Αυτή είναι η συμβουλή που έδωσε ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα Ντα Σίλβα στον Αλέξη Τσίπρα.
Δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Τσίπρας, ξέρω όμως ότι συστηματικά το τελευταίο μέρος της δήλωσης δηλαδή το «να μη γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση, αλλά να συζητούν ποιες είναι οι λύσεις» δεν άρεσε στα φιλοσυριζαίικα ΜΜΕ και δεν το συμπεριέλαβαν στα δημοσιεύματά τους. Η «Αυγή» μάλιστα προσέθεσε δηλώσεις Λούλα που δεν τις βρίσκουμε πουθενά αλλού (μάλλον θα τις είχαν αποκλειστικές) και έβαλε τίτλο στην πρώτη της σελίδα: «Λούλα: διέξοδος με το Δημόσιο μπροστά». 

Η ουσία δεν είναι βέβαια τι έκανε η «Αυγή» και γιατί οι Συριζαίοι βγάζουν από τις δηλώσεις Λούλα την πρόταση «να μη γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση», ούτε τι κατάλαβε ο Τσίπρας. 

Η ουσία είναι ότι η ιστορική αυτή μορφή της Βραζιλίας έδειξε τον δρόμο στην ελληνική αντιπολίτευση. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να τον ακούσει είναι δικό του θέμα.

Ο σωστός δρόμος λοιπόν, σύμφωνα με τον πρόεδρο Λούλα, είναι ένας δρόμος ψυχραιμίας, συζήτησης και αναζήτησης λύσεων. Και υποθέτω πως όταν λέει «αναζητήστε λύσεις» εννοεί ασφαλώς ρεαλιστικές και όχι ουτοπικές. 
Κανένα κόμμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης στην Ελλάδα (δεν εννοώ μόνο της σημερινής αντιπολίτευσης, αλλά εννοώ και το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και τη ΔΗΜ.ΑΡ. όταν ήταν στην αντιπολίτευση), δεν αναζητά ποτέ λύσεις. Μόνο κραυγάζουν «όχι σε όλα» και σπαταλάνε χιλιάδες ώρες στα τηλεπαράθυρα και στα καφενεία ωρυόμενοι. Ουδέποτε προέκυψε από την αντιπολίτευση ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πρόταση. Πάντα ψέματα, πάντα υποσχέσεις, πάντα ουτοπικά οράματα, τα οποία βεβαίως ξεχνιόντουσαν μόλις κάποιος από αυτούς γινόταν κυβέρνηση.

Η άθλια συμπεριφορά της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα υπήρξε πάντα ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά της. Μεγέθυνε τις κρίσεις, εμπόδιζε τις λύσεις, απέκλειε τις μεταρρυθμίσεις. 

Εχουμε συνηθίσει να ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς που ήταν κυβέρνηση. Φυσικά, έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Αλλά και οι ευθύνες της αντιπολίτευσης (επαναλαμβάνω, που είχαν όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα όταν βρίσκονταν σε αυτή τη θέση) είναι τεράστιες. Δεν έχει ευθύνη, για παράδειγμα, το ΚΚΕ, όταν ούρλιαζε τη δεκαετία του ’70 και του ’80 ότι δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης; (Το οποίο σύνθημα υιοθέτησε αμέσως, δυστυχώς, ο Ανδρέας Παπανδρέου.) 

Επέλεξε το ΚΚΕ τον μόνο κλάδο που έφερνε λεφτά στη χώρα και τον διέλυσε. Το ίδιο έκανε και με τις υπερβολικές απαιτήσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις (γνωρίζοντας φυσικά ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να δοθούν και ότι θα δοθούν με δανεικά). 

Το ίδιο έκανε και ο Σαμαράς όταν ήταν στην αντιπολίτευση, το ίδιο θα έκανε και ο Βενιζέλος αν δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση. 

Δυστυχώς οι Ελληνες πολιτικοί ούτε όταν κυβερνούν, ούτε όταν αντιπολιτεύονται κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Η μόνη λύση που υπάρχει για να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα είναι αυτή της συνευθύνης που δημιουργούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Για τον λόγο αυτό, η συμμετοχή σε κάθε μελλοντική κυβέρνηση όσο περισσότερων κομμάτων γίνεται είναι η μόνη επιλογή μας. Δυστυχώς, ο Σαμαράς, ο οποίος σήμερα έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση, δεν το κάνει. Αντί να επιλέξει την αλλαγή του εκλογικού νόμου ώστε να καθιερωθεί η απλή αναλογική και να διασφαλιστεί έτσι ότι στο μέλλον θα έχουμε αναγκαστικά κυβερνήσεις συνεργασίας, προτιμά, σύμφωνα με πληροφορίες από τη Ν.Δ., να δημιουργήσει μικρά κόμματα-δορυφόρους της Ν.Δ. ώστε να δημιουργήσει συνθήκες μιας ψευδεπίγραφης κυβέρνησης συνεργασίας αν δεν εκλεγεί αυτοδύναμος στις επόμενες εκλογές. Διότι δυστυχώς έχει και αυτή την ψευδαίσθηση: ότι ενδεχομένως να καταφέρει να εκλεγεί αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ. (κάτι που θα είναι η απόλυτη καταστροφή). 

Μα τι νομίζει ο Σαμαράς; Οτι η Ν.Δ. διαθέτει τα στελέχη που χρειάζονται για να φέρουν τη χώρα στα ίσα της; Νομίζει ότι ακόμη και αν εκλεγόταν αυτοδύναμος θα τον άφηναν οι υπόλοιποι να περάσει έστω και μία από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις;

Ολα αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Μόνη επιλογή, εκείνη που θα μειώσει και τις δυνατότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων να εμπλακούν σε σκάνδαλα και θα εξασφαλίσει τη συναίνεση για τις μεταρρυθμίσεις, είναι η απλή αναλογική που θα αναγκάσει τα κόμματα να συνεργάζονται. 

Και όσο μικρότερα ποσοστά έχει κάθε κόμμα, όσο πιο μοιρασμένη είναι η εκλογική πίτα, όσο πιο πολλά κόμματα συμμετέχουν αναγκαστικά στην κυβέρνηση τόσο καλύτερα για τη χώρα και για τους πολίτες.