Δεν είναι ούτε παράξενο, ούτε νέο. Το θέμα των επιτρόπων έχει τεθεί εδώ και καιρό ( Reporter 10 Μαίου 2011 «Η Ευρωομάδα και η Τρόϊκα θέτουν πλέον θέμα επιτρόπων στα ελληνικά υπουργεία», έχει ξανατεθεί (Reporter 2 Απριλίου 2012 “Ο Σόιμπλε σκοπεύει να προτείνει τη σύσταση επιτροπών στις οποίες θα συμμετέχουν ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, με αρμοδιότητα να επιβλέπουν τους προϋπολογισμούς των χωρών - μελών της Ευρωζώνης και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης”) έχει συζητηθεί επισήμως σε επίπεδο ηγετών με τον κ. Παπαδήμο ( Reporter 29 Φεβρ. 2012 «από τον πρωθυπουργό θα ζητηθεί να πέσουν οι τόνοι αναφορικά με τις δηλώσεις γραφειοκρατών των Βρυξελλών για διορισμό επιτρόπου για την ελληνική οικονομία, και να ανευρεθεί μία κοινά αποδεκτή λύση για το ζήτημα της εποπτείας των μεταρρυθμίσεων” ) και έχει γραφτεί επανειλημμένως.

Ψεύτικη μάχη

Απλώς τώρα, το ζήτημα των επιτρόπων επανέρχεται για να αποσυρθεί μετά απο «σκληρή μάχη» που θα δώσουν οι τρείς αρχηγοί. Το κόλπο είναι απλό: Πιάνουμε ένα θέμα που ακούγεται πολύ «βαρύ» και το οποίο δεν «παίζει» στα αλήθεια σήμερα, το μεγεθύνουμε, κάνουμε πώς τσακωνόαμστε με τους ευρωπαίους για αυτό, δίνουμε τη μεγάλη μάχη, βάζουμε τις κόκκινες γραμμές, οι ξένοι μας κοιτάζουν και δεν καταλαβαίνουν τι λέμε, αλλά οι δικοί μας «χαχόλοι» ψηφοφόροι μας βλέπουν να σκιζόμαστε υπέρ βωμών και εστιών. Στο τέλος, εξουθενωμένοι νικάμε (αφού ο εχθρός είναι ανύπαρκτος και δεν συμμετέχει στη «μάχη». Και ενώ νικήσαμε, έχουμε περάσει όλα τα σκληρά εργασιακά μέτρα, έχουμε χάσει (αν τις δώσαμε) όλες τις αληθινές μάχες με τους ευρωπαίους, αλλά οι ντόπιοι «χαχόλοι» δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Μένουν με την εντύπωση οτι εμείς κερδίσαμε στη μάχη της επιτροπίας, δεν θα έρθει επίτροπος, τους πήραμε παραμάζωμα.

Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα.

Το ζήτημα των επιτρόπων είναι γνωστό απο την αρχή. Οι ευρωπαίοι ήδη έχουν βάλει επιτρόπους, την τρόικα και τον Ραιχεμπαχ, ήδη ελέγχουν απόλυτα τον ελληνικό προυπολογισμό (συνολικά αν όχι και στα επιμέρους κονδύλια), απο την αρχή έχουν ξεκαθαρίσει οτι όλα τα λεφτά των δόσεων θα πηγαίνουν στα χρέη μας για να μην αναγκαστούεμ να κηρύξουμε πτώχευση και έχουν επίσης ξεκαθαρίσει οτι δεν θα μας δίνουν λεφτά για τρύπες στον προυπολογισμό απο το 2013 και μετά. Αν υπάρχουν τρύπες, θα πρέπει να τις κλείνουμε μόνοι μας. Και που μπορεί να υπάρχουν τρύπες όταν το δημόσιο δεν πληρώνει τίποτα άλλο εκτός απο μισθούς και συντάξεις; Στους μισθούς και τις συντάξεις.

Πάμε λοιπόν πάλι απο την αρχή:

Αν δεν πάρουμε τη δόση των 31 δις τώρα (και τις επόμενες των 90 δις) δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τα χρέη μας. Θα πρέπει να τα πληρώσουμε απο τον προυπολογισμό μας απευθείας που όμως δεν έχει λεφτά παρά μόνο για μισθούς και συντάξεις. Άρα αν δεν πάρουμε τη δόση η κυβέρνηση θα πρέπει να διαλέξει αν θα πληρώσει τους πιστωτές ή αν θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Εσείς τι λέτε;

Εγώ λέω οτι αφού το καλοσκεφθεί θα πληρώσει τους πιστωτές διότι ο κίνδυνος απο τη μη πληρωμή τους είναι μεγαλύτερος. Είναι εθνικός κίνδυνος. Ενώ αν δεν πληρώσει στο σύνολο τους μισθούς και συντάξεις, αλλά πληρώσει μόνο μέρος τους, ελπίζει οτι οι πολίτες θα δείξουν κατανόηση και θα κάνουν υπομονή.

Ακόμη όμως και να μην δείξουν κατανόηση, αποκλείεται αυτή η κυβέρνηση να πτωχεύσει προς τις εξωτερικές της υποχρεώσεις και να βγάλει την Ελλάδα απο την ευρωζώνη. Θα αφήσει – αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο – τον Τσίπρα να τα κάνει αυτό, ώστε μετά, αφού θα περάσουμε τα πρώτα χρόνια της κόλασης της δραχμής, να εμφανισθεί ξανά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τους ίδιους ή μάλλον με άλλους αρχηγούς να μας «ξανασώσουν».

Κατόπιν όλων αυτών, αυτά για τα οποία πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι οτι:

-      οι τρείς πολιτικοί αρχηγοί θα συνεχίσουν να δραματοποιούν το ζήτημα και να καμώνονται οτι δίνουν μεγάλες μάχες.

-      Αφού «κερδίσουν» μερικές (ανύπαρκτες) θα «συμβιβαστούν» με τις ήττες (εργασιακά κλπ).

-      Τα μέτρα θα ψηφιστούν στη Βουλή και θα πάρουμε τη δόση.

-       

Απο την επομένη της δόσης, θα ξεκινήσει ο Τσίπρας να φωνάζει (αφού σιγουρεύτηκε οτι πήραμε τη δόση, διότι φωνάζει μόνο εκ τους ασφαλούς), θα αρχίσει ξανά ο σκυλοκαυγάς μεταξύ Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη για τη «μοιρασιά» της εξουσίας και για το ποιός έσωσε τη χώρα, και φυσικά θα αρχίσει αμέσως η πίεση απο την τρόικα για τα μέτρα που θα πρέπει να λάβουμε προκειμένου να πάρουμε τις επόμενες δόσεις.

Τα μέτρα για τις επόμενες δόσεις θα είναι:

-      κατάργηση της μονιμότητας, ή γενναία μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.

-      Αυτόματοι μηχανισμοί κοψίματος των ελλειμμάτων αν και όποτε εμφανισθούν

-      Άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων

-      Απελευθέρωση όλων των αγορών

-      Κλείσιμο δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών

-      Ριζική διοικητική αναδιοργάνωση

-      Τοποθέτηση Επιτρόπων όπου παρατηρείται «αστοχία»

-      Ιδιωτικοποιήσεις και εκχώρηση περιουσίας του δημοσίου

-      Αλλαγή φορολογικού συστήματος και των ελεγκτικών μηχανισμών.

-       

Και έπονται πολλές άλλες.

Νέες; Θα τις ακούμε πρώτη φορά και θα φρίττουμε; Εξωφρενικές; Απαράδεκτες;

Όπως τις κρίνει κανείς, αλλά όλες ανεξαιρέτως είναι γραμμένες απο την αρχή στο πρώτο κιόλας Μνημόνιο – και μερικές στο δέυτερο. Τίποτα νέο δεν υπάρχει, καμία καινούργια εξωφρενική απαίτηση των Ευρωπαίων. Όλα μας τα είπαν απο την αρχή, όλα τα συμφωνήσαμε, απλώς δεν τα κάναμε.

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Επειδή οι Γερμανοί θέλουν να κατακτήσουν την Ελλάδα και τον κόσμο;

Ίσως, αλλά δεν έχει σημασία το γιατί. Σημασία έχει ότι όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν αν το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε πλήρη υποδούλωση προσπαθώντας να αυτοπροστατευθεί. Το ίδιο και οι προστατευόμενοι του. Για κανένα άλλο λόγο. Όλα αυτά θα μπορούσαμε απο την αρχή να ταείχαμε αποφύγει, αν κάναμε απλώς και μόνο μια σταδιακή και ήπια εξυγίανση του δημοσίου τομέα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr