Και είναι αμφίβολο αν θα πειστούν όσο οι δύο πρόεδροι, Σαμαράς και Βενιζέλος, δεν «καθαρίζουν» τα κόμματά τους. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, έναν πολύ συνειδητοποιημένο και σε μεγάλο βαθμό αισιόδοξο ψηφοφόρο που θέλει η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, που αποδέχεται τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου και που πιστεύει ότι σταδιακά μέσω αυτών των μεταρρυθμίσεων και της νέας δανειακής σύμβασης μπορεί η οικονομία να αρχίσει να αναπτύσσεται από το 2013 ή από το 2014. 

Ο ψηφοφόρος αυτός -θεωρούν τα δύο μεγάλα κόμματα- θα ψηφίσει ένα από τα δύο. Ή ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. Κάνουν λάθος. Δεν είναι καθόλου βέβαιο. Ο ψηφοφόρος αυτός μπορεί να ταυτίζεται στην ευρωπαϊκή επιλογή με τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά έχει ένα άλλο, πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα: είναι αηδιασμένος από τα δύο αυτά κόμματα. 

 

Πιστεύει πως αυτά ευθύνονται για την κατάντια της χώρας, ότι οι υπουργοί και οι βουλευτές τους είναι διεφθαρμένοι, ότι τα κομματικά τους στελέχη απαρτίζουν τις ορδές των λαμόγιων που νέμονται το δημόσιο χρήμα, ότι, με λίγα λόγια, όλοι μαζί, υπουργοί, βουλευτές και κομματικοί μηχανισμοί, κάνουν μπίζνες εις βάρος του λαού. 

Εχοντας αυτή την πεποίθηση, ο συνειδητοποιημένος ψηφοφόρος δεν είναι καθόλου βέβαιος για το αν πρέπει να ψηφίσει καν.

Θα ήταν πολύ πιο σίγουρος και θα ένιωθε πολύ καλύτερα αν τα δυο μεγάλα κόμματα είχαν εξυγιανθεί. Και τι σημαίνει αυτό; Αν από κοινού είχαν εντοπίσει και τιμωρήσει παραδειγματικά κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις διαφθοράς. Αν είχαν αποκλείσει από τα ψηφοδέλτιά τους κάποιους πρώην υπουργούς, και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., που αποδείχτηκαν ανίκανοι, διεφθαρμένοι και επικίνδυνοι. Και δεν είναι λίγοι αυτοί και στα δύο κόμματα. 

 

Θα μου πείτε, δεν έχουμε δει ακόμη τα ψηφοδέλτια. Ναι, αλλά μαθαίνουμε τι συζητάνε και πώς κινούνται στα κομματικά επιτελεία. Βλέπουμε επίσης πώς πολιτεύονται σήμερα τα δύο μεγάλα κόμματα, βλέπουμε το χαμηλό επίπεδο της προεκλογικής τους εκστρατείας, βλέπουμε τις ψευδείς υποσχέσεις, βλέπουμε τις κωλοτούμπες. Βλέπουμε ότι η εξεταστική επιτροπή για το έλλειμμα έβγαλε λάδι και τους υπουργούς της Ν.Δ. και τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και κατέληξε στο πόρισμα ότι για το φούσκωμα του ελλείμματος, για την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, για την κατάρρευση της χώρας, δεν φταίει κανείς, ούτε ο Παπακωνσταντίνου ούτε ο Παπαθανασίου ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου, αλλά φταίει η κακιά η ώρα.

Βλέπουμε δηλαδή μια απ’ τα ίδια. Αντί να διώξουν τους ανίκανους και τους διεφθαρμένους, οι δύο πρόεδροι των κομμάτων τούς καλούν όλους μαζί να συμμετάσχουν στον κοινό αγώνα θεωρώντας ότι έτσι θα αυξήσουν τα ποσοστά τους. Το παλιό ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, το σημιτικό ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, το ΠΑΣΟΚ των «κηπουρών» του Γιώργου είναι εδώ.

 

Το ίδιο ασφαλώς συμβαίνει και στη Ν.Δ. Οι παλιοί φεουδάρχες είναι εδώ, οι καραμανλικοί που κατέστρεψαν την οικονομία είναι εδώ, η Πολιτική Ανοιξη είναι εδώ, οι ακροδεξιοί είναι εδώ. Και καθώς όλοι είναι εκεί και κανείς δεν τιμωρείται, κανείς δεν αποκλείεται, κανείς δεν φεύγει, ακόμη και οι πιο συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι δυσκολεύονται να πειστούν και να τους ψηφίσουν. Και ορθώς, διότι σκέφτονται ότι μπορεί αυτά τα δύο κόμματα να θέλουν να μας κρατήσουν μέσα στην Ε.Ε., αλλά η διαφθορά και η λαμογιά θα συνεχίσουν να βασιλεύουν. Και αυτό που θέλει ο ψηφοφόρος της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ από τα δύο κόμματα είναι να αλλάξουν, να καθαρίσουν. 

Αλλιώς, αισθάνεται ως το αιώνιο θύμα που προσπαθούν ξανά να το μαντρώσουν με διλήμματα και που του ζητάνε να διαιωνίσει όλα όσα απεχθάνεται, όλα όσα οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το τραγικό σημείο. Εχουμε λοιπόν σήμερα τα δύο μεγάλα κόμματα να προσπαθούν να συσπειρώσουν τους αηδιασμένους ψηφοφόρους τους ποντάροντας μόνο στο τρομοκρατικό δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρώπη και να αγωνιούν αν θα συγκεντρώσουν από κοινού την πλειοψηφία, ενώ θα έπρεπε με γενναίες αποφάσεις να δώσουν στον ψηφοφόρο μια υπόσχεση για αξιοκρατία και διαφάνεια. Θα κέρδιζαν έτσι μια ευρεία πλειοψηφία που θα πίστευε σε αυτούς, αντί για μια οριακή και ευμετάβλητη πλειοψηφία αηδιασμένων ψηφοφόρων που σύρθηκαν ξανά στο μαντρί και μετάνιωσαν ήδη από τη στιγμή που βγήκαν από το παραβάν της κάλπης.