Παράλληλα, οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης, όπως και κορυφαίοι πολιτικοί που βρίσκονται στην κυβέρνηση, κάνουν συχνά πυκνά κάποιες δηλώσεις εις βάρος των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών, προσπαθώντας να κατευνάσουν την δίκαιη οργή του κόσμου για τις απώλειες που έχουν όλοι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι  απο τις περικοπές.

Στοχοποιούνται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες απο το πολιτικό σύστημα και αυτό γίνεται διότι νομίζουν οι πολιτικοί οτι έτσι θα γίνουν αρεστοί στον κόσμο.

Μέγα λάθος. Όλοι οι επιχειρηματίες που πτώχευσαν άφησαν πίσω τους απλήρωτα χρέη και απλήρωτους και άνεργους εργαζόμενους. Ακόμη και αν οι ίδιοι δεν έχουν κάνει "τα κουμάντα" τους και δεν έχουν κρύψει χρήμα, ακόμη και αν βρίσκονται στη φυλακή, πάλι το κόστος για την κοινωνία είναι πολύ μεγαλύτερο απο ότι είναι για τους ίδιους. Πολλοί απο τους προμηθευτές τους που μένουν απλήρωτοι πτωχεύουν, οι εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά, η οικονομία χάνει απο την πτώχευση τους.

Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία στην Ελλάδα μισούν τις επιχειρήσεις. Όμως σε μια χώρα που ο δημόσιος τομέας έχει πτωχεύσει, η μόνη ανάκαμψη μπορεί να έλθει απο τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή απο τις επιχειρήσεις. Όταν το δημόσιο δεν μπορεί να προσλάβει, η μόνη διέξοδος για την ανεργία είναι ο ιδιωτικός τομέας.

Όλη αυτή η "αριστερή θολούρα" που τυλίγει τη συμπεριφορά μας έναντι των επιχειρήσεων, θα είχε νόημα μόνο αν περνούσαμε ξαφνικά σε καθαρά Κομμουνιστικό καθεστώς. Τότε θα κρατικοποιούντο όλες οι επιχειρήσεις και θα τελείωνε η ιστορία. Όμως επειδή αυτό αποκλείεται, επειδή και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να κρατικοποιήσουν τις επιχειρήσεις και να μετατρέψουν τη χώρα σε κομμουνιστική, καλό θα είναι να ξανασκεφτούν το ζήτημα. Ακόμη περισσότερο οι της συμπολίτευσης, όπως ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης που θυμούνται κατά καιρούς την αριστερή τους προέλευση και δηλώνουν κλείνοντας το μάτι στους ψηφοφόρους οτι "θα στηρίξουμε τις τράπεζες αλλά όχι τους τραπεζίτες". Το λένε συχνά και πολλοί αυτό. Και αναρωτιέμαι: Ποιοί είναι οι "τραπεζίτες"; Εγώ ξέρω τρείς: Γιάννη Κωστόπουλο, Μιχάλη Σάλλα και Σπύρο Λάτση. Άντε να είναι και άλλοι δέκα που έχουν μεγάλα (εννοείται μονοψήφια) ποσοστά μετοχών στις τράπεζες. Άντε να βάλουμε και καμιά πενηνταριά στελέχη που διευθύνουν τις τράπεζες τις τελευταίες δεκαετίες και έχουν πάρει μπόνους σε μετοχές.

Αυτούς θεωρούν οι πολιτικοί μας οτι τιμωρούν; Όχι κύριοι. Κάνετε λάθος. Οι τράπεζες έχουν περίπου ένα εκατομμύριο μικρομετόχους. Οι μικρομέτοχοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων των παπούδων και των γιαγιάδων μας που άφησαν κληρονομιά στα εγγόνια τους τις τραπεζικές μετοχές, έχουν χάσει σχεδόν το σύνολο της περιουσίας τους. Οι μετοχές των τραπεζών, όπως και τα ομόλογα που κουρεύτηκαν θεωρούντο οι ασφαλέστερες τοποθετήσεις. Η πλειοψηφία των συνταξιούχων τραπεζουπαλλήλων έβαζε τα λεφτά του εφάπαξ τους σε μετοχές της Εθνικής και της Πίστεως (Alpha Bank). Οι συντηρητικότεροι μικροεπενδυτές έβαζαν τα λεφτά τους σε τραπεζικές μετοχές. Τα Ασφαλιστικά Ταμεία είναι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών και στις μετοχές τους έχουν τοποθετήσει τα διαθέσιμα τους.

Ο τρόπος λοιπόν της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, τα κουρέματα των ομολόγων και η απαξίωση των ελληνικών τραπεζών δεν τιμωρεί μόνο τους "τραπεζίτες". Εμείς όλοι είμαστε οι τραπεζίτες. Όλοι οι μικρομέτοχοι. Όλα τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Η δικιά μας περιουσία εξαυλώνεται, όχι του Κωστόπουλου, του Σάλλα και του Λάτση.

Αν το πολιτικό σύστημα θέλει να τιμωρήσει τους τραπεζίτες (που το εξυπηρετούσαν ανελλιπώς όλες τις προηγούμενες δεκαετίες δανείζοντας αφειδώς τα κόμματα και αγοράζοντας τα ομόλογα του Δημοσίου για να καλύψουν τα ελλείμματα που δημιουργούσαν οι πολιτικοί) ας βρεί άλλον τρόπο. Ουδείς αναμάρτητος εξάλλου σε αυτή τη χώρα. Κάπου θα τους πιάσει ενόχους. Δεν είναι ανάγκη όμως να εξαυλώσει τις περιουσίες ενός εκατομμυρίου μικρομετόχων και την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων, να μην τους δώσει κίνητρα να συμμετάσχουν στις αυξήσεις κεφαλαίου και να τους αποκλείσει ακόμη και απο την προοπτική, στο μακρινό μέλλον όταν η οικονομία θα ανακάμψει να πάρουν ξανά οι μετοχές τους ένα μέρος της αξίας που έχασαν.

Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για όλες τις άλλες επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες. Η στάση των πολιτικών που επηρεάζουν την κοινή γνώμη, αλλά και των πολιτών απέναντι στις επιχειρήσεις πρέπει να αλλάξει. Οι επιχειρήσεις πλέον είναι σημαντικότερος μοχλός ανάπτυξης απο ότι ήταν το δημόσιο. Και για αυτό πρέπει να προστατευθούν. Οι επιχειρηματίες είναι αναλώσιμοι, όπως είμαστε εξάλλου όλοι. Αλλά οι επιχειρήσεις τους δεν είναι. Η χώρα χρειάζεται κερδοφόρες επιχειρήσεις, που θα αναπτύσσονται, που θα προσλαμβάνουν εργαζόμενους, που θα μοιράζουν μέρισμα, που θα πληρώνουν φόρους, που θα εξάγουν και θα φέρνουν λεφτά στη χώρα.

Δεν πρέπει λοιπόν ούτε να χαίρονται, οι ανταγωνιστές αυτών που πτωχεύουν, ούτε να κατηγορούν τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων. Τώρα μάλιστα που το Δημόσιο πτώχευσε, τους χρειαζόμαστε περισσότερο απο ότι χρειαζόμαστε τους πολιτικούς. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr