Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους και δείχνουν και το πρόβλημα και τη λύση του. Βλέπουμε λοιπόν ότι στην Ελλάδα το σύνολο των φόρων ως ποσοστό του ΑΕΠ περιορίζεται στο 30,9%, ενώ στη Γερμανία είναι 36,3%, στη Γαλλία 42,9%, στην Ιταλία 43%, στη Δανία 48,2%, στην Αγγλία 35%, στη Σουηδία 45,8%, στην Ισπανία 31,7%, στην Πορτογαλία 31,3%, στην Αυστρία 42%, στο Βέλγιο 43,8% κ.λπ. Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει το μικρότερο ποσοστό φόρων σε σχέση με το ΑΕΠ της από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με εξαίρεση την Ιρλανδία, που έχει 28%.

Θα υπέθετε κανείς ότι έχει μικρό ποσοστό διότι έχει χαμηλούς συντελεστές. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι έτσι. Πάλι στους πίνακες του ΟΟΣΑ βλέπουμε ότι ο ανώτατος συντελεστής φορολογίας στην Ελλάδα (2010) είναι 40%, στη Γερμανία 45%, στη Γαλλία 40%, στην Πορτογαλία 45,88%, στην Ισπανία 27,13%, στην Αυστρία και στο Βέλγιο 50%, στη Φινλανδία 30%, στην Ολλανδία 52% κ.λπ. Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι δεν έχουμε πολύ χαμηλότερο συντελεστή από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και το ίδιο ισχύει και για όλα τα κλιμάκια φόρου, και όχι μόνο για τον ανώτερο συντελεστή. Αντίθετα, μάλιστα, στα χαμηλότερα εισοδήματα έχουμε υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές από τις περισσότερες χώρες. Για να μη σας κουράζω με αριθμούς τους οποίους, ούτως ή άλλως, μπορείτε και μόνοι σας να βρείτε στις σελίδες του ΟΟΣΑ, καταλήγω κατευθείαν στο συμπέρασμα:
Το σύνολο των φορολογικών εσόδων ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι μικρότερο από ό,τι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς να έχουμε μικρότερους συντελεστές. Αυτό σημαίνει ότι δεν εισπράττονται οι φόροι. Και φυσικά αφού μιλάμε για ποσοστό επί του ΑΕΠ, δεν έχει καμία σημασία αν είμαστε σε ύφεση ή σε ανάπτυξη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σε κάθε περίπτωση δεν εισπράττουμε τους φόρους, δηλαδή έχουμε μεγάλη φοροδιαφυγή.

Το ξέρουμε, θα μου πείτε. Ναι, αλλά πρέπει και να το λύσουμε. Διότι αν υποθέσουμε ότι εισπράτταμε το 36% που εισπράττει η Γερμανία, αντί για το περίπου 31% που εισπράτουμε εμείς, αυτό σημαίνει 5% διαφορά σε ένα ΑΕΠ 200 δισ. ευρώ και ισοδυναμεί με 10 δισ. περισσότερα δημόσια έσοδα τον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα χρειαζόμασταν τα έκτακτα μέτρα πέρυσι και φέτος. Αν καταφέρναμε μάλιστα να εισπράττουμε το 43% που εισπράττουν η Γαλλία και η Ιταλία, θα είχαμε 12% του ΑΕΠ παραπάνω έσοδα, δηλαδή 24 δισ. ευρώ περισσότερους φόρους, που σημαίνει ότι θα βγάζαμε μεγάλο πλεόνασμα, δεν θα χρειαζόμασταν δάνεια και «κουρέματα» και δεν θα είχαμε γίνει ρεζίλι διεθνώς. Αν λοιπόν καταφέρουμε να εισπράξουμε τους φόρους -επί του σημερινού υφεσιακού, μειωμένου ΑΕΠ- χωρίς να αυξήσουμε τους συντελεστές φορολόγησης, λύνουμε αυτομάτως το πρόβλημά μας.

Αν ρωτήσουμε κάποιον ειδικό, θα μας πει ότι τελικά η είσπραξη των φόρων είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Οι μηχανισμοί υπάρχουν. Εχουμε, δόξα τω Θεώ, πολλούς εφοριακούς και αν δεν μας φτάνουν, μετατάσσουμε και 5.000-6.000 από τον ΟΣΕ ή από το Κέντρο Γούνας ή από το Κέντρο Δέρματος, όπου κάθονται, ως ελεγκτές στο υπουργείο Οικονομικών. Υπάρχουν όμως αδράνεια και διαφθορά και δεν υπάρχει πολιτική βούληση για να επιβάλει τη συλλογή των φόρων και τις τιμωρίες προς όποιον δεν πληρώνει ή προς τους διεφθαρμένους εφοριακούς. Και όταν λέμε πολιτική βούληση, δεν εννοούμε την ευχή του πολιτικού «πόσο θα ήθελα να εισπράτταμε τους φόρους», αλλά την πραγματική αποφασιστική επιβολή της βούλησής του στους υφισταμένους του εφοριακούς.

Με λίγα λόγια, θέλουμε έναν έξυπνο, δυναμικό, τσαμπουκά υπουργό Οικονομικών, έναν υπουργό που δεν πιάνεται φίλος και δεν προέρχεται από τον κομματικό μηχανισμό, έναν αντιπαθέστατο και στριφνό τύπο που θα μαζέψει τους φόρους και θα τελειώνουμε. Ούτε τον άσχετο Παπακωνσταντίνου ούτε τον υποψήφιο πρωθυπουργό Βενιζέλο ούτε τον θεωρητικό Αλογοσκούφη ούτε τον χαλαρό Παπαθανασίου ούτε τον καθηγητή Χριστοδουλάκη ούτε κανέναν από αυτούς που ξέραμε μέχρι σήμερα. Θέλουμε τον σκληρότερο, και σίγουρα θα υπάρχει. Είχαμε τέτοιους στο σχολείο, στον Στρατό, στις δουλειές μας. Γεμάτος ο τόπος. Αρκεί να διαλέξουμε έναν και να του αναθέσουμε τη δουλειά