Και αυτό διότι οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν επί δεκαετίες το δημόσιο χρήμα το έκαναν με πραγματικά άθλιο τρόπο. Δέσμιοι και οι ίδιοι του κομματικού - πελατειακού κράτους που δημιούργησαν, κατασπατάλησαν και τις επιδοτήσεις και τα δανεικά που έπαιρνε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες σε ρουσφέτια, σε διόγκωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα -με τη δημιουργία άχρηστων κρατικών οργανισμών και προσλήψεις των κομματικών στελεχών και των προσωπικών τους ψηφοφόρων- σε άχρηστα έργα και προμήθειες που προσέφεραν στους ιδίους και στους ημέτερους μίζες και σε επιπόλαιη διαχείριση ακόμη και των στοιχειωδών κρατικών δαπανών. Η αφαίρεση λοιπόν αυτής της δυνατότητας από το πολιτικό σύστημα και η συνεπαγόμενη απεξάρτηση των πολιτών από τους πολιτικούς και τα κόμματα θα έχει τρία θετικά αποτελέσματα:

Πρώτον, θα μειωθεί η σπατάλη ελλείψει χρήματος.
Δεύτερον, θα πάψει ο δημόσιος τομέας να αποτελεί καταφύγιο των άχρηστων και των κομματικών, διότι πλέον δεν θα έχει λεφτά να τους πληρώσει.

Τρίτον, θα αναγκαστεί ο ιδιωτικός τομέας (κι εννοώ ο κάθε Ελληνας ξεχωριστά) να βρει τα προς το ζην αξιοποιώντας τα ταλέντα και τις δυνατότητές του.  Αυτό το τελευταίο είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει την οικονομία σε ταχεία ανάπτυξη σε λίγα χρόνια, διότι θα εκτιναχθεί στα ύψη η ανταγωνιστικότητά μας. Και αυτό θα συμβεί ανεξαρτήτως της υψηλής αξίας του ευρώ, η οποία είναι φυσικά ανασταλτική της ανάπτυξης, διότι θα μειωθεί το κόστος παραγωγής και θα αυξηθεί η παραγωγικότητα. Σε μια Ευρώπη όπου όλοι έχουν το ίδιο νόμισμα, δεν νοείται οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι (για να μην πω για τους Βόρειους) να έχουν παραγωγή και εξαγωγές και οι Ελληνες να μην έχουν. Δεν φταίει το νόμισμα γι’ αυτό, κάτι άλλο φταίει και κατά τη γνώμη μου είναι η εμπλοκή του κράτους στην οικονομία. 

Φυσικά, μέχρι να εμφανιστούν αυτά τα θετικά αποτελέσματα θα υπάρξει μεγάλη οικονομική πίεση και τα προβλήματα από την ύφεση θα συνεχίσουν να βασανίζουν όλους μας. Το πόσο γρήγορα θα έρθει η ανάπτυξη εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα αντιληφθεί ο κάθε Ελληνας ότι είναι πλέον μόνος του και πρέπει να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί, διότι το κράτος πέθανε. Το μοναδικό εμπόδιο σε αυτή την εξυγιαντική διαδικασία συνεχίζει να είναι το πολιτικό σύστημα, το οποίο βάζει φρένο στη διάσωση της χώρας με τρεις τρόπους:
Πρώτον, συνεχίζει να προστατεύει τον μεγάλο δημόσιο τομέα και να μην κλείνει άχρηστες επιχειρήσεις και υπηρεσίες του Δημοσίου. 

Δεύτερον, διότι δεν απλουστεύει τις διαδικασίες ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα μειώνοντας τη γραφειοκρατία και δεν δίνει απλές λύσεις για τη βελτίωση της ρευστότητας, όπως π.χ. ο ΦΠΑ να πληρώνεται όταν εισπράττεται και να μην προκαταβάλλεται από τις επιχειρήσεις που εισπράττουν μεταχρονολογημένες επιταγές εννέα μηνών και ουσιαστικά προπληρώνουν τον ΦΠΑ. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλα πολλά τέτοια παραδείγματα που εμποδίζουν την οικονομική δραστηριότητα και οδηγούν στην «αναγκαστική φοροδιαφυγή».

Τρίτον και σημαντικότατο, το πολιτικό σύστημα δέχθηκε χωρίς αντίδραση τις καταστροφικές συμβουλές της τρόικας, παρεξηγώντας τον ρόλο της αλλά και υπαγορεύοντάς της τελικά τα λάθος μέτρα για να προστατεύσει τους ημέτερους. 

Να εξηγηθώ, η τρόικα δεν ήρθε στην Ελλάδα για να βοηθήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας. Ηρθε πρωτίστως για να πάρει πίσω τα λεφτά που χρωστάμε. Οι συμβουλές που έδινε στην αρχή ήταν σωστές. Είπε: «Μειώστε τις δημόσιες δαπάνες». Δεν είπε στους πολιτικούς: «Διαλύστε τον ιδιωτικό τομέα». Αυτοί, οι Ελληνες πολιτικοί δηλαδή, αντί να μειώσουν το κράτος, διέλυσαν την ιδιωτική οικονομία. Η τρόικα δεν είπε ποτέ «Βάλτε έκτακτη εισφορά και φόρο στα ακίνητα μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ». Αντίθετα, είπε ότι δεν θέλει έκτακτα φορολογικά μέτρα. Και όταν το είπε αυτό, η κυβέρνηση μετέτρεψε την έκτακτη εισφορά σε μόνιμη!

Δεδομένου όμως ότι η τρόικα ήρθε για να πάρει πίσω τα λεφτά που της χρωστάει το Ελληνικό Δημόσιο και ότι δέχεται με το κούρεμα να χάσουν οι ξένοι πιστωτές το μεγαλύτερο μέρος αυτών που τους χρωστάμε, η τρόικα αποδέχθηκε την «ελληνική πρακτική». Αποδέχθηκε δηλαδή ότι αφού το ελληνικό πολιτικό σύστημα προτιμά να πάρει τα λεφτά από την τσέπη των ιδιωτών, να επιβαρύνει τους πάντες με έκτακτες εισφορές και αυθαίρετα χαράτσια παρά να μειώσει τη σπατάλη του Δημοσίου και αφού διαπίστωσε ότι ο λαός ανέχεται αυτή την άθλια συμπεριφορά, δεν έφερε αντιρρήσεις. 

Δεν τους ενδιαφέρει πλέον τους Ευρωπαίους από πού προέρχονται τα λεφτά, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διασφαλίσουν ότι θα τα πάρουν πίσω. Και όσο δεν μειώνεται το κράτος, θα μειώνονται τα λεφτά που έχουμε στην τσέπη μας διότι το ελληνικό κράτος -και όχι η τρόικα- θα μας τα παίρνει για να πληρώσει τα χρέη του Δημοσίου ενώ παράλληλα θα συντηρεί μεγάλο τον δημόσιο τομέα. De facto, λοιπόν, οδηγούμαστε σε δυο Ελλάδες: μια του Δημοσίου, που θα προσπαθεί να συντηρηθεί απομυζώντας όλη την ικμάδα της χώρας, και μια των ιδιωτών (μεμονωμένων και επιχειρήσεων) που τελικά θα δρα εκτός κράτους.  

Το αν αυτή η δράση θα ονομάζεται παραοικονομία, φοροαποφυγή, μαύρη εργασία, δουλειές του ποδαριού ή, όπως αλλιώς, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει η επιβίωση που θα είναι δύσκολη από εδώ και πέρα και η απαγκίστρωση όλων από τα δεσμά και την αθλιότητα του ελληνικού κράτους.

Μέχρις ότου το πολιτικό σύστημα αλλάξει και αποφασίσει να περιορίσει το Δημόσιο και να αφήσει ελεύθερους τους πολίτες να δημιουργήσουν και να αναπτυχθούν.