Μισή ώρα σε ελληνική ταβέρνα με όργανα, αρκεί για να το καταλάβουμε.

Έχοντας σπουδάσει «είς τας Ευρώπας», μιλώντας άψογα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, αντιλαμβανόμενοι πλήρως τις αρχές του managerial finance και όλα τα σχετικά, διαθέτοντας μάλιστα διδακτορικά και μάστερ απο τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης, έχοντες δε και εμπειρίαν επαγγελματική  απο τις ευρωπαικές τράπεζες και τις ευρωπαικές πολυεθνικές επιχειρήσεις, βρεθήκαμε μια παρέα σε μια ταβέρνα με όργανα, την 25^ην Μαρτίου. Το 2013. Όχι το 1973. Και αφού φρικάραμε με την διαπίστωση οτι «αυτοί θα μας τρελάνουν» με τις μουσικές τους και αφού το καλοσκεφτήκαμε και δεν είχαμε που αλλού να πάμε διότι όλα τα άλλα ήταν κλειστά ( η χώρα γαρ δουλεύει part time και ορθώς αφού δεν υπάρχουν τουρίστες τον χειμώνα), είπαμε οτι, τι να κάνουμε, δεν θα πεθάνουμε της πείνας, και παραγείλαμε εκεί τον μπακαλιάρο σκορδαλιά, όπως συνηθίζεται την 25^η Μαρτίου και διάφορα άλλα, όπως φασόλια γίγαντες φούρνου και φάβα, και φέτα και σαλάτα λάχανο – καρότο (για την δίαιτα) και πατάται τηγανιταί κλπ.κλπ.

Μέχρι να έρθει η παραγελία συζητάγαμε το πρόβλημα της Κύπρου και διαπιστώναμε ότι αυτός ο αντιπαθέστατος ο Σόιμπλε και η να μην την χαρακτηρίσω (όλοι ξέρετε) η Μέρκελ είχαν δίκιο διότι οι Κύπριοι το παρατράβηξαν με το πλυντήριο και εδώ ( εν Ελλάδι) το ξεπατώσαμε με τον δημόσιο τομέα και εν πάσει περιπτώσει, αν θέλουμε να γίνουμε Ευρώπη πρέπει να υιοθετήσουμε τους ευρωπαικούς κανόνες.

Και μετά απο λίγο, αφού συμφωνήσαμε σε όλα αυτά, αρχίσαμε σιγά σιγά να ακούμε τι έπαιζε η μπάντα και η μπάντα έπαιζε αυτά που παίζει πάντα, « τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες» και «σαγαπώ σαν αμαρτία» και «ο Χάρος βγήκε παγανιά» και «ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» και διάφορα τέτοια και παρ’ όλα αυτά αντισταθήκαμε και είπαμε να βγούμε έξω για τσιγάρο (παρόλο που ο νόμος του ΓΑΠ έχει καταστρατηγηθεί και επιτρέπεται το κάπνισμα παντού) και βγαίνοντας έξω, σε μια κατηφόρα με κλίση πάνω απο 10%, παίζανε ποδόσφαιρο τέσσερα πιτσιρίκια , 2 εναντίον 2 και καταλάβαμε, οτι μόνο εδώ γίνεται αυτό, να παίζουν ποδόσφαιρο σε τέτοια κατηφόρα. Πουθενά αλλού (στην Ευρώπη).

Και όταν ξαναμπήκαμε και ακούσαμε τα υπόλοιπα τραγούδια, «τα ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις» και το «πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα τόχτισα» και «στου Μπελαμί το ουζερί» και τη «Φραγκοσυριανή» και «το κορίτσι μου που αγαπούσα στην Ελευσίνα μια φορά» και «το γελεκάκι που φορείς» και «ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» και «ντάρι ντάρι στον γιαλό πετού οι γλάροι» και «καυμένε δεντρολίβανε κανείς νερό δεν σου βαλε» και "μια είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία" και άλλα πολλά που όλοι γνωρίζετε, καταλάβαμε επιτέλους οτι, εμείς και η Ευρώπη, «καμία σχέση» και οτι είχε δίκιο εκείνος ο γελοίος ο Σαρτζετάκης που είχε πεί: «είμαστε έθνος ανάδελφον», διότι δυστυχώς – ή ευτυχώς- είμαστε έθνος ανάδελφον.

Καταλάβαμε επίσης ότι εμείς και η Ευρώπη δεν είμαστε «περίπου κοντά», αλλά είμαστε «ουδεμία σχέση» ή «η μέρα και η νύχτα» χωρίς να είναι καθ’όλου σαφές ποιά είναι η «μέρα και ποιά είναι η «νύχτα».

Πάντως μας έγινε σαφές, σε κάθε περίπτωση, εμείς και αυτοί, οι Έλληνες και οι Γερμανοί, δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ. Συναντηθήκαμε μια φορά στον Ζορμπά (ταινία ultra ρομαντική) και έκτοτε ποτέ. Και ούτε πρόκειται, αφού ακόμη και οι σπουδασμένοι στη Γερμανία και στην Ευρώπη γενικώς, εύκολα επιστρέφουν, με μισή ωρίτσα ακρόαση Ζαμπέτα, ή Μοσχολιού, ή Μητροπάνου, ή ακόμη περισσότερο των ρεμπέτικων, εκεί που κανένας Γερμανός ή Ελβετός, ή Ολλανδός, ή Γάλλος, ή ακόμη και Ναπολιτάνος Ιταλός (δεν μιλάμε καν για τους άλλους) δεν μπορεί ποτέ να φτάσει, στο τι είναι η πατρίδα μας.

Ανάδελφοι οπωσδήποτε και λίγα είπε ο Σαρτζετάκης ( που τον κοροιδεύουμε όλοι).

Σε μισή ώρα λοιπόν, αν πάς διακοπές τριήμερες και ξεφύγεις απο την ευρωπαική λογική (που δεν είναι τελικά δικιά μας), έρχεσαι στα συγκαλά σου και καταλαβαίνεις, οτι αυτό το πάντρεμα με την Ευρώπη, ακόμη και αν πετύχει νομισματικά και οικονομικά, πάντα αταίριαστο θα είναι οπότε... η συνέχεια δική σας, είναι απλώς θέμα χρόνου το «διαζύγιο».

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr