Υπάρχουν τρεις λόγοι για την αναγκαιότητα συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. 

Πρώτον, διότι η χώρα καλείται να αντιμετωπίσει τη σοβαρότερη εθνική κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πρέπει να την αντιμετωπίσει ενωμένη και όχι διχασμένη. 

Δεύτερον, διότι, κατά τη γνώμη μου, όλα τα πολιτικά κόμματα -χωρίς να θέλω να μειώσω τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που είναι ασφαλώς μεγαλύτερες εφόσον είχαν τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών- ευθύνονται για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Και το λέω αυτό διότι ναι μεν η ευθύνη των πολλών λανθασμένων αποφάσεων βαραίνει αυτούς που κυβέρνησαν, αλλά και η ευθύνη της αχαλίνωτης αντιπολίτευσης του παραλογισμού των απαιτήσεων και της ασυδοσίας που επικρατεί σήμερα βαραίνει την αντιπολίτευση. Βαραίνει το ΚΚΕ, βαραίνει τον ΣΥΡΙΖΑ και μέρος της ευθύνης της αντιπολίτευσης βαραίνει και το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. διότι υπήρξαν αντιπολίτευση και τα δύο εναλλάξ και πολιτεύτηκαν εξίσου ανεύθυνα με τους υπόλοιπους. Ολοι, λοιπόν, μαζί μάς έφτασαν εδώ, όλοι μαζί οφείλουν να μας ξεμπλέξουν. Ουδείς άμοιρος ευθυνών.

Ο τρίτος λόγος που πρέπει να συνεργαστούν είναι ότι όσο σημαντική είναι η ανάγκη να υπάρξει κυβέρνηση άλλο τόσο σημαντική είναι η ανάγκη να ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αντιπολίτευση. Και αυτό διότι η αντιπολίτευση σε τόσο κρίσιμες εθνικά στιγμές δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα όπως ασκείται από όλα τα κόμματα σε αυτή τη χώρα. Μια αντιπολίτευση που απλώς ψεύδεται ασυστόλως, που υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, που λέει σε όλα «όχι» προκειμένου να κερδίσει μελλοντικά ψήφους, δεν έχει απολύτως καμία χρησιμότητα, αλλά μόνο ζημιά μπορεί να κάνει. 

Για τους τρεις αυτούς λόγους θεωρώ ότι μικρή σημασία θα έχει ποιο θα βγει πρώτο κόμμα, αφού όποιο και να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει -ευτυχώς-, αλλά θα πρέπει να συνεργαστεί με κάποια άλλα κόμματα για να κυβερνήσει. Αν κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, δηλαδή Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (αλλά ακόμη και το ΚΚΕ), μείνει εκτός κυβέρνησης και θελήσει να αντιπολιτευτεί, η ζημιά που θα προκαλέσει θα είναι καταστροφική και μη αναστρέψιμη. Και αυτό διότι οι Ελληνες πολιτικοί, όπως δεν ξέρουν να κυβερνούν, έτσι δεν ξέρουν και να αντιπολιτεύονται. 

Η αντιπολίτευση που άσκησαν όλα τα κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες (συμπεριλαμβανομένων των ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση) θεωρώ ότι ήταν πιο επιζήμια από την ανικανότητα των κυβερνήσεων. 

Οι αχαλίνωτες απαιτήσεις της αντιπολίτευσης, οι ψευδέστατες υποσχέσεις κυρίως αυτών που ξέρανε πως δεν θα κληθούν να κυβερνήσουν, το διαρκές χάιδεμα των αφτιών, η άρνηση σε όλα, οι ναρκισσιστικές κραυγές των πολιτικών στα τηλεπαράθυρα, οι θεωρίες συνωμοσίας που έπνιγαν κάθε λογική και πραγματικότητα, το χάος που δημιουργούσε η αντιπολίτευση συνέβαλαν και στη μεγιστοποίηση της ανικανότητας των κυβερνήσεων. 

(Επαναλαμβάνω για τρίτη φορά μέσα σε αυτό το κείμενο ότι εξίσου κακή αντιπολίτευση ασκούσαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. όταν ήταν αντιπολίτευση, για να μην παρεξηγηθώ από διάφορους αναγνώστες ότι αθωώνω τους κύριους υπεύθυνους.) 

Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, λοιπόν, σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές που όλοι αναζητούν ποιος θα είναι κυβέρνηση, η δική μου άποψη είναι ότι αυτό που προέχει είναι να μην υπάρξει αντιπολίτευση.

Η χώρα αντιμετωπίζει κίνδυνο ανάλογο με πόλεμο και οι επιπτώσεις από τα σημερινά λάθη θα βαραίνουν γενιές νεότερων σήμερα Ελλήνων, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι οι μόνοι που δεν φταίνε σε αντίθεση με όλους εμάς τους μεγαλύτερους που όλοι φταίμε για την κατάντια μας. Ουδείς έχει δικαίωμα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή να αποφύγει τις ευθύνες του. Ουδείς επίσης έχει δικαίωμα να σκεφτεί πρώτα τον εαυτό του και τα μικροπολιτικά οφέλη που αφελώς μπορεί να θεωρήσει ότι θα έχει αν αντιπολιτευτεί. Οποιος αποφύγει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και όποιος θελήσει να αντιπολιτευθεί αυτή τη στιγμή, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί φιλοτομαριστής και προδότης. 

Θα μου πείτε, μα πώς μπορεί να συνεννοηθεί ο «μνημονιακός», «συντηρητικός», «δεξιός» Σαμαράς με τον «αντιμνημονιακό», «προοδευτικό», «αριστερό» Τσίπρα;

Να κόψουν τον λαιμό τους και να τα βρουν για το καλό του τόπου θα σας απαντήσω.

Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος, ούτε κανένας άλλος σε αυτή τη χώρα και σε ολόκληρο τον κόσμο δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Η αλήθεια όπως και το συμφέρον του τόπου είναι αυτό που θα προκύψει από τη χωρίς αλαζονεία και μικροσκοπιμότητες δημιουργία ενός υπερκομματικού εθνικού μετώπου που θα έχει ως μοναδικό στόχο το συμφέρον του τόπου, την παραμονή της χώρας μέσα στο ευρώ, την προστασία των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, την εξυγίανση αυτού του σάπιου (όπως όλοι ανεξαιρέτως ξέρουμε πολύ καλά) συστήματος διοίκησης και τη δημιουργία μιας κοινωνίας ευνομούμενης, αλτρουιστικής, δίκαιης και οικονομικά βιώσιμης. 

Στις 18 Ιουνίου πρέπει να έχουμε κυβέρνηση και σε αυτήν πρέπει να συμμετέχουν όλοι. Αλλιώς θα διαλυθούμε ως κοινωνία και η ευθύνη θα βαραίνει πλέον όχι την όποια ασταθή κυβέρνηση θα συγκροτηθεί, αλλά όποιον θελήσει να παραμείνει στην αντιπολίτευση και να κουνάει το δάχτυλο υποσχόμενος έναν ψεύτικο παράδεισο στον απελπισμένο πολίτη. Και διακινδυνεύω να προβλέψω -έστω και με τον κίνδυνο να διαψευστώ σήμερα κιόλας- ότι αυτό θα συμβεί. Διότι θεωρώ ότι κανείς δεν θα πάρει το ρίσκο της ευθύνης «να την κοπανήσει».

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr