Η επόμενη κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει αφενός να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου και αφετέρου να λάβει αποφάσεις σε ένα πλήθος εκκρεμμοτήτων, όπως είναι πχ αν θα αποζημιώσει και με ποιό τρόπο τους μικρούς ομολογιούχους που έχασαν τις αποταμιεύσεις τους με το κούρεμα, πώς, πότε και σε ποιές τιμές θα πουλήσει τις ΔΕΚΟ, αν θα περάσει διάταξη για να μείνουν οι ΔΕΚΟ στο Χρηματιστήριο μετά τις αποκρατικοποιήσεις, πως θα επιταχύνει την απορρόφηση του ΕΣΠΑ για να υπάρξει κάποια χρηματοδότηση της οικονομίας, πώς θα στηρίξει τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, πώς θα αποκαταστήσει τη ρευστότητα στην αγορά, πώς θα ανακουφίσει το 1 εκατομμύριο ανέργους και θα δημιουργήσει συνθήκες για να ενταχθούν ξανά στην οικονομική δραστηριότητα και πλήθος άλλων μεγάλων και μικρών προβλημάτων.

Και το κυριότερο, πώς θα περάσει την ελληνική οικονομία απο την ύφεση στην ανάπτυξη. Διότι χωρίς ανάπτυξη, θα ξαναφτάσουμε στο κατώφλι της πτώχευσης.

Και το ερώτημα είναι ποιοί θα τα κάνουν όλα αυτά;

Αν υποθέσουμε οτι μετά τις εκλογές έχουμε κυβέρνηση ισχυρή, δηλαδή με περισσότερους απο 160 βουλευτές να τη στηρίζουν (είτε είναι αυτοδύναμη είτε είναι κυβέρνηση συνεργασίας) μπορούμε να πιστεύουμε οτι οι βασικές απαιτήσεις της τρόικας και οι δεσμεύσεις μας απο τη δανειακή σύμβαση θα ικανοποιηθούν. Διότι αν δεν ικανοποιηθούν, θα μπούμε ξανά σε καθεστώς πτώχευσης.

Ακόμη όμως και αν υποθέσουμε οτι οι απαιτήσεις της τρόικας ικανοποιούνται και αποφεύγουμε την πτώχευση, ουδείς εξασφαλίζει οτι η οικονομία θα βγεί απο την ύφεση. Και αυτό διότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει αναπτυξιακός σχεδιασμός.

Η έννοια της ανάπτυξης είναι μια αφηρημένη έννοια για όλα τα κόμματα και όλους τους πολιτικούς. Είναι μια απλή λέξη την οποία όλοι παπαγαλίζουν χωρίς να έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν ενα βιώσιμο και ρεαλιστικό σχέδιο αναπτυξιακής πολιτικής. Και εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο για το μέλλον της οικονομίας.

Πώς θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε την ύφεση σε ανάπτυξη. Και αυτό ασφαλώς θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος της επόμενης κυβέρνησης.

Στόχος δύσκολος για όλους, αλλά ακόμη περισσότερο για μια γενιά πολιτικών που έχει μάθει πως ανάπτυξη γίνεται μόνο με κρατικά κονδύλια, μόνο με μεγέθυνση του δημοσίου τομέα και με δημόσια έργα, μόνο με αύξηση της κατανάλωσης. Αυτά δεν υπάρχουν πιά. Και η ανάπτυξη θα πρέπει να έρθει απο τον ιδιωτικό τομέα, πράγμα που σημαίνει οτι η κυβέρνηση το μόνο που έχει να κάνει είναι να διορθώσει τη δομή της οικονομίας, δηλαδή να άρει τα εμπόδια που εμποδίζουν τον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί.

Πώς όμως αυτοί οι σημερινοί πολιτικοί μπορούν να αντιληφθούν αυτή την πραγματικότητα και να «αλλάξουν»; Θεωρώ οτι είναι σχεδόν αδυνατο. Κανένας απο τους βουλευτές και πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ δεν είναι σε θέση να ξεπεράσει την μικροπολιτική λογική του μαυρογυαλούρου και να λειτουργήσει απελευθερωτικά για τον ιδιωτικό τομέα και την οικονομία συνολικά. Είναι όλοι εκπαιδευμένοι να σκέφτονται και να δρούν μέσω της αύξησης του μεγέθους του δημοσίου τομέα, και μέσω της αύξησης της γραφειοκρατίας.

Όμως και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μπορούν να χρησιμοποιήσουν άλλα στελέχη, απο τις τράπεζες, απο τις επιχειρήσεις (ιδιωτικές και ΔΕΚΟ) απο τα πανεπιστήμια, ακόμη και απο την «αγορά» και να τους αναθέσουν αυτό το έργο.

Ήδη η κυβέρνηση Παπαδήμου - η οποία ασφαλώς κατάφερε να υλοποιήσει το έργο που της ανέθεσαν τα δυο μεγάλα κόμματα - χρησιμοποίησε εξωκοινοβουλευτικά στελέχη για να πετύχει το έργο της. Ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος ήταν ένα απο αυτά τα στελέχη, όπως ήταν και ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης της Eurobank που πλαισίωσαν τον υπουργό Οικονομικών κ. Βενιζέλο σε αυτή την διαδικασία εξεύρεσης λύσης με τους πιστωτές. Υπάρχουν πολλοί ακόμη που δεν χρησιμοποιήθηκαν απο την κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε απο την κυβέρνηση Παπαδήμου. Διότι στην μεν πρώτη υπουργοί ήταν οι «κηπουροί» στην δε δεύτερη οι υπουργοί ήταν τα «πρωτοκλασσάτα» στελέχη των δυο κομμάτων και ήταν διακοσμητικοί. (Για να είμαστε ειλικρινείς, όταν μιλάμε για κυβέρνηση Παπαδήμου εννοούμε τον Παπαδήμο, τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, ο τελευταίος με αστερίσκο).

Υπάρχουν όμως τεχνοκράτες – αντί των πολιτικών- που μπορούν να διαμορφώσουν ένα σχέδιο αναπτυξιακής πολιτικής χωρίς να στηρίζονται στις δημόσιες δαπάνες, που μπορούν να απελευθερώσουν τις δυνάμεις του ιδιωτικού τομέα και να πετύχουν ρυθμούς ανάπτυξης τέτοιους ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ και να δούμε πολύ συντομότερα απο ότι οι διεθνείς οργανισμοί υπολογίζουν, το χρέος να μείωνεται ώς ποσοστό του ΑΕΠ σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα.

Το ζήτημα όμως είναι αυτοί να χρησιμοποιηθούν.

Το ζήτημα είναι, ο κ. Σαμαράς που μάλλον τελικά θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και ο κ. Βενιζέλος που μάλλον θα χρειαστεί να τον στηρίξει για να υπάρξει κυβέρνηση, να αφήσουν απέξω απο τα υπουργεία τους βουλευτές τους. Τουλάχιστον απο τα λεγόμενα «παραγωγικά υπουργεία» και να αναθέσουν αυτή τη δουλειά σε τεχνοκράτες. Για τους βουλευτές, υπάρχουν πολλά άλλα υπουργεία, όπως πχ το Εξωτερικών, το Εσωτερικών, το Εθνικής Άμυνας κλπ που μπορούν να τους βολέψουν.

Όμως στο υπουργείο Οικονομικών, στο υπουργείο Ανάπτυξης, στο υπουργείο Υποδομών, στο Υπουργείο Ενέργειας, στο υπουργείο Τουρισμού και σε όλα όσα σχετίζονται με την οικονομία, δεν πρέπει να τοποθετηθεί επαγγελματίας πολιτικός. Πρέπει να επιλεγούν οι καλύτεροι απο τους (πολλούς) τεχνοκράτες μας που μένουν μέχρι σήμερα στα αζήτητα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr